Για πρώτη φορά φέτος με κάλεσαν στη γενική συνέλευση του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων από το σχολείο του γιου μου, στο οποίο περιλαμβάνεται και το νηπιαγωγείο.
Με την άφιξή μου στο σχολείο –σημειωτέον- Κυριακή απόγευμα έλεγε η πρόσκληση με περίμενε μία έκπληξη. Κανένα γνώριμο πρόσωπο, πέρασα στην αίθουσα ευγενικά χαιρέτησα, συστήθηκα και κατέληξα να είμαι η μόνη μαμά από το τμήμα του νηπιαγωγείου.
Μία μαμά σε αναλογία δεκαπέντε παιδιών.
Στη συνέχεια, είδα ότι η προσέλευση των γονιών είναι αμελητέα και δυσανάλογη του όγκου των μαθητών. Μα γιατί τόση αδιαφορία;
Ακούγοντας όσα μας έλεγε ο Πρόεδρος του Συλλόγου συνηδειτοποίησα πως γίνονται πολλές και όμορφες δράσεις για τα παιδιά, αν δεν πήγαινα δεν θα της μάθαινα, εκδρομές, δραστηριότητες και εν τέλει ενδιαφέρον για το χώρο που το παιδί σου περνά ώρες ολόκληρες από τη ζωή του.
Έγινε μια προσπάθεια από τους συμμετέχοντες να αναφερθούν προβλήματα, ελλείψεις του σχολείου και τρόποι οικονομικής λύσης και κυρίως εθελοντικής συμμετοχής.
Μετά από περίπου ένα δίωρο έφυγα τρομερά προβληματισμένη.Άραγε γιατί οι γονείς να μην ήρθαν;Δεν τους ενδιαφέρει; Δεν τους αφορά; Να το ξέχασαν;
Ότι αφορά το παιδί σου αφορά και εσένα. Εάν δεν έχεις λόγο συμμετοχής, δεν θα μπορείς να έχεις και λόγο σε οτιδήποτε σε ενοχλήσει όμως. Για να έχεις απαιτήσεις από το σχολείο του παιδιού σου πρέπει να έχεις πρώτα απαιτήσεις από τον ίδιο σου τον εαυτό.
Και θα σε προλάβω εδώ που θα μου πεις ότι έπρεπε το κράτος να αποφασίζει και να μεριμνά για τα προβλήματα του σχολείου και δεν είναι δουλειά των γονιών. Αφού όμως το κράτος απουσιάζει εμείς τι θα κάνουμε; Θα αδιαφορήσουμε και θα αφήσουμε το σχολείο έρμαιο των καιρών και των καταστάσεων;
Είναι λίγος ο χρόνος που πρέπει να αφιερώσετε. Μην απορρίπτεται έτσι κάτι που δεν ξέρετε καν τι αντιπροσωπεύει και τι μπορεί να κάνει και για το δικό σας παιδί.
Τουλάχιστον να πάτε, να δείτε και αν δεν σας αρέσει τότε σταματήστε αλλά προς Θεού ΜΗΝ αδιαφορείτε. Μπορείτε να κάνετε κάτι για το παιδί σας, δείτε το έτσι.
Συμμετέχω- Ενδιαφέρομαι- Διασκεδάζω.
Τρία απλά πράγματα χωρίς κόστος και με την προοπτική της κοινωνικοποίησης να περνά από εμάς στα παιδιά μας.
Σύνταξη: Ελεάνα Βέρδη
Επιμέλεια: Γιάννης Παπαδόπουλος
Follow & Like: Nancy’s Blog