NancysBlog Κοινωνικά, Σχέσεις, Μαμά & Παιδί
Σχετικά Άρθρα
Πολλές φορές έπιασα τον εαυτό μου να ιδρώνει στην σκέψη πως σε λίγο καιρό θα μπει το παιδί μου στο δημοτικό και μάλιστα σε μια ξένη χώρα. Μια χώρα με άλλη κουλτούρα, άλλα έθιμα, άλλους τρόπους εισαγωγής στο δημοτικό και μια τελείως διαφορετική προσέγγιση από αυτήν που είχα μάθει μέχρι τώρα.
Το παιδί χρειάζεται τεστ ετοιμότητας.
– Τι είναι αυτό; Τι σημαίνει; Τι θα το ρωτήσουν;
Ποιος μπορεί να κρίνει αν το παιδί μου είναι έτοιμο; Έτοιμο σε τί; Να μάθει την αλφαβήτα και τα νούμερα; Είναι αρκετά αυτά; Πως θα πεις σε ένα παιδί πως δεν τα κατάφερες στο τεστ και έκριναν καλύτερα να μείνεις ακόμα λίγο στον παιδικό σταθμό; Πως λες σε ένα γονιό ότι το παιδί σου βρίσκεται ακόμα στο κόσμο του παιχνιδιού;
Βιαζόμαστε να τους δώσουμε ευθύνες.
Προσπαθούμε να τα κάνουμε (έξυπνα) μαθαίνοντας λίγα γράμματα και νούμερα. Ξεχνάμε πως ο μαγικός κόσμος του παιδιού θα έρθει η στιγμή που θα γκρεμιστεί μόνος του και δεν θα χρειάζεται τη δική μας βοήθεια.
Σκέψεις και ερωτηματικά στο τι θα συναντήσω.
Θα καταφέρω να υπερασπιστώ το παιδί μου σε μια χώρα που ούτε εγώ καλά- καλά δεν έχω προσαρμοστεί; Πως θα τους δώσω να καταλάβουν ότι δεν με νοιάζει αν δεν ξέρει την αλφάβητο (τώρα τουλάχιστον) και δεν με απασχολούν οι αριθμοί. Όλα θα γίνουν στην ώρα τους και όχι δεν δέχομαι να γκρεμίσω το μαγικό κόσμο του. Είναι μικρός ακόμα, είναι ευτυχισμένος εκεί. Και εγώ είμαι, δεν θέλω να μεγαλώσει γρήγορα. Ίσως κατά βάθος ικανοποιώ και μια δική μου ανάγκη. Ίσως υποσυνείδητα θέλω να βλέπω στα μάτια του αυτά που ένιωθα εγώ στην ηλικία του.
Η αγάπη που μας δόθηκε ποτέ δεν ξεχνιέται και πάντα υποσυνείδητα σου έρχονται όλα.
Κάναμε επιτέλους αυτό το το τεστ ετοιμότητας. Ναι ήρθε η ώρα να δω, να μάθω και να γνωρίσω από κοντά τον τρόπο με τον οποίο μεταβαίνουν τα παιδιά στο δημοτικό. Να καταλάβω σαν μαμά, ποια είναι για αυτούς τα κατάλληλα εφόδια ώστε να ξεκινήσει ένα παιδί το σχολικό ταξίδι. Δεν με ικανοποίησε. Δεν έφυγα γεμάτη από εκεί μέσα.
Όχι γιατί βρήκαν το παιδί μου πίσω σε κάποια πράγματα που αυτή θεωρούν ότι πρέπει να έχει κατακτήσει μέχρι την ηλικία των 5, αλλά γιατί επέτρεψα στον εαυτό μου να περάσει έστω και λίγο από το μυαλό μου ότι κάτι δεν κάνω σωστά.
Επέτρεψα στο μυαλό μου να τρυπώσουν άθελά μου σκέψεις αρνητικές. Έφυγα από εκεί άδεια με μια απορία. Με αντιμετώπισαν ισάξια ή λόγω καταγωγής υπήρξε ένας δισταγμός; Ένιωσα και εγώ και το παιδί μου μια μορφή απόρριψης λόγω εθνικότητας;
Έφυγα και εξήγησα στο γιο μου την αλήθεια. Δε μου αρέσουν τα ψέματα. Του είπα τα πράγματα με τέτοιο τρόπο, ώστε να μπορεί να τα διαχειριστεί και να μην πληγωθεί.
Μετά από 2 μέρες με ξανακάλεσαν για ακόμη μια φορά. Ακόμα μια δοκιμασία, με άλλη δασκάλα σε άλλο μέρος. Γιατί, τι άλλαξε; Στην πορεία κατάλαβα ότι αυτά που ένιωσα ήταν αλήθεια.
Βιώσαμε μια μορφή ρατσισμού, όμως δεν με απασχολεί αυτό.
Με πόνεσε που δεν κατάφερα με τα λίγα γερμανικά μου να βάλω, όποιον χρειαζόταν στη θέση του. Αυτό με πόνεσε μόνο. Η ανικανότητα να υπερασπιστώ το παιδί μου. Δέχτηκα το άλλο τεστ μόνο για να κλείσω τα στόματά τους και να τους πω αυτή τη φορά τα πράγματα, όπως τα σκέφτομαι εγώ. Το έκανα και είμαι περήφανη και για μένα και για τον γιο μου.
Τα αποτελέσματα αυτά ήταν η μέρα με τη νύχτα.
Ξαφνικά μιλούσε για ένα παιδί έτοιμο να μπει στο δημοτικό και πως έχει όλα τα εφόδια για να ξεκινήσει. Μόνο κάποια συντακτικά λάθη. Συντακτικά; Ακόμα ένα «εγκεφαλικό». Ξέρετε πολλά παιδάκια που στα 5 τους δεν κάνουν συντακτικά λάθη; Εσείς αποφασίζετε πως θα συνεχίσει το παιδί ήταν η απάντηση.
Αποφάσισα κυρία μου, αποφάσισα και κατάλαβα πως πιέσατε το παιδί.
Το πιέσατε συναισθηματικά. Τον ζορίσατε. Του είπατε πως είναι παιδί και θέλει να παίξει. Τι θέλετε να κάνει να σας γράψει μια έκθεση; Όχι θα ξαναστείλω το παιδί μου στο παιδικό σταθμό. Θα του δώσω, όπως του είπα, ακόμα ένα χρόνο παιχνιδιού. Του ορκίστηκα πως δε θα αφήσω κανέναν να τον πιέσει ξανά. Και ορκίστηκα στο εαυτό μου να τον υπερασπίζομαι πάντα. Μου αρέσει ο κόσμος του παιχνιδιού, εσένα όχι;
Η γνώση από μόνη της σε αυτή την ηλικία, χωρίς την ελευθερία και τη μαγεία του παιχνιδιού δεν έχουν καμία αξία.
Σίγουρα πολλές από εσάς ζήσατε ή θα το ζήσετε στο μέλλον με τα παιδιά σας αυτή τη δοκιμασία. Μην μπείτε στη σκέψη ότι «κάτι δεν κάνω σωστά». Να υπερασπίζεστε τα θέλω σας και το παιδάκι σας. Εμπιστευτείτε το δικό του ρυθμό. Κάθε παιδί είναι διαφορετικό. Και αν νιώσετε έστω και λίγο πως το αποτέλεσμα επηρεάζεται και από την καταγωγή «βγάλτε νύχια». Το πρόβλημα πρέπει να λυθεί και να ξεριζωθεί από την ρίζα.
Για μένα ήταν μάθημα. Ελπίζω με τον ίδιο τρόπο να το δεις και εσύ.
Και αν το παιδάκι σου μείνει ακόμα ένα χρόνο στο νηπιαγωγείο τι θα γίνει; Δεν χάλασε και ο κόσμος για εμάς που θέλουμε να μεγαλώσουμε ευτυχισμένα παιδιά. Ένας χρόνος ακόμα ξέγνοιαστου παιχνιδιού. Ένας ακόμα χρόνος ελευθερίας χωρίς ωράρια και πρέπει.
Και για να κλείσω θα πω πως ναι υπάρχει μια μορφή ρατσισμού, όχι όμως τόσο μεγάλη και κρυμμένη καλά πίσω από την έννοια της Εκπαίδευσης.
Ξέρεις να γράφεις είσαι εντάξει, δεν ξέρεις… λυπάμαι αλλά δεν μπορείς. Εγώ μπορώ να μάθω να γράφω όπως έμαθα όταν ήρθε η ώρα, εσύ όμως που θες να γκρεμίσεις το μαγικό κόσμο του παιχνιδιού με τόσο βίαιο τρόπο τότε είσαι σίγουρα σε λάθος ρόλο.
Εμπιστευτείτε τα μικρά σας, μόνο αυτά ξέρουν καλύτερα πότε ήρθε η ώρα για την έναρξή τους στο μαγικό ταξίδι των σχολικών χρόνων.
Σύνταξη: Μαίρη Νίρλα
Επιμέλεια: Γεωργία Μαυρίδου
