NancysBlog Κοινωνικά, Σχέσεις, Ψυχολογία, Μαμά&Παιδί, Αρετουσάριστες Αλήθειες, Υγεία, Εκπαίδευση, Μαγειρική
Σχετικά Άρθρα
Αυτό που δεν μπορώ να ξεχάσω με τίποτα όσο μεγαλώνω και που μονίμως το έχω στο μυαλό μου είναι η φράση της μαμάς μου: «Πρόσεχέ την παιδί μου αυτήν την κοπέλα κάτι δε μου αρέσει…». Για να πάρει την απάντηση: «Αμάν μωρέ μαμά πότε πρόλαβες και την κατάλαβες είναι μια χαρά η κοπέλα».
Δεν ήθελα να την πιστέψω, δεν με βόλευε…
Εγώ είχα βρει μια κολλητή που δε μου πέρναγε από το μυαλό τότε ότι θα φτάσω μέχρι και να την μισήσω. Έκανα στην άκρη τις ήδη υπάρχουσες φίλες μου, προσπάθησα να τους συστήσω την «νέα» είσοδο στη ζωή μου, αλλά ευτυχώς για κείνες δυστυχώς για μένα δεν την συμπάθησαν και ιδιαίτερα.
Ήμουν εκτός σχολείου αρκετές ώρες μαζί της.
Ήταν λίγο μεγαλύτερη, απελευθερωμένη, με συνήθειες που μου φάνταζαν τόσο ξεχωριστές και έναν τρόπο να τα κάνει όλα να φαίνονται τέλεια!
Όσο περισσότερο έλειπα από το σπίτι, τόσο η μαμά μου ανησυχούσε. Είχα άνθρωπο να λέω τα μυστικά μου, έναν άνθρωπο που συμφωνούσε πάντα μαζί μου, που είχε κινητό (μεγάλο προσόν για την εποχή) και που φάνταζε τόσο καλή και φρόνιμη.
Περνούσε ο καιρός…
Η μαμά μου κάθε φορά που αντιδρούσα σε κάτι, που γινόμουν οξύθυμη έριχνε τις ευθύνες «στις κακιές παρέες» και στην τόσο καταπληκτική για τα μάτια μου φίλη μου.
Συνέβαιναν διάφορα περιστατικά τριγύρω μου, που όμως ποτέ δε με έβαλαν σε υποψίες για το παραμικρό. Καινούριο τηλέφωνο η φίλη μου υπέροχο, μοδάτο που όμως δεν την άφηναν να το φέρει σχολείο.
Ε καλά και τι πειράζει… Ήταν και ελαφρώς μεταχειρισμένο, μια μικρή γρατζουνιά στο πάνω μέρος της οθόνης, αλλά ποιος νοιάζεται….
Μέχρι την μέρα που συνέβη περιστατικό κλοπής στην τάξη!
Ένας συμμαθητής παραπονέθηκε και το έκανε ολόκληρο θέμα στο σχολείο ότι του έκλεψαν το κινητό. Όλοι στην τάξη ανοίξαμε τσάντες, τσαντάκια, μπουφάν για να αποδείξουμε ότι δεν είμαστε ένοχοι.
Εκείνη τη μέρα άρχισε να γκρεμίζεται ο κόσμος που είχα τόσο τέλεια πλάσει στο μυαλό μου.
Εγώ αυτό το κινητό κάπου το είχα ξαναδεί. Κάτι μου θύμιζε η περιγραφή του…
Δεν άντεξα την αδικία. Μίλησα στην μαμά μου. Της είπα ακριβώς τι έχει γίνει. Μου είπε να πω την αλήθεια «την αλήθεια παιδί μου δε θα την φοβάσαι ποτέ, το ψέμα δεν έχει ρίζα να μαθευτεί».
Η συνέχεια καταιγιστική!
Είπα στο συμμαθητή μου ότι είχε το ίδιο κινητό η φίλη μου, εκείνος απαίτησε να το δει μέχρι και κάτω από το σπίτι της έφτασε…
Όσο κι αν αρνιόταν αναγκάστηκε να πει την αλήθεια, εξάλλου η γρατζουνιά ήταν εμφανής!
Ευτυχώς για μένα είχε φτάσει το καλοκαίρι, ξέκοψα κάθε επικοινωνία μαζί της, άλλωστε δεν μπορούσα να διανοηθώ πως μπόρεσε, ή πως τα κατάφερε να κλέψει.
Ακόμα και σήμερα αυτή η φιλία με έχει στιγματίσει.
Γιατί μου έχει δώσει τα μεγαλύτερα μαθήματα;
Εκτίμησα πολύ περισσότερο τις φίλες μου που δεν θυμάμαι αν τους ζήτησα και ποτέ συγγνώμη για την απομάκρυνσή μου. Συνειδητοποίησα πόσο επιπόλαιη υπήρξα. Πόσο ανυπάκουη στην μαμά μου που είχε ένστικτο θες να το πεις, βλέμμα με ακτίνες Χ ποτέ δεν κατάλαβα. Και όλα αυτα με δυο φορές που την είχε δει μπόρεσε να δει αυτό που εγώ αρνιόμουν πεισματικά να δω…
Έγινα και εγώ ελαφρώς καχύποπτη όχι από εγωισμό ή φόβο αλλά από την ανάγκη να μην ξαναπληγωθώ. Άλλωστε από τότε δεν είναι τυχαίο που οι κολλητές μου είναι μετρημένες και έχουν στην ζωή μου το λιγότερο δέκα χρόνια η καθεμία.
Ευχαριστούμε την αναγνώστρια που ήθελε να μοιραστεί μαζί μας το προσωπικό της βίωμα, μέσω αυτού του email.
Επιμέλεια: Νάνσυ Αβραμοπούλου
