Είχαν όλα τα αγαθά μα ένα παιδάκι τους έλειπε. Η αγάπη μέσα τους περίσσευε και είχαν ανάγκη κάπου να την χαρίσουν κάπου να την μοιραστούν.
Και περίμεναν και είχαν πίστη και έτσι όπως γίνεται πάντα όταν έχεις ακλόνητη πίστη ακόμα και όταν το ποθητό ζωγραφίζετε μόνο στο μυαλό σου μα έχεις τόσο πάθος μέσα σου για αυτό… η ευχή τους πραγματοποιήθηκε.
Ένα βατραχάκι ήρθε και τους βρήκε μια μέρα στην πόρτα τους.
Ο γερός και η γριά το φρόντισαν σαν μικρό παιδάκι και όταν μεγάλωσε το έστειλαν σχολείο. Μα το βατραχάκι μια μέρα αρρώστησε. Το σκεπάσανε καλά, το βάλανε στο κρεββατάκι του, άφησαν μια σουπιτσά να βράζει στην κατσαρόλα και έφυγαν από το σπίτι για να κάνουν τις δουλειές τους.
Όταν γύρισαν όμως το βατραχάκι δεν ήταν πουθενά.
Ο πόνος απερίγραπτος και αβάσταχτος, έχασαν ξαφνικά την μεγαλύτερη χαρά τους. Μαζί τους στη λύπη παρέσυραν κάθε ύπαρξη σε τούτο το χωριό.
Το πουλί άφησε το φτεράκι του, η βελανιδιά έριξε τα βελανίδια της από συμπαράσταση, και έτσι ένα κύμα συμπόνιας παρέσυρε όλο το χωριό μέχρι που μαράζωσε.
Μέχρι που μια μέρα ο γέρος και η γριά σταμάτησαν το θρήνο γιατί δεν ήθελαν να «ποτίζουν» τη φύση με τη θλίψη τους. Και ύστερα όταν τα δάκρυα στέρεψαν έγινε το θαύμα.
Το βατραχάκι βρέθηκε.
Όλο το χωριό, όλη η φύση γιόρτασε. Δημιουργήθηκε μια νέα αλυσίδα, αυτή τη φορά μια αλυσίδα χαράς. Μαζί στα λύπη, μαζί και στη χαρά αυτό είναι η αγάπη, η αλληλεγγύη. Και η αγάπη και η πίστη πάντα μπορούν να κάνουν τα αδύνατα δυνατά.
Η έκδοση είναι δίγλωσση, στα ελληνικά και στα αραβικά. Τα έσοδα συγγραφέων και μεταφραστών θα πάνε στη βραβευμένη ΜΚΟ «Αγκαλιά» (βραβείο Raul Wallenberg 2016 του συμβουλίου της Ευρώπης) για την ενίσχυση του έργου της με τους πρόσφυγες.
Η ιστορία για το βατραχέλι μας αποκαλύπτεται στον επίλογο του βιβλίου από τους συντελεστές του βιβλίου. Η γιαγιά του Γιώργου Τυρίκου το 1943 έφυγε από την Κάλυμνο και κατέληξε πρόσφυγας στη Συρία και έπειτα στην Παλαιστίνη. Όταν έμαθε ότι ήρθαν πρόσφυγες από τη Μέση Ανατολή στην Κάλυμνο πήγε να τους συμπαρασταθεί. Οι παππούδες της Κατερίνας και της Ελένης είναι κι εκείνοι πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία και ήρθαν στη Λέσβο το 1914. Το βατραχέλι ήταν το αγαπημένο παραμύθι της γιαγιάς Ελένης.
Ο Σιδίκι που έκανε τη μετάφραση στα φαρσί, ήρθε κι εκείνος πρόσφυγας στη Λέσβο το 2008 από το Αφγανιστάν. Η Ναουζάτ έκανε τη μετάφραση στα αραβικά και είνια πρόσφυγας από τη Μέση Ανατολή. Η Αγγελική ήταν εκείνη που μετέφρασε το βατραχέλι στα αγγλικά και πιστεύει πως το να προσφέρει κανείς βοήθεια στον συνάνθρωπο είναι μεταδοτικό. Το βιβλίο αυτό είναι καρπός όλων αυτών των ανθρώπων. Αποτελεί ένα μήνυμα ελπίδας για έναν κόσμο ειρηνικό όπου ο ένας θα βοηθάει τον άλλον και μιλούν τη μια και μόνη γλώσσα της αγάπης.
Σύνταξη: Γεωργία Μαυρίδου
Πηγή:elniplex.com