Wonder Woman 1984: Άνθρακας ο θησαυρός

Κωνσταντίνος Γκούτης 4 Ιανουαρίου 2021 ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ

Σχετικά Άρθρα

Η πρώτη ταινία που πρωταγωνιστεί ο χαρακτήρας comic «Wonder woman», μέσα στο DC Extended Universe της Warner Bros, το «Wonder Woman» του 2017, έκανε το πέρασμά της από τις μεγάλες οθόνες κάνοντας αρκετά ρεκόρ στο box-office και κατακτώντας δεκάδες βραβεία. Απέσπασε διθυραμβικά σχόλια από κοινό και κριτικούς και αγαπήθηκε όσο λίγες ταινίες με θεματική τους superheroes. Όλα τα προαναφερθέντα επιτεύγματα εκτόξευσαν στα ύψη τον πήχη για το επερχόμενο sequel της ταινίας. Οι απανταχού fans του franchise αδημονούσαν για την πρεμιέρα του «Wonder Woman 1984» πιστεύοντας πως θα είναι εξίσου καλή με το προκάτοχο της. Ανταποκρίθηκε, όμως, σε αυτές τις προσδοκίες;

Κατά την γνώμη μου, η απάντηση είναι αρνητική!

Η ταινία ξεκινά αναδρομικά, με την Νταϊάνα (Wonder Woman) σε μικρή ηλικία να παίρνει μέρος σε έναν αθλητικό διαγωνισμό έναντι μεγαλύτερων ηλικιακά αμαζόνων. Στο τελείωμα αυτού, έχοντας αποκλειστεί από τον διαγωνισμό επειδή χρησιμοποίησε μια παράκαμψη, λαμβάνει την διδαχή που θα είναι κεντρικός πυλώνας της ιστορίας, από την θεία της, Αντιόπη, πως «κανένας πραγματικός ήρωας δεν γεννιέται μέσα από ψέματα».

Επιστέφοντας στο παρόν της ταινίας, η Νταϊάνα εργάζεται στο ινστιτούτο Σμιθσόνιαν στην Ουάσιγκτον ως ανθρωπολόγος, ενώ παράλληλα πολεμάει το έγκλημα. Στο ίδιο ινστιτούτο γνωρίζουμε και την μελλοντική νέμεσης της Νταϊάνας, την Μπάρμπαρα Άνν Μινέρβα, την επιστήμονα που υποδύεται η Κρίστεν Γουίγκ. Παρουσιάζεται ως μια εσωστρεφής, αντικοινωνική αλλά καλοκάγαθη γυναίκα με ελάχιστες κοινωνικές δεξιότητες. Αν και η Kristen έχει κάνει σπουδαία δουλειά στο κομμάτι της υποκριτικής, ο ρόλος της θυμίζει περισσότερο μια καρικατούρα της Μισέλ Φάιφερ στο Batman Returns του 1992, κοινώς ξεπερασμένος. Προσπαθεί ανεπιτυχώς να εκμαιεύσει το γέλιο από το θεατή με ιδιόρρυθμα αστεία που όλοι μας έχουμε ξαναδεί.

Στη συνέχεια κάνει την εμφάνισή του ο δεύτερος κακός της ταινίας, ο Μάξγουελ Λόρντ, ένας επιχειρηματίας με μεγαλομανία και σύνδρομο του Μεσσία, διατεθειμένος να πατήσει επί πτωμάτων για να ανεβεί στη κορυφή. Τον υποδύεται ο Πέντρο Πασκάλ και αυτό κάνει το χαρακτήρα του από τα λίγα που αξίζουν σε αυτή την ταινία. Η υποκριτική του δεινότητα τον καθιστά ικανό να ελίσσεται μέσα στο ρόλο του και να προσφέρει στους θεατές το απρόσμενο. Ο Μάξγουελ πηγαίνει και αυτός στο μοιραίο πια ινστιτούτο με αποστολή να κλέψει ένα από τα τεχνουργήματα που είχε φέρει το F.B.I για ερεύνα.

Πρόκειται για ένα μαγικό λίθο ή αλλιώς το dreamstone, που έχει την δύναμη να εκπληρώσει μια μόνο επιθυμία αυτού που το κρατάει. Βέβαια είναι εμπνευσμένο από το βιβλίο του William Jacobs, «The Monkey’s Paw» οπότε κάθε ευχή φέρει και ένα τίμημα.

Και οι τρεις έκαναν από μια ευχή

H Μπάρμπαρα ευχήθηκε να μοιάσει περισσότερο στη Wonder woman, έχοντας ως επακόλουθο να πάρει ένα μέρος των δυνάμεών της αλλά να χάσει την ευγένεια και την ευσπλαχνία της. Ο Μάξγουελ από την άλλη κάνει μια ευχή, η οποία σεναριακά στερείται νοήματος. Εύχεται να γίνει ο ίδιος ο λίθος, με απότοκο να επηρεαστεί η υγεία του. Σε ένα παράλληλο σύμπαν και ακολουθώντας την ίδια λογική, ο Αλαντίν θα ευχόταν να γίνει ο ίδιος το τζίνι. Η Νταϊάνα με τη σειρά της εύχεται να επιστέψει στη ζωή ο αγαπημένος της από την προηγουμένη ταινία, Στίβ Τρέβορ, ο οποίος ήταν νεκρός για περίπου 70 χρονιά, με κόστος να εξασθενήσουν οι δυνάμεις της.

Από την στιγμή που ο Στίβ νεκρανασταίνεται, η ταινία μετατρέπεται σε ένα άνευ ενδιαφέροντος rom-com, με τον Στίβ να έχει μονίμως ζωγραφισμένο στο πρόσωπο του ένα αίσθημα απορίας και να αναρωτιέται ακόμα και για τους κάδους σκουπιδιών. Μάλλον μοιράζεται τα αισθήματα των θεατών κατά τη διάρκεια της ταινίας. Η χημεία μεταξύ των δυο χαρακτήρων είναι δυσδιάκριτη μη μπορώντας να μιμηθεί την φυσικότητα που υπήρχε στην πρώτη ταινία.

Καθώς πλησιάζουμε προς τα τελευταία 60 λεπτά της ταινίας και έχοντας παντελώς ξεχάσει πως βλέπαμε μια superhero movie, με τον χαρακτήρα της wonder woman να είναι απλά κομπάρσος, οι ελάχιστες σκηνές μάχης καθώς και η συγκινητική σκηνή του αποχαιρετισμού του Στίβ και της Νταϊάνα φαντάζουν σαν όαση. Αυτές είναι κάποιες από τις σκηνές που μας θυμίζουν γιατί η πρώτη ταινία ήταν τόσο αρεστή και πώς η συγκεκριμένη θα μπορούσε να γίνει καλύτερη.

Όλα οδηγούν προς την ύστατη μάχη

Ο Μάξγουελ έχοντας γίνει ο πιο ισχυρός άνθρωπος στο πλανήτη σε κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο μετά από ένα ντόμινο δολοπλοκιών και ευχών από δεκάδες ανθρώπους θέλει να απελευθερώσει, όπως πιστεύει ο ίδιος, όλους τους ανθρώπους της υφηλίου, πραγματοποιώντας τις ευχές τους. Αυτό έγινε μιλώντας εξ αποσπάσεως σε όλους, σε ζωντανή μετάδοση μέσω ενός δορυφόρου. Η ταινία δεν μας εξηγεί ποτέ το πώς κατέστη δυνατό να επηρεαστούν ενώ δεν κρατούν το «λίθο».

Η Μπάρμπαρα μεταμορφώνεται τελικά στην εμβληματική villain, Cheetah, ένα ανθρωπόμορφο τσιτάχ, με ανεξήγητο τρόπο, αφού είχε χρησιμοποιήσει ήδη την μια της ευχή. Σαν από μηχανής θεός, η wonder woman καταφθάνει στο άντρο του κακού πιο δυνατή από ποτέ φορώντας την χρυσοποίκιλτη πανοπλία της θρυλικής αμαζόνας, Αστερίας. Αφού υπερνίκησε σε μάχη σώμα με σώμα την Cheetah, καταφέρνει να πείσει τον Μάξγουελ να αντιστρέψει όλες τις ευχές και να σπεύσει να σώσει τον γιο του από τα αποτελέσματα των καταστροφικών πράξεών του. Και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.

Τελικές σκέψεις για την ταινία

Αν και η ταινία ήταν οπτικά καλαίσθητη και τα ειδικά εφέ ικανοποιητικά, υπήρχαν πολλές σεναριακές «τρύπες» στη πλοκή, που καλύπτονταν με την εύκολη λύση της σύμπτωσης. Στο σύνολο της είχε κάποιες ενδιαφέρουσες σκηνές με την πλειονότητα τους όμως να είναι πρόχειρα δουλεμένες και χωρίς να σε νοιάζει η έκβαση τους. Είναι μια ταινία μεγάλης διάρκειας, αυτό κάνει τον θεατή να βυθίζεται πολλές στιγμές στην ανία δίχως να του δίνεται ο χρόνος να δεθεί επαρκώς με κάποιον από τους χαρακτήρες. Τελευταία ένσταση μου, είναι πως στο τέλος θα ήθελα να δω τους χαρακτήρες αντί να βγαίνουν αλώβητοι από όλη αυτή την κατάσταση, να είχαν χάσει και κάτι, να μην είναι το τέλος τόσο παραμυθένιο. Για να προλάβω όσους θα πουν πως, καθένας από τους χαρακτήρες έχασε στο τέλος την πολύτιμη ευχή και επιθυμία του, θα πω πως, πρέπει να έχεις εξαρχής κάτι για να μπορείς να το χάσεις.

Επειδή λοιπόν ο χρόνος υπάρχει για να χαθεί, δείτε την ταινία με δική σας ευθύνη.

Σύνταξη & Επιμέλεια: Κωνσταντίνος Γκούτης