Άστεγοι: Είναι παρεξηγημένα άτομα ή μήπως τα στερεότυπα αληθεύουν;

Κωνσταντίνος Γκούτης 23 Νοεμβρίου 2018 ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ

Σχετικά Άρθρα

Θα μπορούσε κανείς άραγε, να φανταστεί την ζωή του τελείως διαφορετική από ότι είναι τώρα; Να φανταστεί πως δεν έχει ένα σπίτι να γυρίσει στο τέλος της μέρας, πως τα συγγενικά του πρόσωπα και οι φίλοι δεν θα του δώσουν μια χείρα βοηθείας. Να φανταστεί πως είναι αναγκασμένος να κοιμηθεί στο δρόμο ακόμα και τις κρύες νύχτες του χειμώνα με ελάχιστη έως καθόλου τροφή και νερό. Να είναι αμφίβολο το αν θα ξυπνήσει ζωντανός την επόμενη μέρα. Η πλειονότητα των ανθρώπων δεν θα μπορούσε καν να διανοηθεί κάτι τέτοιο. Για κάποιους συνανθρώπους μας όμως, τα παραπάνω είναι η πραγματικότητα τους.

Έτσι ζουν οι άστεγοι που εμείς προσπερνάμε στον δρόμο και στρέφουμε το πρόσωπό μας στην αντίθετη πλευρά και τους απαξιώνουμε.

Οι άστεγοι ως άτομα.

Οι άστεγοι διακρίνονται σε δυο κατηγορίες: σε αυτούς που ζουν μόνιμα στο δρόμο και σε αυτούς που μένουν σε αβέβαιη, ανεπαρκή και ακατάλληλη στέγαση.

Ποικίλει επίσης και το κοινωνικό υπόβαθρο καθώς και το επίπεδο γνώσεων του κάθε ανθρώπου που θα βρεθεί στο δρόμο. Μπορεί κανείς να συναντήσει επιχειρηματίες και καθηγητές πανεπιστημίου μέχρι και πρώην νοικοκυρές. Επιπρόσθετα, διαφέρει και ο λόγος που καθένας από αυτούς κατέληξε στο δρόμο. Κάποιοι μπορεί να οδηγήθηκαν εκεί ως απόρροια της οικονομικής δυσχέρειας, ενώ άλλοι λόγω οικογενειακών διαπληκτισμών και συγκρούσεων. Παρά τις διάφορες τους, όλοι οι άνθρωποι που είναι στο δρόμο, μοιράζονται κοινούς φόβους, κοινές ανησυχίες και την ίδια ελπίδα πως κάποια μέρα θα ορθοποδήσουν.

Πως τους αντιμετωπίζει η κοινωνία;

Οι άστεγοι γίνονται αποδέκτες ποικιλόμορφων συμπεριφορών από τους άλλους ανθρώπους. Οι περισσότεροι, έχοντας ριζωμένο στο μυαλό τους το λανθασμένο στερεότυπο πως η αστεγία είναι αλληλένδετη με την επαιτεία, τους αντιμετωπίζουν μειονεκτικά.

Οι άστεγοι για κάποιους ανθρώπους φαίνονται σαν φαντάσματα. Τις περισσότερες φορές δεν τους βλέπουν και τους προσπερνούν, σαν να είναι αόρατοι ή διαπερατοί και μπορείς να περάσεις από μέσα τους χωρίς να τους αντιληφθείς. Και όταν τους δουν, τρομάζουν ή αποστρέφουν το βλέμμα τους σαν να αντίκρισαν κάτι φρικαλέο.

Πιστεύουν πως δεν είναι δικιά τους δουλειά να βοηθήσουν αυτούς τους ανθρώπους. «Στρουθοκαμηλίζουν» σκεπτόμενοι πως θα βρεθεί κάποιος «καλός Σαμαρείτης» για να βοηθήσει τους άστεγους, αλλά και τους ίδιους να ξεφορτωθούν τις όποιες ενοχές έχουν.

Μέσα σε όλον αυτόν τον σκοταδισμό υπάρχουν και άνθρωποι που δίνουν κάποιες εκλάμψεις φωτός στις ζωές των άστεγων.

Είναι αυτοί που βλέπουν πέρα από τα στερεότυπα και καταλαβαίνουν πως οι άστεγοι δεν διαφέρουν σε τίποτα από όλους τους υπόλοιπους. Πως είναι και αυτοί άνθρωποι που περιμένουν ένα χάδι της τύχης για μια καλύτερη ζωή. Προσπαθούν να συνδράμουν τους ανθρώπους που έχουν ανάγκη είτε ατομικά είτε ιδρύοντας διάφορες εθελοντικές και μη κερδοσκοπικές οργανώσεις, οι όποιες τους παρέχουν φαγητό, ρουχισμό και είδη υγιεινής. Οργανώνουν τακτικά συσσίτια και παρέχουν ψυχολογική υποστήριξη. Με αυτά επιτελείται και ένας δεύτερος σκοπός. Οι άστεγοι νιώθουν έστω και για λίγο πως είναι ξανά μέλος αυτής της κοινωνίας και όχι παρείσακτοι.

O Χάρι Τρούμαν είχε πει πως «Μια κοινωνία κρίνεται από τον τρόπο που μεταχειρίζεται τα πιο αδύναμα μέλη της».

Αυτό σημαίνει ότι ο καθένας από εμάς θα πρέπει να προσφέρει αρωγή σε κάθε άνθρωπο που έχει ανάγκη, δίνοντας ό,τι μπορεί, καθώς κάθε βοήθεια όσο μικρή και αν είναι, είναι πολύτιμη. Ο δρόμος για μια καλύτερη κοινωνία και κατ’ επέκταση ένα καλύτερο κόσμο θα χτιστεί με μικρά αλλά σταθερά βήματα.

Σύνταξη: Κωνσταντίνος Γκούτης

Επιμέλεια: Νάνσυ Αβραμοπούλου

Follow & Like Nancy’s Blog & @nancysblogspot