Άτομα με σκλήρυνση κατά πλάκας

Τί κάνεις όταν ο άνθρωπός σου έχει σκλήρυνση κατά πλάκας; [Συνέντευξη]

Nancy Avramopoulou 23 Απριλίου 2018 ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ, ΥΓΕΙΑ

Σχετικά Άρθρα

«Έχεις επιλέξει την σύντροφό σου, περνάς μερικά χρόνια δημιουργίας, αποκτάς παιδιά, αναπτύσσεσαι επαγγελματικά, χαίρεσαι πού λέμε τη ζωή.Έλα, όμως, που δεν έχεις υπολογίσει τα απρόοπτα που συμβαίνουν στη ζωή και ξαφνικά πηγαίνεις στο σπίτι μετά τη δουλειά σου και βρίσκεις τον άνθρωπό σου καθηλωμένο σε μια καρέκλα και τα παιδιά γύρω να μην ξέρουνε τί να κάνουν.» Αυτά ήταν τα πρώτα λόγια του ανθρώπου- συζύγου- πρότυπο ανθρωπιάς για τον τρόπο που διαχειρίζεται τη γυναίκα του, η οποία πάσχει από σκλήρυνση κατά πλάκας.

Ποιά ήταν τα πρώτα συναισθήματα και ποιές κινήσεις κάνατε όταν είδατε τη γυναίκα σας να μην μπορεί να περπατήσει;

«Το πρώτο συναίσθημα δεν περιγράφεται με λόγια. Μετά από λίγα λεπτά αμηχανίας και τα ερωτηματικά στα βλέμματα των παιδιών καρφωμένα επάνω σου, κάνεις πρώτα το κλίμα όσο πιο αισιόδοξο γίνεται. Τα καθησυχάζεις ότι όλα θα πάνε καλά και θα κάνουμε ότι καλύτερο για τη μαμά. Συνήθως την πρώτη πόρτα που χτυπάς εκείνη τη στιγμή είναι των άμεσων συγγενών και μετά του νοσοκομείου και αυτό έκανα κι εγώ.

Πώς αντιδράσατε τη στιγμή που σας είπε ο γιατρός ότι η γυναίκα σας έχει σκλήρυνση κατά πλάκας;

«Τα πρώτα μηνύματα από τους γιατρούς ήταν αποκαρδιωτικά. Σε παίρνει στο γραφείο και σου ανακοινώνει ότι η σύζυγος έχει Σκλήρυνση κατά πλάκας κι εσύ, κυριολεκτικά δέχεσαι μια άλλη «πλάκα» να πέφτει στο κεφάλι σου. Όταν συνέρχεσαι από το σοκ, κάθεσαι σε μία άκρη και ήδη έχεις αρχίσει από εκείνη τη στιγμή ένα νέο προγραμματισμό για τη ζωή, η οποία αλλάζει άρδην. Πρώτα το συζητάς με τους ανθρώπους που θα σε βοηθήσουν να ανέβεις την συνεχή ανηφόρα που σου προέκυψε. Πρέπει να εργάζεσαι και να έχουν φροντίδα και αγάπη τα παιδιά σου, τα οποία σιγά σιγά πρέπει να μπουν και αυτά στο νέο τρόπο ζωής.»

Πώς εξηγείτε το γεγονός ότι πολλοί σύζυγοι μετά την είδηση της πάθησης εγκαταλείπουν τη σύζυγό τους;

«Πολλοί σύζυγοι μετά από ένα τέτοιο γεγονός αντιδρούν με άσχημο τρόπο. Εκνευρίζονται, μιλούν πολύ άσχημα στον ασθενή, φέρονται απαράδεκτα στα παιδιά. Φθάνουν ακόμη και στο σημείο να συνάπτουν εξωσυζυγικές σχέσεις και τελικά να εγκαταλείπουν την οικογένειά τους, καθώς είναι ρηχοί πνευματικά και δεν σκέφτονται το ενδεχόμενο να ήταν αυτοί στη θέση του ασθενούς.»

Πώς είναι, όμως, να συμβιώνεις με έναν άνθρωπο με πολλαπλή σκλήρυνση;

«Ένας ασθενής αυτής της κατηγορίας δεν έχει καμία σχέση με έναν ασθενή που κάποιες ημέρες τον ταλαιπωρεί μια γρίπη και θέλει τα ζεστά του κ.ά. Εδώ έχουμε ασθενείς που αντιδρούν με εναλλασσόμενους τρόπους. Ορισμένοι το αντιμετωπίζουν με θάρρος και αγωνιστική διάθεση, για να ελαφρύνουν όσο γίνεται τον «Σταυρό» των οικείων τους. Άλλοι κλείνονται στον εαυτό τους και έχουν μεγάλη ανασφάλεια, που οδηγεί σε απαιτήσεις που κουράζουν, ιδίως τα παιδιά. Υπάρχει και μία μερίδα ασθενών που παραιτούνται εντελώς από τις προηγούμενες δραστηριότητές τους και ασχολούνται μοιρολατρικά με την ασθένεια. Με αποτέλεσμα να πέφτουν σε κατάθλιψη και συχνά σε πιο βαριές ψυχικές ασθένειες.»

Τί προτείνετε σε όσους έχουν ένα ασθενή στο σπίτι τους;

«Εμείς οι υγιείς πρέπει να βάζουμε τον εαυτό μας στη θέση του αρρώστου, ώστε να αντιδρούμε ήπια και καρτερικά. Έτσι, ο ασθενής θα κάνει υπομονή και θα δείχνει κατανόηση. Φρόντισε όσο περισσότερο μπορείς τον άνθρωπό σου! Δώσε το καλό παράδειγμα στα παιδιά σου, στους οικείους σου και στον ευρύτερο περίγυρο σου. Μετέφερε συγχρόνως το μήνυμα, ότι δεν έχουμε χάσει ακόμη την ανθρωπιά μας.»

«Δείξτε στον ασθενή αγάπη και όχι οίκτο και όλα θα πάνε καλά», συμπλήρωσε κλείνοντας ο σύζυγος- πρότυπο άντρα!

Τον ευχαριστούμε θερμά για αυτή τη μοναδική και ανθρώπινη συνέντευξη που έδωσε στο Nancy’s Blog.

Συνέντευξη & Επιμέλεια: Νάνσυ Αβραμοπούλου

Follow & Like Nancy’s Blog