NancysBlog Κοινωνικά, Σχέσεις, Μαμά & Παιδί
Σχετικά Άρθρα
Πως μπορούμε να ελπίζουμε σε ένα καλύτερο μέλλον, από τη στιγμή που ως γονείς δεν μαθαίνουμε στα παιδιά μας να δέχονται και να αγκαλιάζουν τα παιδιά με ιδιαιτερότητες;
Πως μπορούμε να ελπίζουμε σε ένα καλύτερο μέλλον, από τη στιγμή που ως κοινωνία, βάζουμε στο περιθώριο ανθρώπους που έχουν κάποιες εκ γενετής ή επίκτητες ιδιαιτερότητες;
Πως μπορούμε να ελπίζουμε σε ένα καλύτερο μέλλον, από τη στιγμή που δεν διαθέτουμε εκπαιδευτικό σύστημα που να διδάσκει ευαισθησία, σεβασμό, αγάπη, αλληλεγγύη, με τη σωστή προετοιμασία και τη μεταφορά σωστών αξιών στα παιδιά; Ερωτήσεις που καλό θα ήταν να μας απασχολούν όλους!
Πολλές φορές έχω σκεφτεί, το πόσο έχουμε αποτύχει ως κοινωνία για πολλούς λόγους και ένας από αυτούς τους λόγους αφορά όλα τα παιδιά ΑμεΑ, με αυτισμό, με μαθησιακές δυσκολίες και λοιπές αναπτυξιακές διαταραχές.
Ναι, έχουμε αποτύχει, διότι τα περισσότερα από αυτά τα παιδιά μπαίνουν στο στόχαστρο πολλών, δέχονται bullying, σωματική και λεκτική κακοποίηση.
Όλα αυτά τα παιδιά μπαίνουν στο περιθώριο, σε μία δημοκρατική κοινωνία χωρίς ίσα δικαιώματα είτε στην εκπαίδευση, είτε στις παρέες, είτε στην αγορά εργασίας.
Ποιος, όμως,, ευθύνεται για όλο αυτό;
Κατά τη δική μου γνώμη, όλοι μας ευθυνόμαστε. Οι γονείς, οι εκπαιδευτικοί, το υπουργείο παιδείας, αλλά και η ίδια η κοινωνία γενικότερα.
Όλα ξεκινάνε μέσα από το σπίτι, από τους ίδιους τους γονείς:
-
Όταν ο γονιός δεν επιτρέπει στο παιδί του να κάνει παρέα με το συμμαθητή του που έχει κάποια αναπηρία.
-
Όταν ο γονιός αφήνει αυτόν τον συμμαθητή απ’ έξω από το party γενεθλίων του παιδιού του.
-
Όταν ο γονιός παίρνει το παιδί του να φύγουν από την παιδική χαρά, επειδή είναι και αυτός ο συμμαθητή του εκεί.
-
Όταν ο γονιός κοιτάει με λύπη τα παιδιά με ιδιαιτερότητες.
Αν ο γονιός δεν μάθει στο παιδί του:
-
να αγκαλιάζει το συμμαθητή του,
-
να τον σέβεται,
-
να τον βοηθάει όταν και αν χρειαστεί τη βοήθειά του,
-
να κάνει παρέα μαζί του, όπως επιτρέπει να κάνει παρέα και με τα υπόλοιπα παιδιά,
… τότε το παιδί δεν θα μάθει να δέχεται οποιονδήποτε είναι διαφορετικός από εκείνον, γιατί δε θα έχει διδαχθεί πώς να το κάνει.
Αντιθέτως θα μάθει να κοροϊδεύει, να επιτίθεται, να διώχνει, να μισεί.
Μετά έρχεται το σχολικό περιβάλλον τόσο από την πλευρά του υπουργείου παιδείας όσο και των εκπαιδευτικών για τη σωστή ενημέρωση και επιμόρφωση των παιδιών.
Εδώ προκύπτει το εξής το ερώτημα:
- Πόσο κατάλληλο είναι το σχολικό περιβάλλον για παιδιά ΑμεΑ, για παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες και λοιπές αναπτυξιακές διαταραχές;
- Πόσο κατάλληλα πλαισιωμένα είναι από ειδικό εκπαιδευτικό προσωπικό τα σχολεία ώστε να μπορούν να φοιτούν και παιδιά με κάποια ιδιαιτερότητα;
Μπορεί κανείς να δώσει απαντήσεις, αρκεί να σκεφτεί πως σχεδόν σε πολλά σχολεία δεν υπάρχουν ασανσέρ, δεν υπάρχουν ράμπες, δεν υπάρχουν τουαλέτες ειδικά διαμορφωμένες για ΑμεΑ.
Στα σχολεία δεν υπάρχουν ψυχολόγοι, κοινωνικοί λειτουργοί, άνθρωποι που έχουν τις κατάλληλες γνώσεις ώστε να ενημερώσουν σωστά τόσο τους γονείς όσο και τους μαθητές για το, τι είναι ο αυτισμός, τι είναι οι μαθησιακές δυσκολίες κ.ά.
Το υπουργείο παιδείας θα πρέπει να δημιουργήσει ένα πλαίσιο σωστής ενημέρωσης για το, πώς να αντιμετωπίζουν τόσο οι εκπαιδευτικοί όσο και οι μαθητές όλα αυτά τα παιδιά.
Ας θυμηθούμε όλοι την κατάληψη που έκαναν σε γυμνάσιο της Καλαμαριάς, το Φεβρουάριο του 2019 με αίτημα να φύγει από το σχολείο ένας συμμαθητής τους με μαθησιακές δυσκολίες λόγω συνδρόμου που έχει εκ γενετής.
Ποιος έχει ευθύνες για αυτό;
-
Εμείς, ως γονείς, που δεν μαθαίνουμε στα παιδιά μας να δέχονται όλα τα παιδιά με τον ίδιο τρόπο;
-
Το εκπαιδευτικό σύστημα που έχει τόσες ελλείψεις σε τόσα σημαντικά θέματα;
Ποιος ευθύνεται για εκείνο το περιστατικό; Ποιος θα ευθύνεται για τα επόμενα παρόμοια περιστατικά;
Κανένα παιδί δεν γεννιέται με κακία μέσα του, κανένα παιδί δεν γεννιέται με εγωισμό, με ρατσισμό, με μίσος, με διάθεση να χλευάσει.
Εμείς μαθαίνουμε όλες αυτές τις συμπεριφορές στα παιδιά. Στο δικό μας χέρι έγκειται, αν τα παιδιά μας μεγαλώνοντας θα μάθουν να αγαπάνε ή να μισούν.
Εμείς μαθαίνουμε στα παιδιά, τι είναι ο σεβασμός, η συνεργασία, η αλληλεγγύη, η αλληλοβοήθεια ή το αντίθετο.
Όλοι μας, είτε είμαστε γονείς, είτε εκπαιδευτικοί, είτε εργοδότες, είτε το ίδιο το κράτος, πρέπει να προβληματιστούμε και να σκεφτούμε, τι θέλουμε για το μέλλον των παιδιών μας.
Αν θέλουμε να ελπίζουμε σε ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά μας, τότε είναι χρέος όλων μας να κάνουμε πράξεις, να κάνουμε έργα, να δώσουμε αγώνα για να έχουν όλα τα παιδιά ίσα δικαιώματα στη ζωή.
Αγκάλιασε το παιδί που είναι διαφορετικό από το δικό σου.
Μην το κάνεις από λύπη. Κάνε το από ειλικρινές ενδιαφέρον, από αγάπη γιατί στη θέση αυτού του παιδιού μπορεί να ήταν το δικό σου παιδί.
Και αυτά τα παιδιά χαίρονται, αγαπάνε, στεναχωριούνται, ονειρεύονται, όπως ακριβώς και το δικό σου παιδί. Και εσύ από αυτά τα παιδιά, θα εισπράξεις αληθινό χαμόγελο, αγάπη, σεβασμό, χαρά και πολλά άλλα όμορφα αληθινά συναισθήματα.
- Γιατί το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή μας, το οποίο είναι ανεκτίμητης αξίας είναι τα αληθινά συναισθήματα!
Τα παιδιά είναι το μέλλον μας…
Τα σημερινά παιδιά είναι οι αυριανοί ενήλικες!
Σύνταξη & Επιμέλεια: Άννυ Μιρζαχανιάν
![Χρύσα Ηλιάδου: «Υιοθετήστε και μην αγοράζετε!» [Συνέντευξη]](https://www.nancysblog.gr/wp-content/uploads/2023/05/348355325_771276467953752_4783595706392771174_n-e1687983214115-310x165.jpg)
