
Τα παραμύθια χρησιμοποιούν σύμβολα τα οποία με αλληγορικό τρόπο αποδίδουν νόημα στις μεταφορές. Σε καταστάσεις που φαινομενικά μοιάζουν να φοράνε το πέπλο μιας πραγματικότητας… διαφορετικής και ξένης από όλα όσα γνωρίζουμε.
Τελικά, όμως, φτάνουμε στο συμπέρασμα πως όλα όσα βιώνουμε, δεν απέχουν πολύ από την αφήγηση που κάποτε ακούσαμε.
Όλες αυτές οι ιστορίες αποτελούν έναν τρόπο να γνωρίσουμε στιγμές του κόσμου με τον πιο ομαλό αλλά και ειλικρινή τρόπο.
Τα παραμύθια είναι ένα εγχειρίδιο των παιδικών ψυχών, γι’ αυτό και είναι τόσο σύνηθες να τα μελετούν οι μικροί μας αναγνώστες– που δεν είναι τόσο μικροί αν σκεφτεί κανείς πως η δική τους αποδοκιμασία δεν φτάνει στην δικαίωση μέσω κάποιας μεγαλεπήβολης τιμωρίας.
Τα ίδια επιθυμούν το συλλογικό καλό και ας σμίγουν τα φρύδια μόλις ακούν με έκπληξη πως υπάρχουν και κακοί σε μια ιστορία.
Είναι η δυναμική εξέλιξη της πλοκής που ο χειρότερος ή πλέον αδύναμος χαρακτήρας μιας ομάδας, αποδεικνύεται στο τέλος ο καλύτερος.
Είναι η αλλαγή που όσο επώδυνη και αν μοιάζει μεγαλώνοντας, είναι πάντα δυνατή. Έχει τον χώρο που χρειάζεται για να γίνει. Εκεί είναι και το συστατικό που δένει τα κόκαλα μεταξύ τους καθώς ψηλώνεις μες τους καιρούς.
Είναι η περιέργεια των παιδιών!
Είναι η ανάγκη να ξέρουν πως ο ήρωας της ιστορίας είναι τόσο δυνατός που κατάφερε στο τέλος να κάνει το «…και εμείς καλύτερα!» εφικτό.
Τελικά, όλα τα παραμύθια που βρίσκονται στο αποθετήριο των παιδικών σου ενθυμήσεων διαπιστώνεις πως τα ενσαρκώνεις εσύ ο ίδιος μόλις συναντήσεις το τριαντάφυλλο που σε βαπτίζει «Μικρό Πρίγκιπα». Μόλις συναντήσεις την μαγεία που σε μετουσιώνει σε έναν σύγχρονο «Δον Κιχώτη» και με το δικό σου ιππικό στοχάζεσαι όλα όσα ερωτεύεσαι και όσα πιστεύεις πως υπάρχουν.
Εκείνα που κανείς δεν μπορεί να δει και εσύ ορκίζεσαι πως είναι ακριβώς μπροστά σου.
Είναι η δική σου η ανάγκη να δείξεις στο παιδί που ήσουν, πως ο ήρωάς του κατάφερε το καλύτερο στο τέλος και έπειτα είχε την καλύτερη συνέχεια!
Σύνταξη: Ελευθερία Μαρίνου
Επιμέλεια: Νάνσυ Αβραμοπούλου