Δεν υπάρχει ζευγάρι παντρεμένο ή μη, που να μην έχει περάσει κάποια στιγμή έστω και μια κρίση στη σχέση του. Το θέμα είναι πόσο κράτησε η δύσκολη φάση και πόσες πληγές άφησε στο πέρασμά της. Με ποιόν τρόπο ξεπέρασε το ζευγάρι τα προβλήματά του κι αν τα «κουκούλωσε» ή τα έλυσε.
Το λάθος που κάνουν οι άνθρωποι στις σχέσεις τους είναι ότι δεν επικοινωνούν εγκαίρως τους προβληματισμούς τους στο ταίρι τους με αποτέλεσμα να συσσωρεύονται όλο και περισσότερα προβλήματα, τα οποία σταδιακά δημιουργούν απόσταση και ρήξη στο ζευγάρι.
Λένε ότι πάντα σε έναν χωρισμό ευθύνονται και οι δύο.
Και ίσως να είναι αλήθεια, αλλά το βάρος της ευθύνης πάντοτε γέρνει προς τη μία πλευρά. Γενικότερα, η ανεκτικότητα είναι προσόν, αλλά είναι και σοβαρό μειονέκτημα.
Μπορεί να ανέχεσαι να σε απατά ο/η σύντροφός σου, να σου ασκεί ψυχολογική- σωματική βία, να μην βρίσκεις τη δύναμη να τον/την χωρίσεις και μετά από χρόνια που το σώμα σου και η ψυχή σου δεν αντέχουν άλλο, χωρίζεις.
Τότε είναι που κατηγορείς τον εαυτό σου για τα τόσα πολύτιμα χρόνια που έχασες με το να ανέχεσαι να σε υποτιμά το έτερόν σου ήμισυ- η μέχρι πρότινος επιλογή σου και νιώθεις ότι έχεις μερίδιο ευθύνης στον χωρισμό. Ναι, η αλήθεια είναι ότι η ανοχή θα πρέπει να έχει ένα όριο. Να προσφέρεται σε ανθρώπους που την αξίζουν και για λόγους πολύ σοβαρούς.
Βλέπεις, όποιος ανέχεται θεωρείται αδύναμος και όπως μου είχε πει κάποτε μια καλή μου φίλη, «όταν στρώσεις ένα ωραίο κόκκινο χαλί στον άλλον και του πεις περπάτησε, θα περπατήσει εκτός του χαλιού»; Όχι βέβαια, όταν γίνεις χαλί να σε πατήσουν, θα σε ποδοπατήσουν μέχρι τελικής πτώσεως!
Η σχέση θέλει θυσίες, υποχωρήσεις, ανεκτικότητα, αλλά παν μέτρον άριστον. Εκεί που νιώθεις ότι θίγεται η αξιοπρέπεια σου πάρε «το χαλάκι» σου και φύγε!
Σύνταξη & Επιμέλεια: Νάνσυ Αβραμοπούλου
Follow & Like: Nancy’s Blog