Βοήθησε τον συνάνθρωπό σου να μην φτάσει στην αυτοκτονία. Μάθε πως!

Nancy Avramopoulou 20 Μαρτίου 2019 ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ, ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ

Σχετικά Άρθρα

Το μυαλό κάθε ανθρώπου που αντιμετωπίζει ψυχολογικά προβλήματα παίζει περίεργα παιχνίδια. Πολλές φορές δεν μπορεί να τιθασευτεί… Δεν μπορεί να επιστρατεύσει τη λογική και εκεί νοιώθει αδύναμος και ανίκανος να αντεπεξέλθει. Όσο ο νοσούντας αφήνει τον εαυτό του αβοήθητο και οι μέρες, οι μήνες και τα χρόνια περνούν, το ψυχολογικό πρόβλημα μετατρέπεται σε ψυχιατρικό και χρήζει ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης.

Δύσκολα ο ασθενής παραδέχεται ότι νοσεί η ψυχή του…

Αυτό συμβαίνει για πολλούς λόγους. Είτε λόγω ταμπού, καθώς ο ψυχολόγος ή ο ψυχίατρος ακόμα και σήμερα θεωρείται απαγορευτική λέξη- ειδικότητα προς επίσκεψη. Είτε γιατί κάποιοι φοβούνται μην τους περάσουν οι άλλοι για τρελούς, είτε γιατί ως είθισται θεωρούν ότι είναι καλά.

Κανένας ασθενής δεν μπορεί να βοηθηθεί αν δεν αποδεχτεί ότι νοσεί.

Η αποδοχή είναι η αρχή της ίασης. Γιατί μόνο τότε ο ασθενής θα περάσει το κατώφλι του ειδικού ψυχικής υγείας και θα λάβει την ψυχολογική υποστήριξη που χρειάζεται.

Ξέρετε, δεν είμαστε όλοι οι άνθρωποι το ίδιο δυνατοί. Ούτε έχουμε όλοι τα ίδια ψυχικά αποθέματα.

Αυτό δεν καθιστά κάποιον πιο καλό ή πιο κακό άνθρωπο από τον άλλον. Ο ψυχικά υγιής άνθρωπος φέρει άμεση ευθύνη για μια άσχημη κατάληξη ενός ασθενούς με κατάθλιψη, μανιοκατάθλιψη, σχιζοφρένεια, αυτοκτονικές τάσεις κ.ά.

Πώς φέρει ευθύνη ο υγιής άνθρωπος για κάποιον ασθενή που έχει κλονιστεί τόσο πολύ η ψυχή του και το μυαλό του;

Η ευθύνη του υγιούς ανθρώπου έχει να κάνει με την αδιαφορία του προς τον πλησίον του. Βλέπεις τον άνθρωπό σου, τον φίλο σου, τον γείτονά σου να είναι ένα «κουρέλι», να κλαίει σε ανύποπτο χρόνο, να φωνάζει άνευ λόγου και αιτίας και να λέει «θέλω να πεθάνω». Βλέπεις να γίνεται βίαιος, να μετατρέπεται σε μια άλλη προσωπικότητα κι εσύ δεν μιλάς, αλλά αδιαφορείς.

Δεν του απλώνεις το χέρι να τον βοηθήσεις, παρά τον αφήνεις στην τύχη του.

Και όλα αυτά είτε γιατί δεν θες να αποδεχτείς ότι ο άνθρωπός σου δεν είναι καλά, είτε γιατί δεν θες να ανακατευτείς στα προσωπικά του γείτονα που χτυπάει κάθε μέρα τη γυναίκα του και τα παιδιά του. Είτε γατί δεν διανοείσαι να πάρεις εισαγγελική εντολή και να πας τον άνθρωπό σου σε μια ψυχιατρική κλινική, όπου θα του βρουν την κατάλληλη φαρμακευτική αγωγή και συνδυαστικά με την ψυχοθεραπεία θα επιστρέψει στο σπίτι του και στην καθημερινότητά του.

Κάπως έτσι με την γνωστή φράση: «είμαι καλά, δεν είμαι τρελός (μα και βέβαια δεν είσαι)», με την άρνηση των οικείων να δεχτούν ότι όπως νοσεί το πόδι μας και πάμε στον ορθοπεδικό έτσι όταν νοσεί η ψυχή μας πάμε στον ειδικό ψυχικής υγείας αντί να προσπαθήσουν να πείσουν τον άνθρωπό τους να επισκεφτεί τον τελευταίο, καταλήγουμε μια μέρα να ακούμε ότι «ο γείτονας αυτοκτόνησε», «η γειτόνισσα πέταξε το παιδί της από το μπαλκόνι και μετά έπεσε και η ίδια», «νεαρός κρεμάστηκε στο σπίτι του», «πατέρας έδωσε τέλος στη ζωή του…τον έπνιξαν τα χρέη» κ.ά.

Όλα τα παραπάνω είναι η σύγχρονη θλιβερή ελληνική πραγματικότητα.

Κοντεύουμε να αναισθητοποιηθούμε στο άκουσμα της αυτοκτονίας και κατ επέκταση των θανάτων.

Γιατί τέτοια υποτίμηση στην ανθρώπινη ζωή;

Ίσως γιατί όταν το ανθρώπινο μυαλό νοσήσει η ζωή αλλάζει χρώματα και παίρνει άλλη μορφή.

Θερμή παράκληση προς κάθε συνάνθρωπό μου που έχει περάσει από το μυαλό του να δώσει τέλος στη ζωή του, να ζητήσει βοήθεια από κάποιον γνωστό ή άγνωστο, να στείλει ένα μήνυμα ακόμα και σε εμάς… και προς Θεού να μην το κάνει.

Αυτό που ζεις σίγουρα είναι μια άσχημη κατάσταση, αλλά θέλω να με πιστέψεις ότι όλα αλλάζουν αρκεί να το θέλεις.

Ας σταματήσει η αδιαφορία προς τον συνάνθρωπό μας. Ας ανοίξουμε την αγκαλιά μας για όποιον την έχει ανάγκη. Ας ανοίξουμε τα στόματά μας για όσα ακούμε και βλέπουμε πριν να είναι αργά για έναν ακόμη συνάνθρωπό μας!

Ποτέ μην ξεχνάς ότι δεν είσαι μόνος και ότι κανείς δεν έλυσε τα προβλήματά του με την αυτοκτονία.

Σύνταξη: Νάνσυ Αβραμοπούλου

Επιμέλεια: Χαρά Παναγιωτακοπούλου