NancysBlog Κοινωνικά, Σχέσεις, Μαμά & Παιδί
Σχετικά Άρθρα
![Χρύσα Ηλιάδου: «Υιοθετήστε και μην αγοράζετε!» [Συνέντευξη]](https://www.nancysblog.gr/wp-content/uploads/2023/05/348355325_771276467953752_4783595706392771174_n-e1687983214115-310x165.jpg)
Η Ζωή είναι μια 50χρονη γυναίκα με μειωμένη όραση. Η ίδια αντιμετωπίζει την κατάσταση της με χιούμορ και αισιοδοξία. Δεν χάνει το χαμόγελό της και αγαπά τον εαυτό της όπως είναι. Είναι παράδειγμα προς μίμηση για όλους αφού μέσα από αυτή την συνέντευξη μας αποδεικνύει πως, αν υπάρχει θέληση, τα πάντα μπορούν να γίνουν.
Γεννηθήκατε με μειωμένη όραση ή είναι κάτι που συνέβη μετέπειτα;
«Γεννήθηκα έχοντας την όραση μου. Σε ηλικία 6 ετών, στην πρώτη δημοτικού, ο δάσκαλος είπε στους γονείς μου πως δεν έβλεπα καλά στον πινάκα. Με πήγαν στο γιατρό και τους είπε πως εκτός από μυωπία έχω και μελαγχρωστική αμφιβληστροειδοπάθεια. Αυτό σημαίνει πως μου είναι πιο δύσκολο να δω το απόγευμα και το βράδυ, τότε έχω λιγότερη όραση. Δεν ήταν όμως ολική απώλεια όρασης. Υπάρχουν περίπου 40 διαφορετικές μορφές σε αυτή την πάθηση, το καλό με εμένα είναι πως έχω καλό οπτικό νεύρο, αν πάθει ζημιά αυτό, δεν διορθώνεται με τίποτα.»
Πως αυτοεξυπηρετείστε στην καθημερινότητά σας;
«Πάντα τα έκανα όλα μόνη μου. Πήγα στην Αθήνα για να σπουδάσω και πηγαινοερχόμουν στη σχολή, η οποία ήταν μακρυά, στις 12 το βράδυ με το τελευταίο λεωφορείο. Ήμουν και είμαι πολύ προσεκτική όμως, και πάντα παίρνω το χρόνο μου όταν πάω κάπου. Επίσης γυμνάζομαι εδώ και 16 χρόνια στο γυμναστήριο. Η γυμναστική είναι τρόπος ζωής μου.»
Εργάζεστε ή έχετε εργαστεί ποτέ;
«Πιο παλιά ναι, μαζί με μια θεία μου. Έχω τελειώσει σχολή ραπτικής και δούλευα σε αυτόν τον τομέα. Ωραία ήταν, αλλά μετά τα παράτησα γιατί άρχισαν να μην με βοηθούν τα μάτια μου και δεν ήθελα να τα κουράζω. Επίσης, είχα εργαστεί σε μια οικογενειακή επιχείρηση και σε σουπερμάρκετ πριν να βγω στην σύνταξη. Ξέρω πολλά άτομα που έχουν προβλήματα όρασης και δουλεύουν, ειδικότερα σε τηλεφωνικά κέντρα. Τώρα βέβαια είναι λιγότερα αφού με την άνοδο της τεχνολογίας τα πράγματα εξελίσσονται γρηγορότερα και έχουν γίνει πιο πολύπλοκα από ότι παλιά.»
Πως σας έχει βοηθήσει η τεχνολογία;
«Αρχικά υπάρχει η γραφή Braille. Όλα τα βιβλία είναι τυπογραφημένα σε αυτή την μορφή. Ακόμα και στο πληκτρολόγιο του υπολογιστή σου μπορείς να βάλεις αυτή την γραφή οπότε μπορούν όλοι να μπουν στο ίντερνετ και να βρουν τα πάντα. Επίσης, υπάρχουν η φωνητική αναζήτηση και τα φωνητικά προγράμματα, τα οποία τα διαθέτουν όλα τα tablets, τα κινητά και οι υπολογιστές. Με έχουν βοηθήσει με τα πιο απλά πράγματα, όπως το να μπορώ να στείλω ένα e-mail, μέχρι να πληρώνω τους λογαριασμούς μου, αφού μου έρχονται όλοι στο κινητό. Πλέον, για μένα, το κινητό μου είναι η προέκταση των ματιών μου.»
Το κράτος και η πολιτεία είναι δίπλα σας;
«Αυτό είναι ένα κομμάτι που πονάει σε όλη την Ελλάδα αλλά εγώ θα μιλήσω συγκεκριμένα για την Πάτρα. Το μόνο κακό που βρίσκω εγώ είναι το γεγονός ότι ο κάθε ένας που έχει ένα μαγαζί, θα πάρει το τραπεζάκι του και θα το αφήσει πάνω στο πεζοδρόμιο, άλλος θα αφήσει το μηχανάκι του, άλλα μαγαζιά θα αφήσουν τις ταμπέλες τους. Όλα αυτά, χωρίς να σκέφτονται πως υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορούν να περάσουν. Ένα άλλο πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε όσοι έχουμε προβλήματα όρασης, είναι η δυσκολία απόκτησης σκύλου οδηγού. Στη χώρα μας θα πρέπει να γίνεται δωρεά σκύλου στο εκάστοτε άτομο με μειωμένη ή ολική απώλεια όρασης, αφού για να αγοράσει κάποιος από μόνος του σκύλο οδηγό θα πρέπει να ξοδέψει πάνω από 3.000 ευρώ.»
Υπάρχει κάποιος ενεργός σύλλογος τυφλών εδώ στη Πάτρα και αν ναι, σας βοηθάει;
«Ναι, ονομάζεται Πανελλήνιος Σύλλογος Τυφλών: Περιφερειακή Ένωση Δυτικής Ελλάδας. Κάποτε έκαναν πολλά πράγματα, περισσότερες δραστηριότητες, από τότε που ήρθε η κρίση όμως δεν κάνουν τόσο συχνά, καθώς λείπει το οικονομικό υπόβαθρο. Είχαν κάνει κάποτε ένα event στο οποίο είχα πάρει και εγώ μέρος, λεγόταν «In the dark». Όλη η αίθουσα του ήταν θεοσκότεινη για να μην βλέπει κανένας και να μπορούν οι καλεσμένοι να μπουν για λίγο στον κόσμο μας. Εκεί οι καλεσμένοι μπορούσαν να πιουν το ποτό τους και να μας κάνουν ό,τι ερώτηση ήθελαν.»
Αν είχατε μπροστά σας τον ίδιο τον πρωθυπουργό, τι θα του ζητούσατε;
«Δεν ξέρω, ίσως του ζητούσα να κάνει όλα τα φανάρια με σύγχρονα ηχητικά συστήματα αφού δεν είναι όλα έτσι ή δεν λειτουργούν σωστά. Θα του έλεγα πως το κράτος θα έπρεπε επιτέλους να μας αφήνει να παίρνουμε πιο εύκολα τους σκύλους οδηγούς αφού ένας σκύλος μπορεί να μας προφυλάξει 100%.»
Τι θα συμβουλεύατε τους γονείς που έχουν παιδιά με προβλήματα όρασης;
«Να μην είναι υπερπροστατευτικοί, να τα αφήνουν λίγο ελεύθερα. Να μην τα ξεχωρίζουν από τα άλλα παιδιά και να τους φέρονται με αγάπη και κατανόηση.»
Τι σας έχει λείψει περισσότερο να βλέπετε;
«Δεν μου έχει λείψει κάτι να βλέπω. Μου λείπει λίγο η ελευθερία της κίνησης το βράδυ. Είμαι τυχερή από μια άποψη, γιατί ξέρω τα χρώματα, τα έχω δει, βλέπω κάποια πράγματα. Δεν ξέρω αν εγώ μόνο τα βλέπω έτσι, αλλά είναι πολύ διαφορετικό το να χάνεις την όραση σου σε μικρή ηλικία από ότι να σου έρθει απότομα σαν ενήλικας. Το δεύτερο είναι πιο τραγικό, εγώ το έχω συνηθίσει.»
Τι ρόλο παίζει η πίστη στη ζωή σας;
«Θα σου πω ένα πράγμα που το λέω πάντα. Ευχαριστώ τον Θεό που μου το έχει δώσει αυτό, γιατί με έχει κάνει άνθρωπο. Δεν σκέφτομαι άσχημα για κανέναν, δεν θα κατηγορήσω τον άλλον, μπορώ να καταλάβω περισσότερο τον πόνο του άλλου. Η πίστη με βοηθάει, πιστεύω πως έχω την Παναγιά δίπλα μου. Είχα δει σε ένα όνειρο μου μια λεγόμενη Μαρία, την οποία δεν ήξερα. Έβαλε το πόδι της μπροστά μου και μου είπε με αυστηρό ύφος «σου έχω πει να προσέχεις!». Την επόμενη μέρα, καθώς πήγαινα να περάσω το δρόμο, ερχόταν ένα αυτοκίνητο με φόρα, εγώ δεν είχα καταλάβει ότι θα έστριβε και θα έπεφτε πάνω μου αν προχωρούσα. Ενστικτωδώς εκείνη την στιγμή έκανα ένα βήμα πίσω και ευτυχώς δεν με χτύπησε. Το έχω συνδυάσει έτσι, με την Παναγία.»
Έχετε κάνει ποτέ την ερώτηση στον εαυτό σας, «γιατί σε έμενα;»
«Θα ήταν ψέμα να πω πως δεν το έχω πει. Σε μικρότερη ηλικία το έχω πει. Όταν ήμουν 17-18, τα παιδιά στο σχολείο με κορόιδευαν επειδή φορούσα γυαλιά με χοντρό φακό. Τότε μόνο το είχα πει και δεν το έχω ξανά πει από τότε. Πλέον με έχω αποδεχθεί και με αγαπάω όπως είμαι. Σε αυτό βοήθησαν οι γονείς μου, οι οποίοι δεν με ξεχώρισαν ποτέ από τις αδερφές μου, να πουν «το παιδί αυτό έχει πρόβλημα και πρέπει να είμαστε από πάνω του». Με αντιμετώπιζαν σαν φυσιολογικό άνθρωπο. Έχω κάνει και κάποιες συνεδρίες με έναν ψυχολόγο οι οποίες βοήθησαν πολύ. Επίσης, το ότι έχω καλούς φίλους έχει παίξει και αυτό σημαντικό ρόλο.
Αν όλοι αποδεχόμασταν τον εαυτό μας όπως είναι, ο κόσμος θα ήταν καλύτερος.»
Σας ευχαριστούμε από καρδιάς για αυτή την συνέντευξη και ευχόμαστε να κρατήσετε για πάντα την θετικότητα που διαθέτετε και μεταδίδετε.
Συνέντευξη: Κωνσταντίνος Γκούτης & Νάνσυ Αβραμοπούλου
Επιμέλεια: Κωνσταντίνος Γκούτης
![Ελένη Κρεματσιώτη: «Μία φορά φονιάς, για πάντα φονιάς.» [Συνέντευξη]](https://www.nancysblog.gr/wp-content/uploads/2022/01/29749224_820330838152139_3435183559813481349_o-310x165.jpg)
