Τι γίνεται όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με αλήθειες που έκρυβες για χρόνια;

Τι γίνεται όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με αλήθειες που έκρυβες για χρόνια;

PenΣήμερα, θέλω να μοιραστώ μαζί σας κάτι προσωπικό. Κάτι που μου πήρε σαράντα εννέα χρόνια για να καταφέρω να το παραδεχτώ και πρέπει να καταλάβω το «γιατί.» Γιατί άργησα τόσο; Εγώ που πάντα κοιτούσα την αλήθεια κατάματα. Ο μόνος τρόπος, λοιπόν, για να γίνει αυτό είναι να μοιραστώ τις σκέψεις μου μαζί σας. Από καρδιάς. Μήπως έτσι καταλάβω. Μήπως…

Τι γίνεται όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με τις αλήθειες που είχες καλά κρυμμένες μέσα σου;

Πάει σχεδόν ένας χρόνος από τότε που μπήκα σε μία από τις τόσες και τόσες ομάδες του facebook σαν συντονίστρια. Η πρώτη επαφή έγινε τυχαία. Σαν αυτό το «ξέρω κάποιον, που ξέρει κάποιον…», κάπως έτσι. Είναι μια ομάδα που σαν στόχο και σκοπό έχει την καταπολέμηση κάθε είδους βίας, ειδικά την παιδική και την γυναικεία κακοποίηση.

Στις αρχές, δεν σας κρύβω ότι, η πρώτη σκέψη που έκανα ήταν, «σιγά τώρα». Και δηλαδή, όντως προσπαθούν; Στην πορεία είδα ότι τα άτομα του συντονισμού πραγματικά νοιαζόντουσαν. Προσπαθούσαν επί της ουσίας και όχι στα λόγια. Και κάπως έτσι, η ΕΛΠΙ-ΖΩ (έτσι λέγεται η ομάδα μου) έγινε και δική μου υπόθεση. Έγινε το «σπίτι» μου, τα παιδιά της διαχείρισης έγιναν οικογένειά μου και τα μέλη της, δικοί μου άνθρωποι. Τυχαία, λοιπόν, άρχισα να γράφω, βάζοντας «λόγια» σε φωτογραφίες. Δημιουργώντας παραμύθια, ιστορίες και φανταστικούς διαλόγους αναφορικά με την κακοποίηση.

Είναι γεγονός ότι διατυμπάνιζα ότι εγώ δεν είχα κακοποιηθεί ποτέ μου

Παρόλα αυτά, όμως, είπα να γράψω για την κακοποίηση. Πως, όμως, μπορείς να γράψεις για κάτι που δεν το έχεις βιώσει; Πως είναι δυνατόν να ξέρεις το πως μπορεί να νοιώθει ένας άνθρωπος που έχει κακοποιηθεί; Δεν είναι. Δεν μπορείς. Γι’ αυτό και ποτέ δεν προσπάθησα να «νοιώσω» Ποτέ δεν προσπάθησα να δώσω μαθήματα ή να κάνω κηρύγματα. Δεν θα μπορούσα άλλωστε ή μήπως όχι;

Αυτό που προσπάθησα να κάνω, στις αρχές τουλάχιστον… και νομίζω ότι, ως ένα βαθμό, το πέτυχα, ήταν να παραθέτω τα γεγονότα. Να κάνω αναφορά στις καταστάσεις και να παραθέτω τι θα έκανα εγώ, αν βίωνα κάτι αντίστοιχο. Πως θα αντιδρούσα… Κάπως έτσι ήρθε η ανατροπή στη ζωή μου. Μέσα από τα κείμενά μου και μιλώντας στο μεταξύ με γυναίκες που έζησαν την κακοποίηση, την κάθε μορφή κακοποίησης, άρχισα να καταλαβαίνω καλύτερα. Άρχισα να βλέπω καλύτερα. Δυστυχώς ή ευτυχώς (θα δείξει), βρέθηκα μπροστά σε μία τεράστια έκπληξη. Μέσα από τις καταστάσεις που άκουγα να μου διηγούνται, μέσα από τα κείμενά μου, κατάλαβα ότι τελικά και εγώ είχα έρθει αντιμέτωπη με μια μορφή κακοποίησης. Ίσως, για μένα, την χειρότερη που υπάρχει. Την χειραγώγηση.

Απλά σαν χαρακτήρας ήμουν λίγο «στον κόσμο μου» και δεν άφησα όλο αυτό να με κατασπαράξει. Δεν το άφησα να ορίσει τη ζωή μου, τουλάχιστον, όχι σε μεγάλο βαθμό.

Πολλά πράγματα στην ζωή μας, τα παραβλέπουμε, τα προσπερνάμε…

Ίσως γιατί φοβόμαστε «να δούμε την αλήθεια κατάματα» ή δεν θέλουμε να την αντιμετωπίσουμε. Ίσως να μην θέλουμε να παραδεχτούμε ότι δεν είμαστε και τόσο «μάγκες», τελικά. Ίσως…, ίσως…, αμέτρητα «ίσως.» Προσωπικά, για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, δεν ξέρω γιατί το έκανα. Δεν ξέρω καν γιατί αποφάσισα να μοιραστώ αυτές τις σκέψεις μου μαζί σας (ειδικά από την στιγμή που δεν το έκανα ούτε με τα άτομα της διαχείρισης της ομάδας μου). Ούτε καν με ανθρώπους που ανήκουν στην οικογένειά μου. Από παιδί «κοιτούσα την αλήθεια κατάματα» και προσπαθώ να καταλάβω γιατί δεν το έκανα και τότε που χειραγωγούμουν. Γιατί αποφάσισα, για πρώτη φορά στη ζωή μου, «να κλείσω τα μάτια» σε ένα πρόβλημα και γιατί χρειάστηκα τόσο χρόνο να το δω, να το παραδεχτώ.

Στο βιογραφικό μου σας είπα ότι τα κείμενά μου δεν είναι εμπειρικά…

Ίσως, τελικά, και να έκανα λάθος σε αυτό το κομμάτι. Απλά τότε δεν το ήξερα. Και τώρα; Τώρα, το ξέρω. Τώρα απλά πρέπει «να βρω τα πατήματά μου» και τον τρόπο να το διαχειριστώ. Τώρα, πρέπει να πολεμήσω άλλον ένα δαίμονά μου. Έναν ακόμα στην φαρέτρα μου. Άλλη μία μάχη που πρέπει να κερδίσω. Αλλά τώρα, όλα θα είναι πιο εύκολα. Και ίσως και πιο ανώδυνα. Ίσως…

 

 

Σύνταξη: Μαριλού Λεονάρδου

Επιμέλεια: Νάνσυ Αβραμοπούλου

Like us on Facebook & follow us on Instagram

Περί Μαριλού Λεονάρδου

Ονομάζομαι Λεονάρδου Μαριλού. Η γραφή μπήκε αρχικά στην ζωή μου σαν έναν τρόπος ψυχοθεραπείας. Κάτι μόνο για μένα. Σαν ημερολόγιο. Μέσω της γραφής μπορούσα να γίνω ό,τι ήθελα. Να πω αυτά που ήθελα. Να πω ψέμματα ή αλήθειες. Να υποδυθώ ή απλά να είμαι εγώ. Αργότερα ήρθαν κείμενα κατά της κακοποίησης και τώρα είπα να κάνω μια προσπάθεια με το Nancy's Blog. Μια ευκαιρία που μου έδωσαν τόσο η Νάνσυ όσο και η Άννυ που με πρότεινε και που τις ευχαριστώ πολύ. Τα κείμενά μου εκτός λίγων εξαιρέσεων, δεν είναι εμπειρικά. Όχι άμεσα τουλάχιστον. Είμαι σκληρή στη γραφή μου, αλλά πάντα, μα πάντα, στο τέλος υπάρχει ένα θετικό μήνυμα. Αυτό είναι που πρέπει να κρατήσετε. Ότι πάντα υπάρχει κάτι θετικό. Ευχαριστώ!

Δείτε Επίσης

Χρύσα Ηλιάδου: «Υιοθετήστε και μην αγοράζετε!» [Συνέντευξη]

Χρύσα Ηλιάδου: «Υιοθετήστε και μην αγοράζετε!» [Συνέντευξη]

Η Χρύσα Ηλιάδου είναι ένα κορίτσι 20 χρονών, που είχα τη χαρά να γνωρίσω μέσα από …

1922-2022: Εκατό χρόνια από την εκκένωση της Θράκης!

1922-2022: Εκατό χρόνια από την εκκένωση της Θράκης!

(Με αφορμή τον εορτασμό των 100 χρόνων από την ίδρυση του Δήμου Ορεστιάδας) Μετά τη …

νοσοκομείο

Προσευχήσου για αυτούς που κάνουν Χριστούγεννα στο νοσοκομείο!

Δεν είναι όλα δεδομένα στην ζωή. Όπως δεδομένο δεν είναι ότι όλοι κάνουν γιορτές στα …

Ποια είναι τα είδη σεξουαλικής παρενόχλησης και τι ποινές προβλέπονται;

Ποια είναι τα είδη σεξουαλικής παρενόχλησης και τι ποινές προβλέπονται;

Τα τελευταία χρόνια έχουμε γίνει αποδέκτες πολυπρισματικών γεγονότων σεξουαλικής παρενόχλησης και βίας. Στο παρόν άρθρο, …

Verified by ExactMetrics