NancysBlog Κοινωνικά, Σχέσεις, Μαμά & Παιδί
Σχετικά Άρθρα
Ο χρόνος πραγματικά σαν νερό. Μεγαλώνοντας βλέπω πως μόνο εχθρός είναι. Συμβιβάζεσαι με το πέρασμα του γιατί δεν μπορείς να κάνεις διαφορετικά. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν σε τρομάζει.
Όσο υπήρχε το σχολείο, για κάποιο λόγο ο χρόνος, οι μέρες ακόμα και οι ώρες περνούσαν δραματικά αργά. Οι μόνες μέρες που περνούσαν νεράκι ήταν το Σαββατοκύριακο. Και παρακαλούσαμε κιόλας τότε (που να ξέραμε), να ενηλικωθούμε να τελειώσει αυτό το “μαρτύριο” που αποκαλείται σχολείο.
Και τελείωσε και ενηλικιωθήκαμε.
Και είναι ξαφνικά σαν κάποιος να πάτησε ένα κουμπί και ο χρόνος τρέχει σαν τρελός. Και όσο μεγαλώνεις τόσο πιο γρήγορα περνάει. Δεν ξέρεις τι να κάνεις για να επιβραδυνθεί. Όπως τότε που ήσουν παιδί και κύλαγε αργά. Μα δεν γίνεται.
Μα δεν γίνεται. Όλα μοιάζουν σαν να έγιναν χθες. Χθες ήμουν παιδί. Χθες έπαιζα σε αλάνες με φίλους και δεν με ένοιαζε τίποτα άλλο. Χθες γκρίνιαζα για το διάβασμα. Χθες άνηκα στα μικρά της οικογένειας. Πότε έφτασα εδώ;
Μας το έλεγαν οι γονείς μας μας και τους χλευάζαμε. «Περνάνε τα χρόνια παιδί μου, περνάνε, δεν θα καταλάβεις για το πότε εσύ θα μεγαλώσεις και εμείς θα γεράσουμε.» και έτσι ακριβώς γίνεται.
Έγινες ένα παιδί εγκλωβισμένο σε σώμα ενήλικα.
Γιατί πραγματικά μέσα σου δεν μεγάλωσες. Το μόνο που άλλαξε είναι που σταμάτησες να γελάς. Που σταμάτησες να βλέπεις τον κόσμο αθώα. Μέσα σου παραμένεις ακόμα το παιδί που ήσουν. Γιατί η αλήθεια είναι πως δεν συνειδητοποίησες πότε μεγάλωσες.
Και αγχώνεσαι. Αγχώνεσαι για το πόσο γρήγρορα θα γεράσεις. Για το πόσο γρήγορα θα έρθει το τέλος. Για το αν έχεις κάνει όσα ήθελες ή για το αν θα προλάβεις να τα κάνεις ή η καθημερινότητα θα σου ρουφήξει τον χρόνο.
Σκεπτόμενος όλα αυτά νιώθεις πανικό. Το μυαλό αδυνατεί να φτάσει παραπάνω από ένα σημείο. Μετα ηρεμείς. Συμβιβάζεσαι, λες στον εαυτό σου πως θα κάνεις τον χρόνο να περάσει όσο πιο όμορφα γίνεται και θα δημιουργήσεις άπειρες αναμνήσεις.
Όμως απλά ξεγελάς τον εαυτό σου.
Όταν όλο αυτό θα έχει ξεπεραστεί προς το παρόν, θα έχεις ξεχάσεικαι ότι υποσχέθηκες στον εαυτό σου. Πάλι ο χρόνος θα αρχίσει να περνάει γρήγορα, πάλι θα τον σπαταλάς στις ανάγκες της καθημερινότητας μέχρι να αναρωτηθείς ξανά και να πεις «Μα πότε έφτασα εγώ εδώ;».
Είναι άσχημο πράγμα ο χρόνος τελικά. Περνάει και τρομάζει και τους πιο δυνατούς. Υπάρχει για να μας υπενθυμίζει πως περνάει και το πόσο θνητοί είμαστε. Σημασία όμως έχει τι κάνουμε εμείς για να περνάει πιο όμορφα και ανώδυνα. Αυτό πρέπει να αλλάξουμε.
Σύνταξη & Επιμέλεια: Γιάννης Παπαδόπουλος
