NancysBlog Κοινωνικά, Σχέσεις, Μαμά & Παιδί
Σχετικά Άρθρα
Εργαλεία μιας άλλης εποχής που «θάφτηκαν» με το πέρασμα του χρόνου! Μιας εποχής που όσοι τα πρόλαβαν θα τα θυμούνται με νοσταλγία και οι υπόλοιποι που δεν τα γνώρισαν μπορούν να τα θαυμάσουν σε μουσεία! Ξύλινα ή μεταλλικά, τα παραδοσιακά εργαλεία ήταν απαραίτητα τόσο για τα νοικοκυριά όσο και για τους αγρότες!
Πάμε να γνωρίσουμε αυτά τα παραδοσιακά εργαλεία που άφησαν εποχή!
Παλαμάρκα
Το παλαμάρκα είναι μια βουλγάρικη συσκευή που χρησιμοποιήθηκε για τη συγκομιδή σιτηρών. Το ξύλινο γάντι για τα τρία εξωτερικά δάχτυλα του αριστερού χεριού χρησιμοποιήθηκε μαζί με ένα δρεπάνι κατά τη συγκομιδή του σιταριού. Ο κόκκος κρατιόταν στην κορυφή μεταξύ της παλαμάρκας και του αντίχειρα για να κόψει τα αυτιά πιο κάτω με ένα δρεπάνι. Στο ένα άκρο, το παλαμάρκα τείνει σε ένα άγκιστρο που έχει μήκος περίπου 10 εκατοστά. Με τη βοήθεια του γάντζου, περισσότεροι κόκκοι θα μπορούσαν να κοπούν ταυτόχρονα και αμέσως δεμένοι σε μια δέσμη. Επιπλέον, το παλαμάρκα χρησίμευε ως προστασία, καθώς το δρεπάνι τοποθετούνταν συνήθως ακριβώς κάτω από το χέρι.
Σίδερο με κάρβουνα
Σίδερο παλιού τύπου, που λειτουργούσε με κάρβουνα. Το πάνω μέρος με το χερούλι άνοιγε προς τα πίσω και στο εσωτερικό τοποθετούνταν αναμμένα κάρβουνα.
Το άροτρο ή αλέτρι
Το άροτρο ή αλέτρι είναι το σημαντικότερο γεωργικό εργαλείο που χρησιμοποίησε ο άνθρωπος για το όργωμα της γης. Η βασική του λειτουργία είναι το σκάψιμο και η ανάδευση του εδάφους για την προετοιμασία των επόμενων φάσεων της καλλιέργειας. Ο άνθρωπος καθοδηγούσε ένα ζευγάρι ζώα που έσερναν το άροτρο και έσκαβε το χώμα για να αεριστεί και να δεχτεί τους σπόρους. Τα πρώτα άροτρα χρησιμοποιήθηκαν στην Αίγυπτο και στη Μεσοποταμία περίπου το 4000 π.Χ. όπου υπήρχαν φυτείες σιταριού και κριθαριού. Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, η κατασκευή του και η διάδοσή του αποδίδεται στον Τριπτόλεμο, που καταγόταν από την Ελευσίνα, με την καθοδήγηση της θεάς Δήμητρας.
Αρχικά, κατασκευαζόταν από ξύλο, συνήθως αγριελιά, έλατο, πλάτανο, συκιά, δάφνη, πουρνάρι και πέτρα. Ο Ησίοδος το περιγράφει ως ένα απλό εργαλείο με ένα διχαλωτό βραχίονα που κατέληγε σε ένα αιχμηρό αντικείμενο, το υνί. Μετά το 1500 π.Χ. όπου ξεκινάει η χρήση του σιδήρου, συναντάμε το σιδερένιο άροτρο, το οποίο αντικατέστησε το ξύλινο. Η χρήση του ήταν καθοριστική στην εξέλιξη της καλλιέργειας του εδάφους, καθώς ήταν πιο ανθεκτικό από το ξύλινο και χρησιμοποιήθηκε για να οργώνει τόσο μεγαλύτερες εκτάσεις όσο και δυσκολότερα σε είδος εδάφη.
Αποτελείται από τα εξής μέρη:
-
Την αλετροπόδα που στηρίζει το αλέτρι στη γη
-
Τη σπάθη που κόβει κατακόρυφα το χώμα
-
Το υνί που κόβει οριζόντια το χώμα δημιουργώντας αυλάκια
-
Τα φτερά που ανασηκώνουν το χώμα της κομμένης γης
-
Το σταβάρι έναν άξονα που αποτελεί τη βάση των υπόλοιπων εξαρτημάτων και
-
Τη χειρολαβή ένα εξάρτημα που προσαρμόζεται στην αλετροπόδα και την κρατάει ο γεωργός για να κατευθύνει το αλέτρι.
Μυλόπετρα
Από τα πανάρχαια χρόνια, όταν οι κοινωνίες ήταν ακόμη πρωτόγονες, ο άνθρωπος παρασκεύαζε τη βασική του τροφή, το αλεύρι, κυλώντας μια πέτρα σε μια άλλη πέτρινη επιφάνεια. Με αυτόν τον τρόπο άλεθε τον καρπό του σιταριού, κάνοντας έναν χυλό που τον έψηνε στον ήλιο. Η ανακάλυψη του σιταριού και η ενασχόληση του ανθρώπου με τη γεωργία, άλλαξε τις διατροφικές συνήθειές του. Για αιώνες η άλεση γινόταν στις μυλόπετρες.
Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, ο μύλος ήταν μια επινόηση του Μύλητα, του γιου του πρώτου βασιλιά της Λακωνίας. Προστάτης των μύλων ήταν ο Δίας και είχε την επωνυμία Μυλέας. Στο πέρασμα των χρόνων η μυλόπετρα γνώρισε πολλές αλλαγές, τόσο στη μορφή όσο και στη λειτουργία της. Από το είδος της κινητήριας δύναμης οι μύλοι διακρίνονται σε χειρόμυλους, ζωόμυλους, νερόμυλους και ανεμόμυλους. Ο αρχαιότερος τρόπος άλεσης είναι με το χειρόμυλο. Στην Αγία Γραφή υπάρχει αναφορά στο χειρόμυλο. Για αυτήν την εργασία χρησιμοποιούσαν γυναίκες, αφού η άλεση του σίτου ήταν γυναικεία εργασία. Συνήθως χρειάζονταν δύο γυναίκες, από την κατώτερη τάξη, η μία για να στρέφει και η άλλη για να τροφοδοτεί το μύλο με σιτάρι.
Στα χρόνια που ακολούθησαν, ειδικότερα στον ελληνικό χώρο, οι μυλόπετρες ήταν αναγκαίες σε κάθε οικογένεια μέχρι και τις αρχές του περασμένου αιώνα. Κυρίως στην Ήπειρο και στη Μακεδονία, σε απομακρυσμένα χωριά, η μυλόπετρα χρησιμοποιούταν για την άλεση του σιταριού που προοριζόταν για τραχανά και πλιγούρι.
Δικούλι
Μακρύ ξύλινο εργαλείο που κατέληγε σε διχάλα. Χρησίμευε στο ανακάτεμα των σταχιών και διευκόλυνε το ξεχώρισμα του καρπού κατά το λίχνισμα.
Μεταλλική δουκάνη
Ξύλινο ή μεταλλικό γεωργικό εργαλείο με ακίδες στο κάτω μέρος του. Σερνόταν από ζώα στο αλώνισμα και χρησιμοποιούνταν για το διαχωρισμό των κόκκων των δημητριακών από τα στάχυα.
Πηγή πληροφοριών και φωνογραφιών: loulismuseum.gr & wikipedia.org
