Τα άτομα με ειδικές ανάγκες είναι άνθρωποι που μπορούν να ερωτευτούν, να αγαπήσουν, να εργαστούν, να χαρούν, να συγκινηθούν, να αθληθούν, να διασκεδάσουν. Ναι μπορούν και έχουν κάθε δικαίωμα στην διασκέδαση.
Πόσα μαγαζιά, όμως, έχουν μεριμνήσει για αυτή την ομάδα ανθρώπων που για να εισέλθει στον χώρο θα πρέπει να υπάρχει ειδική ράμπα;
Είναι θλιβερό αυτό που διαπιστώνω βγαίνοντας για ένα ποτό, όταν παρατηρώ ότι σχεδόν όλες οι καφετέριες, το βράδυ γίνονται ορθάδικα, που σημαίνει ότι δεν σου διαθέτουν καρέκλα ή σκαμπό. Μάλλον δεν θα γνωρίζουν ότι άτομα με ειδικές ανάγκες δεν είναι μόνο όσοι βρίσκονται σε αναπηρικό αμαξίδιο, αλλά και άνθρωποι που ευτυχώς περπατούν, αλλά δεν μπορούν να σταθούν για πολύ ώρα όρθιοι.
Αυτούς τους ανθρώπους που αντιμετωπίζουν το πρόβλημα υγείας τους όρθιοι, γιατί πρέπει να τους στερείς την χαρά της ψυχαγωγίας; Θα πρέπει να γράφει πάνω του ότι έχει την τάδε πάθηση; Όχι φυσικά..οφείλεις εσύ ο επιχειρηματίας να έχεις μεριμνήσει ώστε όλοι οι άνθρωποι να μπορούν να έρθουν στο μαγαζί σου χωρίς να ξέρουν ότι σε μια ώρα θα πρέπει να αφήσουν την παρέα τους γιατί δεν θα αντέχουν άλλο τα πόδια τους να στέκονται όρθιοι σαν να είναι τιμωρία.
Κι αν υποθέσουμε ότι κανείς δεν μπορεί να σκεφτεί ότι υπάρχουν άτομα με ειδικές ανάγκες που περνούν από δίπλα του όρθια και φαινομενικά όντας καλά, ας δούμε τί συμβαίνει με την οφθαλμοφανή αναπηρία, όπως είναι τα άτομα που βρίσκονται σε αναπηρικό αμαξίδιο.
Αφού όλοι γνωρίζουμε ότι υπάρχουν πολλοί συνάνθρωποί μας σε αυτή την σωματική κατάσταση, γιατί τα κέντρα ψυχαγωγίας (καφετέριες, club, μπουζούκια κ.ά) δεν έχουν φτιάξει στην είσοδο του καταστήματος ειδική ράμπα για να μπορούν να εισέλθουν και να εξέλθουν από τον χώρο τα αναπηρικά αμαξίδια; Μήπως χαλούν την εικόνα του μαγαζιού κι είναι ένας τρόπος να μην τους έχουν πελάτες τους;
Ως προς τί αυτός ο απανθρωπισμός– διαχωρισμός; Το κράτος που βρίσκεται σε αυτό; Δεν θα έπρεπε να επιβάλει σε κάθε κατάστημα να υπάρχει ράμπα εισόδου και εξόδου για τα αναπηρικά αμαξίδια;
Οι άνθρωποι με ειδικές ανάγκες δεν ανήκουν σε κάποιον κατώτερο Θεό, ούτε έχουν λιγότερα δικαιώματα από τους υγιείς. Είναι άνθρωποι με μεγαλύτερη ανάγκη από οποιονδήποτε άλλον άνθρωπο να βγει να διασκεδάσει, να γελάσει, να νιώσει αποδεκτός και να κάνει πλάκα.
Ξέρετε, τα άτομα με ειδικές ανάγκες είναι η χαρά της ζωής όταν βγαίνουν, γιατί έχουν κακές μέρες αλλά έχουν και καλές, οπότε έχουν μάθει να περνούν πολύ καλά τις όμορφες μέρες τους.
Εύχομαι κάθε επιχειρηματίας που σέβεται την ανθρώπινη υπόστασή του και τον συνάνθρωπό του να φροντίσει για την εύκολη πρόσβαση και παραμονή των ατόμων με ειδικές ανάγκες στο μαγαζί του.
Σύνταξη: Νάνσυ Αβραμοπούλου