Δυστυχώς, πολύ συχνά ακούω, κυρίως νέους ανθρώπους, να αποκαλούν ότι ο Θρησκευτικός Γάμος, είναι «πανηγυράκι». Παρ’ όλα αυτά ισχυρίζονται ότι θα παντρευτούν με θρησκευτικό γάμο γιατί το θέλει το έτερον ήμισυ και η οικογένεια αυτού.
Ω Θεέ μου πώς δεν μας έχεις βάλει ακόμα φωτιά να μας «κάψεις» με αυτά που κάνουμε!
Αν δεν πιστεύεις, είναι αναφαίρετο δικαίωμά σου και συνάμα απολύτως σεβαστό. Όμως, ας έχουμε συνείδηση του τί λέμε και τί εν τέλει κάνουμε. Να συνάδουν, δηλαδή τα όσα ισχυριζόμαστε με όσα πράττουμε!
Για κάποιον που είναι Ορθόδοξος Χριστιανός και πιστεύει στο Ιερό μυστήριο του γάμου είναι πολύ σημαντικά τα όσα διαβάζονται και ψάλλονται κατά την Ακολουθία του Ιερού αυτού μυστηρίου.
Τί γίνεται, όμως, αν ένας από τους δύο δεν βλέπει το Θρησκευτικό μυστήριο με το ίδιο δέος;
Θεωρώ, ότι ένας τέτοιος γάμος δεν μπορεί να έχει γερές βάσεις. Γιατί οι σύζυγοι διαφέρουν σε καίρια θέματα, όπως είναι αυτό της θρησκευτικής πίστης και στην πορεία της ζωής τους θα τους διχάσει.
Ένας άνθρωπος που εκκλησιάζεται, εξομολογείται και ζει με αρχές και ιδανικά πολύ δύσκολα θα απατήσει τον ή την σύζυγο. Γιατί το ιερό μυστήριο της εξομολόγησης βάζει κάποιους φραγμούς στον άνθρωπο και σκέφτεται καλύτερα αυτό που πάει να πράξει.
Έπειτα, όταν το ζευγάρι αποκτήσει παιδιά και ο ένας θέλει να εκκλησιάζει το παιδί του και να το κοινωνά και ο άλλος κάθεται στο σπίτι, τί πρότυπο θα έχουν αυτά τα παιδιά. Θα διχάζονται από τη στάση των γονιών τους.
Σε κάθε περίπτωση το «πιστεύω» του καθενός είναι προσωπική υπόθεση. Αλλά οι βαπτισμένοι Χριστιανοί Ορθόδοξοι, στους οποίους και αναφέρομαι οφείλουν να σέβονται τα Θεία και να μην τα ισοπεδώνουν όλα στο βωμό του εκσυγχρονισμού και των χαλαρών αξιών.
Σύνταξη & Επιμέλεια: Νάνσυ Αβραμοπούλου
Follow & Like: Nancy’s Blog