Χρόνος: μήπως πρόκειται για ένα μύθο ή είναι μια απτή πραγματικότητα;

Κωνσταντίνος Γκούτης 9 Νοεμβρίου 2018 ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ

Σχετικά Άρθρα

Ο Χρόνος στην αρχαία ελληνική μυθολογία παρουσιαζόταν κάποιες φορές σαν ένα τερατόμορφο πλάσμα, με σώμα φιδιού και τρία κεφάλια, ενός άνδρα, ενός λιονταριού και ενός ταύρου. Συνοδοιπόρος του Χρόνου ήταν η ανάγκη, μια θεότητα που προσωποποιούσε την αναπόφευκτη ανάγκη. Συγκριτικά με το μύθο και συνάμα παρακολουθώντας την έννοια του χρόνου. Μέσα από την διόπτρα του ορθολογισμού μπορούμε να διακρίνουμε τρεις μορφές που έχει ο χρόνος.

Ο ανθρώπινος χρόνος.

Η πρώτη, είναι η μορφή που διακρίνεται μέσα από τα ανθρώπινα ματιά. Έχει οροθετηθεί από τους ίδιους τους ανθρώπους σε δευτερόλεπτα, ώρες, μέρες, μήνες και χρόνια. Έχει αποκτήσει και αναρίθμητα πρόσωπα, κάθε ένα για την διαφορετική κατάσταση που μπορεί να επέλθει ένας άνθρωπος. Στις δύσκολες και δυσοίωνες στιγμές, φαντάζει βραχνάς στο στήθος του ανθρώπου που νιώθει το χρόνο, να έχει παγώσει και να κυλά αργά και βασανιστικά παρατείνοντας το μαρτύριο του.

Στις ευχάριστες στιγμές μοιάζει με πουλί που αγκομαχά να ξεφύγει με κάθε τρόπο από τα γαμψά νύχια του θηρευτή του. Όπως ο ίδιος ο χρόνος ξεγλιστρά, με μαεστρία από τα ακροδάχτυλα του ανθρώπου που προσπαθεί να τον κρατήσει κοντά του.

Ο χρόνος στο ζωικό βασίλειο.

Η δεύτερη μορφή του χρόνου είναι αυτή που γίνεται γνωστή στα ζώα. Τα οποία έχουν μια πιο απλουστευμένη ιδέα για το τι είναι χρόνος, σε αντίθεση με τους ανθρώπους. Τα ζώα δεν έχουν την δυνατότητα ή την συναίσθηση να σκεφτούν και να καταλάβουν τον χρόνο, μέχρι να είναι κοντά στο θάνατο τους. Το μόνο που έχουν στο μυαλό τους είναι το αίσθημα της επιβίωσης για ακόμη μια μέρα. Μοιάζουν καθ’ όλη την ζωή τους να κινούνται παράλληλα με τον χρόνο αλλά αυτός να κρύβεται πίσω από έναν ημιπερατό καθρέπτη που τον καθιστά αόρατο.

Η ψευδαίσθηση του χρόνου.

Η τρίτη και τελευταία μορφή του χρόνου, είναι ο χρόνος ως ψευδαίσθηση. Το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον είναι το ίδιο, συμβαίνουν ταυτόχρονα και γίνονται το ένα και το αυτό μέσα στο χωρόχρονο, υπάρχει μόνο το τώρα. Τίποτα δεν αλλάζει με τον τρόπο που νομίζουμε εμείς, το μόνο που μπορούμε να καταλάβουμε είναι η φθορά.

Ο χωροχρόνος είναι σαν μια κλεψύδρα στην οποία οι κόκκοι της άμμου δεν ρέουν από πάνω προς τα κάτω αλλά μένουν στάσιμοι στη μέση.
Όποια μορφή και αν έχει, εμείς ως άνθρωποι θα πρέπει να πορευθούμε στην αχανή έρημο του χρόνου δίχως να επηρεαζόμαστε από τυχόν αντικατοπτρισμούς.

Πρέπει να συνεχίζουμε να ψάχνουμε την όαση, αξιοποιώντας τον χρόνο μας όσο καλύτερα μπορούμε!

Σύνταξη: Κωνσταντίνος Γκούτης

Επιμέλεια: Χαρά Παναγιωτακοπούλου

Follow & Like: Nancy’s Blog & @nancysblogspot