Έζησε την κακοποίηση πριν, κατά τη διάρκεια και μετά την εγκυμοσύνη . Μία μαρτυρία κατάθεση ψυχής. [Συνέντευξη]

Συγκλονιστική συνέντευξη από μια γυναίκα που έζησε την κακοποίηση πριν, κατά τη διάρκεια και μετά την εγκυμοσύνη

Άννυ Μιρζαχανιάν 31 Ιουλίου 2020 ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ

Σχετικά Άρθρα

Η κακοποίηση είναι ένα τραγικό φαινόμενο που αφήνει πληγές τόσο στο σώμα όσο και στη ψυχή των ανθρώπων που είναι θύματα κακοποίησης. Ο εφιάλτης και η λυπηρή πραγματικότητα στην καθημερινότητα πολλών γυναικών και όχι μόνο.

Ο θύτης, μπορεί να αλλάξει; Μία εγκυμοσύνη, μπορεί να σταματήσει το θύτη να ασκεί βία;

Οι απαντήσεις στην συγκλονιστική συνέντευξη που μας παραχώρησε αναγνώστρια του Nancy’s blog. Μία συνέντευξη που με έκανε να ανατριχιάσω και μόνο στη σκέψη για το τι μπορεί να περνάει μία γυναίκα στα χέρια του ανθρώπου που κάποτε ερωτεύτηκε και αγάπησε.

Σε τι ηλικία μπήκε η βία στη ζωή σας;

«Ήμουν 19 χρονών όταν για πρώτη φορά στη ζωή μου ένιωσα τι θα πει να παραβιάζουν το κορμί και την ψυχή σου. Γιατί βία δεν είναι μόνο όταν σε ξυλοκοπεί κάποιος. Το ίδιο νιώθεις ότι συμβαίνει και στην ψυχή σου».

Περιγράψτε μας τι χαρακτήρας ήταν ο πρώην σύζυγός σας;

«Ήταν ένας άνθρωπος πολύ ήσυχος, χαμογελαστός, συζητήσιμος και ευδιάθετος με σπάνιες κυκλοθυμικές τάσεις κάποιες φορές, αλλά μέχρι εκεί. Δεν του φαινόντουσαν όλα αυτά τα άσχημα που έβγαλε αργότερα».

Σε τι ηλικία μείνατε έγκυος και ποια ήταν η αντίδραση του πρώην συζύγου σας όταν έμαθε για την εγκυμοσύνη σας;

«Έμεινα έγκυος στα 19 και στην αρχή ήταν πολύ χαρούμενος . Ήθελε πολύ ένα παιδάκι και μάλιστα έλεγε ότι όλοι οι φίλοι του είναι γονείς ενώ αυτός όχι. Να συμπληρώσω εδώ ότι ήταν 14 χρόνια μεγαλύτερος μου. Μέχρι που ολοκληρώθηκε και ο πρώτος μήνας της εγκυμοσύνης».

Πότε ξεκίνησε η σωματική κακοποίηση τόσο κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης όσο και μετά;

«Η κακοποίηση ξεκίνησε από το δεύτερο μήνα της εγκυμοσύνης και δεν σταμάτησε ποτέ. Κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης διακομίστηκα 2 φορές σε νοσοκομείο της περιοχής μου για προληπτικό έλεγχο μη τυχόν έχει πάθει κάτι το έμβρυο. Οι στιγμές που ζούσα ήταν τραγικές, με έσερνε στα πατώματα σαν να ήμουν ένα σακί. Δεν είχα δύναμη και κουράγιο να αντιδράσω λόγω του ότι είχα μία πολύ δύσκολη εγκυμοσύνη. Κάποιες φορές ευχόμουν να είχα απλά πεθάνει. Όλο αυτό το έζησα και στη συνέχεια, δεν άλλαξε κάτι. Αυτοί οι άνθρωποι δεν αλλάζουν, δεν τους σταματά τίποτε».

Μετά την πρώτη κακοποίηση που δεχτήκατε υπήρξε και άλλη; Και αν ναι, τι σας έλεγε ο σύζυγός σας κάθε φορά;

«Κάθε φορά που ξεσπούσε πάνω μου εκ των υστέρων ερχόταν και μου ζητούσε συγνώμη. Έκανε πλακίτσες και μου έλεγε να ξεχάσω αυτό που είχε συμβεί. Θεωρούσε δεδομένο ότι εγώ έπρεπε να τον συγχωρώ να χαμογελάω και να κάνω σαν να μην είχε συμβεί τίποτε».

Υπήρξε βία προς το παιδί από τον πατέρα;

«Ναι υπήρξε μια, πρώτη και τελευταία φορά».

Πόσα χρόνια μένατε κάτω από την ίδια στέγη με τον πατέρα του παιδιού σας;

«Συνολικά 3 χρόνια. Τα τελευταία 2,5 ήταν μαρτυρικά. Δεν ήξερα ποιόν να προστατέψω, το παιδί ή εμένα».

Ποιοι ήταν οι λόγοι που σας έκαναν να υπομένετε όλη αυτή την τραγική κατάσταση που ζούσατε και να συνεχίζετε να μένετε με αυτόν τον άνθρωπο;

«Έκανα υπομονή για το παιδί μου. Δεν ήθελα να μεγαλώσει χωρίς πατέρα, δεν ήθελα να το σημαδέψω, δεν ήθελα να του τον στερήσω. Πάντα ήθελα μία οικογένεια σαν αυτήν των γονιών μου. Μία οικογένεια αγαπημένη και ευτυχισμένη έως τα βαθιά γεράματα. Γιατί, ως συνήθως, τα πρότυπα που έχουμε είναι οι γονείς μας, η οικογένειά μας.

Άλλος ένας λόγος ήταν οι γονείς μας, δεν ήθελα να τους στεναχωρήσω. Είχα και έχω μια υπέροχη πρώην πεθερά. Δεν ήθελα να της βάλω άλλο ένα «αγκάθι» στην καρδιά. Πέρασε πολλά και δεν της άξιζε κάτι τέτοιο. Οι δε δικοί μου γονείς. Τι να πω για αυτούς τους ανθρώπους, δεν υπάρχουν λόγια πάντα εκεί «κεράκια αναμμένα.» Επίσης είχα πάντα και μια ελπίδα, ότι ο πρώην άντρας μου θα άλλαζε και ότι θα καταλάβαινε πόσο κακό έκανε σε όλους μας».

Τι ήταν αυτό που σας έκανε να πάρετε τελικά την απόφαση να γλιτώσετε από τον εφιάλτη που ζούσατε;

«Μία μέρα πριν την απόφαση που πήρα, γιόρταζε. Είχαμε κόσμο στο σπίτι. Μου έκανε εντύπωση ότι έμπαινε έβγαινε στο μπάνιο. Αυτό δεν μου κολλούσε. Άρχισε να με τρώει κάτι από μέσα μου. Το βράδυ που κοιμήθηκε, γιατί εγώ δεν μπόρεσα να κλείσω μάτι, σηκώθηκα και ξεκίνησα να ψάχνω όλα του τα πράγματα. Βρήκα κρυμμένο στο πορτοφόλι του ένα σακουλάκι με άσπρη σκόνη. Τότε ήταν σαν να ξεκαθάρισε ένα συννεφιασμένο τοπίο που κουβαλούσα τόσο καιρό μαζί μου.

Βρήκα μήνυμα στο κινητό του από μία κοπέλα με την οποία τελικά διαπίστωσα ότι είχε σχέση, εκτός από τα ναρκωτικά που έπαιρνε. Τα πράγματα είχαν ξεκαθαρίσει πια για εμένα. Παρόλα αυτά πάντα ελπίζεις ότι θα υπάρχει μια καλή δικαιολογία. Όταν πια ξύπνησε και του τα έδειξα όλα αυτά που είχα ανακαλύψει, ξεκίνησε μια πολύ μεγάλη φασαρία, η οποία πια μου ήταν γνωστή γιατί ήξερα τι θα ακολουθούσε, αλλά όταν είδα να παίρνει τον αναπτήρα και να σημαδεύει την μικρή που κρατούσα στην αγκαλιά μου και να την πετυχαίνει στο μέτωπο και το παιδάκι μου να ουρλιάζει, εκεί πια ήταν σαν να βρήκα όλες μου τις δυνάμεις μαζεμένες σαν μία μπάλα. Μάζεψα τα πράγματά μου και απλά έφυγα. Χαμένη στο πουθενά και με γονείς να ζούνε στο εξωτερικό».

Ποια ήταν τα συναισθήματά σας όταν σκεφτόσασταν να φύγετε από το σπίτι και όταν καταλάβατε πως είστε πλέον ελεύθερη;

«Το πρώτο συναίσθημα ήταν η απογοήτευση, γιατί σκεφτόμουν, «πώς θα τα καταφέρω με ένα μωρό στην αγκαλιά, πώς θα επιβιώσουμε;» Και ξέρετε, πρέπει να περάσει καιρός για να συνειδητοποιήσεις ότι είσαι ελεύθερος. Ευτυχώς, ο πρώην άντρας μου έφτιαξε κατευθείαν τη ζωή του έτσι ώστε εμείς να μπούμε στο περιθώριο. Αυτό ήταν προς όφελός μας, διότι δεν ασχολούνταν μαζί μας και δεν μας εκβίαζε πια. Οπότε μετά από μερικούς μήνες ένιωσα και εγώ να μπορώ να αναπνέω, επιτέλους. Χρειάστηκα, όμως, χρόνια για να νιώσω πραγματικά ελεύθερη και ότι δεν πρόκειται να μου ξανασυμβεί τίποτα από όλα αυτά που φοβόμουν.»

Ποιες είναι οι σχέσεις του πρώην συζύγου σας με το παιδί;

«Ούτε καν οι τυπικές. Ξεχνάει γιορτές, γενέθλια, δίνει υποσχέσεις στο παιδί που δεν κρατάει και γενικά δεν ενδιαφέρεται για τίποτα».

Έχετε ξεπεράσει το φόβο ή ακόμα υπάρχει μέσα σας;

«Δεν υπάρχει πλέον τίποτα από φόβο μέσα μου. Τα έχω διαγράψει όλα μετά από σχεδόν 12 χρόνια».

Πόσο πιστεύετε πως επηρεάζει τη ψυχολογία ενός παιδιού το να μεγαλώνει σε ένα περιβάλλον όπου υπάρχει ενδοοικογενειακή βία;

«Πάρα πολύ. Ένα παιδί που μεγαλώνει σε περιβάλλον με ενδοοικογενειακή βία είναι ό,τι χειρότερο για τη ψυχή του και το τραύμα αυτό θα το κουβαλά σε όλη τη ζωή του. Θα είναι πάντα φοβισμένο, θα νιώθει πάντα μειονεκτικά και σε όλη του τη ζωή θα κουβαλάει αυτό το «αγκάθι» μαζί του. Οι γυναίκες που δεν παίρνουν γρήγορα την απόφαση να φύγουν από το σπίτι και συνεχίζουν να μεγαλώνουν τα παιδιά τους σε ένα τέτοιο αρρωστημένο και καταστροφικό περιβάλλον, τα καταδικάζουν μαζί με τον ίδιο τους τον εαυτό.»

Πόσα τραύματα αφήνει στη ψυχή η βία που ζει μία γυναίκα, ακόμα και όταν αποφασίζει να σωθεί;

«Προσωπικά πιστεύω ότι τα τραύματα είναι πολλά. Σου αφήνει πολλά υπολείμματα, πολλές φοβίες και άσχημες αντιδράσεις σε διάφορες περιπτώσεις. Θέλει χρόνο, υπομονή και επιμονή να ξεπεράσεις σιγά σιγά όλα αυτά τα τραύματα που σου αφήνει πίσω η βία».

Λένε, πως ο άνθρωπος δεν αλλάζει. Εσείς, τι πιστεύετε;

«Ο άνθρωπος γεννιέται, δεν γίνεται. Αυτός ήταν είναι και θα είναι ο χαρακτήρας που διαμόρφωσε. Αν και σε σπάνιες περιπτώσεις, ίσως από κάτι πολύ δυνατό να ταρακουνηθεί και να αλλάξει. Αλλά είπαμε, σε σπάνιες περιπτώσεις» .

Πως είναι η ζωή σας τώρα;

«Έχω μία πολύ ήρεμη ζωή. Οικογενειακή θαλπωρή, μιας και έχω ξαναφτιάξει τη ζωή μου εδώ και 3 χρόνια. Έχω έναν υπέροχο σύζυγο, ο οποίος έπρεπε να γιατρέψει δύο καρδιές μαζί και πραγματικά νιώθουμε και οι δύο πολύ τυχερές που έχουμε έναν τέτοιον άνθρωπο στη ζωή μας, να μας σέβεται, να μας αγαπάει, να μας νοιάζεται, να μας φροντίζει και να μας κάνει να γελάμε. Αυτό είναι ευτυχία!»

Τι συμβουλή θα δίνατε σε όσες γυναίκες είναι θύματα κακοποίησης και φοβούνται να φύγουν;

«Δεν χρειάζεται να φοβούνται. Ο φόβος σε τέτοιες περιπτώσεις δεν βοηθά πουθενά. Θέλει τόλμη και αποφασιστικότητα. Πλέον, υπάρχουν πάρα πολλές δομές που φιλοξενούν γυναίκες και παιδιά που είναι θύματα ενδοοικογενειακής βίας. Πρέπει να μάθουμε να μιλάμε και να ζητάμε βοήθεια».

Το Nancy’s blog, αλλά και εγώ προσωπικά σας ευχαριστούμε για αυτή την κατάθεση ψυχής που μόλις κάνατε. Ευχόμαστε η τόλμη και η αποφασιστικότητα να είναι οι οδηγοί όλων των γυναικών που είναι θύματα κακοποίησης. Ευχόμαστε μέσα από τη συνέντευξη αυτή να πάρουν τη δύναμη που χρειάζονται ώστε να σώσουν τόσο τον εαυτό τους όσο και τα παιδιά τους!

Αν έχεις κι εσύ να μοιραστείς με τους αναγνώστες μας κάποιο βίωμά σου, το οποίο θεωρείς ότι θα τους βοηθήσει, στείλε τώρα μήνυμα στη σελίδα του Nancy’s Blog για να το δημοσιεύσουμε!

Σύνταξη & Επιμέλεια: Άννυ Μιρζαχανιάν