2018 και κατάκριση

2018 και ακόμα κρίνουμε με γνώμονα το «φαίνεσθαι»;

Pen Αναρωτιέμαι γιατί το 2018 ένας άνθρωπος απορρίπτει τον συνάνθρωπό του από την εξωτερική του εικόνα. Γιατί δεν δίνουμε την ευκαιρία στον άλλον να μας μιλήσει και να μας δείξει ποιός πραγματικά είναι και μετά να τον δεχτούμε ή να τον απορρίψουμε;

Ανέκαθεν, η κατάκριση είχε μια θέση στην κοινωνία.

Καθώς, όμως, τα χρόνια περνούν το φαινόμενο αυτό αντί να φθίνει, γίνεται όλο και πιο έντονο. Βάζουμε «ταμπέλες» στους ανθρώπους και οι καρδιές μας έχουν παγώσει.

Και αναρωτιέμαι γιατί συμβαίνει αυτό; Πώς γίνεται να βλέπουμε έναν άστεγο στον δρόμο και να τον προσπερνάμε; Ή ακόμα κι αν τον προσπερνάμε, πώς γίνεται να μην προβληματιζόμαστε για τον πλησίον μας που περνά δύσκολα; Αυτός ο άνθρωπος που ζητάει την βοήθειά μας εκεί «χαμηλά στα πόδια μας», καθισμένος σε ένα πεζουλάκι είναι υποδεέστερο ον;

Έπειτα, ακούμε στην καθημερινότητά μας, ανθρώπους να κρίνουν έναν περαστικό για τα παραπανίσια κιλά του. Γιατί τόση κακία; Τι σε ενδιαφέρει εσένα αν το σώμα του δεν έχει αναλογίες μοντέλου; Μήπως τον κρίνεις για να αισθανθείς εσύ καλύτερα με το δικό σου σώμα; Και από πότε το εξωτερικό περίβλημα ενός ανθρώπου τον καθιστά άσχημο; Αυτός ο άνθρωπος μπορεί να έχει την πιο ταπεινή ψυχή, την πιο όμορφη καρδιά, την πιο ζεστή αγκαλιά.

Και η κατάκριση δεν περιορίζεται στην σωματική διάπλαση κάποιου αλλά και στην όμορφη εξωτερική του παρουσία.

Πολλοί σνομπάρουν μια όμορφη κοπέλα ή έναν όμορφο άντρα και προσπαθούν πάση θυσία να βρουν κάτι άσχημο να τους προσάψουν.  Όπως για παράδειγμα μια ευπαρουσίαστη γυναίκα, θεωρείται ότι απέκτησε την δουλειά της μέσω της εμφάνισής της και όχι λόγω των προσόντων της. Πώς είσαι τόσο σίγουρος ότι δεν έχει τις γνώσεις για το αντικείμενο απασχόλησής της; Γιατί ένας εμφανίσιμος άνθρωπος να πρέπει οπωσδήποτε να αποδείξει ότι έχει ικανότητες και μυαλό;

Πάψαμε να αγαπάμε με κριτήριο τον άνθρωπο και βασιζόμαστε στο περιτύλιγμα του καθενός. Αρεσκόμαστε μόνο στο να βάζουμε ταμπέλες στους συνανθρώπους μας και να τους απορρίπτουμε, χωρίς να τους δώσουμε λίγο χρόνο και χώρο στην ζωή μας.

Και κάπως έτσι καταλήγουμε το 2018 να υπάρχουν περιθωριοποιημένες ομάδες ανθρώπων, πολλά ψυχολογικά προβλήματα και ρατσισμός.

Ας βάλουμε ξανά στις καρδιές μας την αγάπη και την καλοσύνη, γιατί όλοι είμαστε άνθρωποι και οφείλουμε να φερόμαστε ανθρώπινα!

 

Σύνταξη & Επιμέλεια: Νάνσυ Αβραμοπούλου

Follow & Like: Nancy’s Blog

Περί Nancy Avramopoulou

Είμαι δημοσιογράφος και το μόνο που ξέρω να κάνω καλά είναι να εκφράζω με λέξεις κάθε μου σκέψη. Ανέκαθεν μου άρεσε να παρατηρώ τους ανθρώπους και να μαθαίνω μέσα από τα βιώματά τους. Το Νancy’s Βlog δημιουργήθηκε από την έντονη επιθυμία μου να μοιραστώ τους προβληματισμούς μου και τις σκέψεις μου πάνω σε κοινωνικά- καθημερινά θέματα που ζούμε όλοι μας. Αγαπώ τους απλούς ανθρώπους, φρικάρω με τους δήθεν, αποστρέφομαι τους μίζερους και ενθουσιάζομαι με την εσωτερική ομορφιά που ευτυχώς έχουν πολλοί μέσα τους.

Δείτε Επίσης

Μαθήματα ζωής που μας διδάσκουν τα παιδιά μας!

Μαθήματα ζωής που μας διδάσκουν τα παιδιά μας!

Μαθήματα ζωής που μας διδάσκουν τα παιδιά μας! Όταν φέρνουμε μία νέα ζωή στον κόσμο, …

Χρύσα Ηλιάδου: «Υιοθετήστε και μην αγοράζετε!» [Συνέντευξη]

Χρύσα Ηλιάδου: «Υιοθετήστε και μην αγοράζετε!» [Συνέντευξη]

Η Χρύσα Ηλιάδου είναι ένα κορίτσι 20 χρονών, που είχα τη χαρά να γνωρίσω μέσα από …

1922-2022: Εκατό χρόνια από την εκκένωση της Θράκης!

1922-2022: Εκατό χρόνια από την εκκένωση της Θράκης!

(Με αφορμή τον εορτασμό των 100 χρόνων από την ίδρυση του Δήμου Ορεστιάδας) Μετά τη …

νοσοκομείο

Προσευχήσου για αυτούς που κάνουν Χριστούγεννα στο νοσοκομείο!

Δεν είναι όλα δεδομένα στην ζωή. Όπως δεδομένο δεν είναι ότι όλοι κάνουν γιορτές στα …

Verified by ExactMetrics