NancysBlog Κοινωνικά, Σχέσεις, Μαμά & Παιδί
Σχετικά Άρθρα
Όταν σου ανακοινώνουν ότι έχεις κάποιο σοβαρό αυτοάνοσο νόσημα, αναπόφευκτα κάνεις εικόνα τον εαυτό σου στην χειρότερη μορφή της νόσου. Εκεί ο εγκέφαλος τα παίζει και θέλοντας να σε επαναφέρει στην τάξη σου δίνει μια λιποθυμία, μια κρίση πανικού, κάτι….
Και όταν συνέρχεσαι, αρχίζεις και ψάχνεις τι σημαίνει πρακτικά η νόσος που έχω; Τι προσδόκιμο ζωής έχω; Τι πρέπει να κάνω για να είμαι όσο το δυνατόν «καλά!» Και μετά από τόσα ερωτήματα συνειδητοποιείς την ωμή πραγματικότητα:
Η υγεία μου χάθηκε για πάντα. Και τώρα, τι κάνω;
Όταν ο οργανισμός σου, επιτίθεται στον ίδιο του τον εαυτό, δεν μπορείς παρά να αποδεχτείς την ήττα. Μια ήττα που μπορεί να σε βοηθήσει να αλλάξεις εντελώς τον τρόπο ζωής και σκέψης σου, αρκεί να μην είσαι ηττοπαθής. Η αποδοχή της ήττας είναι μια σκληρή και χρονοβόρα διαδικασία για τον άνθρωπο που νοσεί. Θέλει πολλά κότσια για να φτάσεις να αποδεχτείς ότι πλέον δεν μπορείς να αναφέρεις ξανά την έξη υγεία για τον εαυτό σου.
Μιλάς μόνο για τη συντήρηση ή τη βελτίωση της υφιστάμενης οργανικής σου κατάστασης. Ναι αυτό είναι ένα γεγονός που ναι μεν σε θλίβει, αλλά και πάλι έχεις για κάτι να προσπαθείς. Στις πρώτες υποτροπές της εκάστοτε νόσου ή που θα λυγίσεις ή που θα σφίξεις τα δόντια μέχρι που να σπάσουν, αλλά δεν θα τα παρατήσεις.
Έχεις δικαίωμα να λυγίσεις, είσαι άνθρωπος και πονάς.
Εκεί που είχες ενέργεια, τώρα πια δεν έχεις, εκεί που περπατούσες 1 ώρα την ημέρα, τώρα πια δεν αντέχεις να περπατήσεις 10 μέτρα. Εκεί που ήσουν ένας ψύχραιμος άνθρωπος, τώρα δεν μπορείς να ελέγξεις τα νεύρα σου. Εκεί που οργάνωνες ταξίδια, τώρα πια δεν μπορείς να ορίσεις ότι την τάδε ημερομηνία θα είσαι σε θέση να ταξιδέψεις.
Όλα αυτά και τόσα άλλα σταδιακά, αποδυναμώνουν το ψυχικό σθένος του ασθενούς και σιγά – σιγά ασθενεί και η ψυχή του. Πόσο να αντέξει κι αυτή; Σηκώνει τα βάρη σου από τη στιγμή της γέννησής σου μέχρι την τελευταία σου πνοή. Κάποια σώματα την φορτώνουν με πολλά βάρη και άλλα την κρατούν ανάλαφρη.
Όταν η ψυχή νοσεί, το οποιοδήποτε αυτοάνοσο δεν είναι τίποτα μπροστά της.
Εκεί είσαι σαν φύλλο φτερό στον άνεμο και ακολουθείς την φορά του. Θαλασσοδέρνεσαι, προσπαθείς να σωθείς, να μην πνιγείς. Άλλοτε πίνεις πολύ νερό και άλλοτε επιπλέεις… Άλλη μια μάχη έρχεται να προστεθεί στους αγώνες της ζωής σου. Εδώ δεν μιλάμε για ήττα, αλλά για μάχη. Και η μάχη σου υποδεικνύει ότι θα δώσεις αγώνα για να κερδίσεις ή να χάσεις. Σε αυτή τη μάχη, μεγάλο ρόλο παίζει το άμεσο οικογενειακό περιβάλλον και οι φίλοι σου.
Είναι αυτοί που θα σε τραβήξουν στην επιφάνεια ή θα σου δώσουν μια να πας ακόμα πιο κάτω.
Σε κάθε περίπτωση μείνε μακριά από τοξικούς ανθρώπους. Όποιος σε βλάπτει, βγάλε τον από τη ζωή σου. Όποιος δεν σέβεται τον αγώνα που δίνεις καθημερινά για να είσαι σε μια καλή κατάσταση, δεν χρειάζεται να είναι στην καθημερινότητά σου.
Πόσες φορές έχεις ακούσει την θεϊκή ατάκα: «στο μυαλό σου είναι όλα, μην το σκέφτεσαι…»
Ξέρω, πολλές! Και συνήθως από ανθρώπους που θέλουν να το παίζουν ότι τα ξέρουν όλα και δυναμικοί. Ουσιαστικά σου λένε ότι «χαϊδεύεσαι», δεν υπάρχει η νόσος, δεν έχεις εσωτερική φθορά και αν βγάλεις από το μυαλό σου ότι νοσείς θα γίνεις καλά.
Φυσικά και δεν μπορείς να ζεις με τη σκέψη της νόσου από το πρωί μέχρι το βράδυ.
Το ότι υπάρχουν μέρες που δεν θα αισθάνεσαι καλά, δεν σημαίνει ότι δεν προσπαθείς ή ότι έχεις παραιτηθεί και σκέφτεσαι το αυτοάνοσό σου. Σημαίνει απλά, ότι κάποιο ή κάποια σημεία του οργανισμού σου υπολειτουργούν και δεν σου επιτρέπουν να κάνεις ό,τι κάνει ένας υγιής άνθρωπος μέσα στη μέρα του.
Ηθικό δίδαγμα:
Ένας υγιής άνθρωπος δεν μπορεί να φέρει άποψη και να κρίνει έναν ασθενή, γιατί κρίνει χωρίς προσωπικό κριτήριο.
Υ.Γ.: Το μόνο που χρειάζεται ένας ασθενής είναι αισιοδοξία και να είσαι κοντά του όχι για να τον κρίνεις αν πονάει λιγότερο ή περισσότερο από αυτό που δείχνει, αλλά για να νιώθει ασφαλής. Άλλωστε δεν θα τον καταλάβεις ποτέ, αφού ευτυχώς εσύ δεν νοσείς.
Σύνταξη: Νάνσυ Αβραμοπούλου
Follow & Like Nancy’s Blog
