NancysBlog Κοινωνικά, Σχέσεις, Μαμά & Παιδί
Σχετικά Άρθρα
Ένα πανέμορφο χάλκινο άγαλμα, καθόλου επιβλητικό μιας και το ύψος του φτάνει μόλις τα 1,25 μέτρα, που παρ’ όλα αυτά έχει γίνει σύμβολο της Δανίας και προσελκύει κάθε χρόνο χιλιάδες επισκέπτες. Ζυγίζει 175 κιλά, κάθεται σ’ ένα βράχο στο λιμάνι της Κοπεγχάγης και κοιτάζει με θλίψη τη θάλασσα. Κατασκευάστηκε το 1913 και αποτελεί φόρο τιμής στον Δανό παραμυθά Χανς Κρίστιαν Άντερσεν.
Μία πρίμα μπαλαρίνα έγινε το πρόσωπο του αγάλματος, ενώ για το σώμα πόζαρε η γυναίκα του δημιουργού. Έχει υποστεί βανδαλισμούς πολλές φορές, έχει κοπεί και κλαπεί το κεφάλι, του έχουν κόψει το δεξί χέρι, αλλά σε όλες τις περιπτώσεις έχει αποκατασταθεί.
Η Μικρή Γοργόνα είναι ένα χάλκινο άγαλμα από τον Έντβαρντ Έρικσεν, που απεικονίζει μια γοργόνα. Το γλυπτό εμφανίζεται σε ένα βράχο δίπλα στο ποτάμι στο Langelinie, στην Κοπεγχάγη.
Βασισμένο στο παραμύθι με το ίδιο όνομα από τον Δανό συγγραφέα Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, το μικρό, κομψό και οικείο άγαλμα είναι ένα από τα εμβλήματα της Κοπεγχάγης και αποτελεί σημαντικό τουριστικό αξιοθέατο. Κατά τις τελευταίες δεκαετίες έχει γίνει δημοφιλής στόχος για παραποίηση από βανδάλους και πολιτικούς ακτιβιστές.
«Η Γοργόνα» είναι ένα από τα εμβληματικά αγάλματα που συμβολίζουν πόλεις, όπως το Μάνεκεν Πις στις Βρυξέλλες, το Άγαλμα της Ελευθερίας στη Νέα Υόρκη και του Χριστού του Λυτρωτή στο Ρίο ντε Τζανέιρο. Σε πολλές περιπτώσεις, οι πόλεις χρησιμοποιούν τα αγάλματα για συμβολικό σκοπό, όπως το Μέρλιον της Σιγκαπούρης.
Ιστορία
Το άγαλμα είχε ανατεθεί το 1909 από τον Καρλ Τζεικόμπσεν, γιο του ιδρυτή της Κάρλτσμπερκ, ο οποίος ήταν γοητευμένος από ένα μπαλέτο από το παραμύθι του Βασιλικού Θεάτρου της Κοπεγχάγης και ζήτησε από την μπαλαρίνα, την Ελέν Πράις, να γίνει μοντέλο για το άγαλμα.
Ο γλύπτης Έντβαρντ Έρικσεν δημιούργησε το χάλκινο άγαλμα, το οποίο παρουσιάστηκε στις 23 Αυγούστου 1913. Το κεφάλι του αγάλματος μοντελοποιήθηκε από την Πράις, αλλά καθώς η μπαλαρίνα δεν συμφωνούσε να ποζάρει γυμνή, τότε η γυναίκα του γλύπτη, Έλιν Έρικσεν, χρησιμοποιήθηκε για τη δημιουργία του σώματος.
Το Συμβούλιο της Κοπεγχάγης φρόντισε τη μεταφορά του αγάλματος στη Σανγκάη κατά τη διάρκεια της Expo 2010 (Μάιος-Οκτώβριος) στο δανέζικο Περίπτερο, ήταν η πρώτη φορά που μεταφέρθηκε επίσημα από τη θέση του από τότε που εγκαταστάθηκε σχεδόν περίπου έναν αιώνα νωρίτερα.
Ενώ το άγαλμα ήταν μακριά στη Σανγκάη ένα πιστό αντίγραφο εμφανιζόταν πάνω στο βράχο της λίμνης της Κοπεγχάγης που είναι κοντά στους Κήπους του Τίβολι. Οι αξιωματούχοι της Κοπεγχάγης θεώρησαν ότι η μετακίνηση του αγάλματος αρκετά μακριά από το λιμάνι θα αποθαρρύνει τους βανδαλισμούς και θα αποτρέψει τους τουρίστες από την αναρρίχηση επάνω σε αυτό, αλλά από τον Μάιο του 2014, το άγαλμα παραμένει σε στεγνή ξηρά μέσα στο νερό.
Βανδαλισμοί
Αυτό το άγαλμα έχει υποστεί ζημιά και έχει παραμορφωθεί πολλές φορές από τα μέσα της δεκαετίας του 1960, για διάφορους λόγους, αλλά έχει αποκατασταθεί όλες τις φορές.
Στις 24 Απριλίου 1964, το κεφάλι του αγάλματος κόπηκε και κλάπηκε από πολιτικοποιημένους καλλιτέχνες της Καταστασιακής Διεθνούς, μεταξύ των οποίων και ο Γιον Νας. Το κεφάλι ποτέ δεν βρέθηκε και ένα νέο κεφάλι δημιουργήθηκε και τοποθετήθηκε στο άγαλμα. Στις 22 Ιουλίου 1984, κόπηκε το δεξί χέρι και επιστράφηκε δύο ημέρες αργότερα, από δύο νέους άνδρες. Το 1990, σε μια προσπάθεια να κοπεί το κεφάλι του αγάλματος, έμεινε σε αυτό μια τομή 18 εκ. στο λαιμό.
Το παραμύθι
Η Μικρή Γοργόνα (δανικά: Den lille havfrue) είναι παραμύθι του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν και είναι για μια γοργόνα που είναι διατεθειμένη να παρατήσει τη ζωή της στη θάλασσα και την ταυτότητά της ως γοργόνα, για να αποκτήσει ανθρώπινη ψυχή.
Το παραμύθι εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1837 και έχει διασκευαστεί σε διάφορα μέσα, συμπεριλαμβανομένου σε μουσικό θέατρο, άνιμε και σε μία ταινία κινουμένων σχεδίων της Disney.
Πλοκή
Η Μικρή Γοργόνα ζει σε ένα υποθαλάσσιο βασίλειο με το χήρο πατέρα της (το βασιλιά της θάλασσας), τη χήρα γιαγιά της και τις πέντε μεγαλύτερες αδελφές της, οι οποίες έχουν μεταξύ τους ένα χρόνο διαφορά.
Όταν μια γοργόνα γίνεται δεκαπέντε ετών, της επιτρέπεται να κολυμπήσει στην επιφάνεια για πρώτη φορά, για να ρίξει μια ματιά στον έξω κόσμο, και όταν οι αδελφές μεγαλώσουν αρκετά, η καθεμιά από αυτές επισκέπτεται τον πάνω κόσμο μία φορά κάθε χρόνο. Όταν η καθεμία επιστρέφει, η Μικρή Γοργόνα ακούει με λαχτάρα τις διάφορες περιγραφές τους για τον κόσμο που κατοικείται από ανθρώπους.
Όταν έρχεται η σειρά της Μικρής Γοργόνας, αναδύεται στην επιφάνεια, παρακολουθεί μια γιορτή γενεθλίων πάνω σε ένα πλοίο προς τιμήν ενός όμορφου πρίγκιπα, και τον ερωτεύεται από μια απόσταση ασφαλείας. Μια βίαιη καταιγίδα ξεσπά, το πλοίο βυθίζεται, και η Μικρή Γοργόνα σώζει τον πρίγκιπα από πνιγμό.
Τον μεταφέρει αναίσθητο στην ακτή κοντά σε ένα ναό. Εκεί, περιμένει μέχρις ότου μια νεαρή γυναίκα από το ναό και οι δεσποινίδες της τον βρίσκουν. Προς απογοήτευσή της, ο πρίγκιπας δε βλέπει ποτέ τη Μικρή Γοργόνα ή δε συνειδητοποιεί καν ότι εκείνη ήταν που του έσωσε τη ζωή.
Η Μικρή Γοργόνα γίνεται μελαγχολική και ρωτά τη γιαγιά της αν οι άνθρωποι μπορούν να ζήσουν για πάντα. Η γιαγιά της της εξηγεί ότι οι άνθρωποι έχουν πολύ μικρότερη διάρκεια ζωής από τα 300 χρόνια των γοργονών, αλλά όταν οι γοργόνες πεθαίνουν γίνονται αφρός στη θάλασσα και παύουν να υπάρχουν, ενώ οι άνθρωποι έχουν μια αιώνια ψυχή που ζει στον παράδεισο.
Η Μικρή Γοργόνα, επειδή νιώθει λαχτάρα για τον πρίγκιπα και για μια αιώνια ψυχή, επισκέπτεται τη μάγισσα της θάλασσας σε ένα επικίνδυνο κομμάτι του ωκεανού. Η μάγισσα τη βοηθά πρόθυμα πουλώντας της ένα μαγικό φίλτρο που της δίνει πόδια με αντάλλαγμα τη γλώσσα και την όμορφη φωνή της, μιας και η Μικρή Γοργόνα έχει τη πιο σαγηνευτική φωνή στον κόσμο.
Η μάγισσα προειδοποιεί τη Μικρή Γοργόνα ότι άπαξ και γίνει άνθρωπος, δε θα μπορέσει ποτέ να επιστρέψει στη θάλασσα. Η κατανάλωση του μαγικού φίλτρου θα την κάνει να νιώθει σαν να περνάει μέσα από το σώμα της σπαθί, αλλά όταν ανακάμψει, θα έχει δύο ανθρώπινα πόδια και θα είναι ικανή να χορεύει όπως κανένας άλλος άνθρωπος. Πάντως, θα αισθάνεται διαρκώς ότι περπατάει πάνω σε αιχμηρά μαχαίρια, και τα πόδια της θα ματώνουν τρομερά.
Επιπλέον, θα αποκτήσει μια ψυχή μόνο αν κερδίσει την αγάπη του πρίγκιπα και τον παντρευτεί, μόνον τότε ένα κομμάτι της ψυχής του θα εισρεύσει μέσα της. Διαφορετικά, κατά την αυγή της πρώτης μέρας αφού παντρευτεί κάποια άλλη, η Μικρή Γοργόνα θα πεθάνει από πληγωμένη καρδιά και θα διαλυθεί σαν αφρός πάνω στα κύματα.
Αφού καταλήξει σε συμφωνία με τη μάγισσα, η Μικρή Γοργόνα κολυμπάει στην επιφάνεια κοντά στο παλάτι του πρίγκηπα και πίνει το μαγικό φίλτρο. Εντοπίζεται από τον πρίγκιπα, ο οποίος μαγεύεται από την ομορφιά και τη χάρη της, αν και είναι άλαλη. Περισσότερο από όλα, του αρέσει να τη βλέπει να χορεύει, και εκείνη χορεύει για εκείνον παρόλο που με κάθε βήμα της την κάνει να υποφέρει από πολύ έντονους πόνους.
Σύντομα, η Μικρή Γοργόνα γίνεται η αγαπημένη συντροφιά του πρίγκιπα και τον συνοδεύει σε πολλές από τις εξόδους του. Όταν οι γονείς του πρίγκιπα τον παροτρύνουν να παντρευτεί τη γειτονική πριγκίπισσα σε ένα προσυμφωνημένο γάμο, ο πρίγκιπας λέει στη Μικρή Γοργόνα ότι δε θα το κάνει, διότι δεν είναι ερωτευμένος με την πριγκίπισσα.
Συνεχίζει να λέει ότι μπορεί μονάχα να αγαπήσει τη νεαρή γυναίκα από το ναό, για την οποία πιστεύει ότι τον έσωσε. Αποδεικνύεται ότι η πριγκίπισσα από το γειτονικό βασίλειο είναι το κορίτσι του ναού, μιας και στάλθηκε στο ναό για την εκπαίδευσή της. Ο πρίγκιπας δηλώνει τον έρωτά του για εκείνην και ο βασιλικός γάμος ανακοινώνεται αμέσως.
Ο πρίγκιπας και η πριγκίπισσα γιορτάζουν το γάμο τους σε ένα γαμήλιο πλοίο, και τότε η καρδιά της Μικρής Γοργόνας ραγίζει.
Σκέφτεται όλα όσα έχει θυσιάσει και όλο τον πόνο που υπέμενε για τον πρίγκιπα. Απελπίζεται, σκεπτόμενη για το θάνατο που την περιμένει, αλλά πριν από την αυγή, οι αδελφές της βγαίνουν έξω από το νερό και της φέρνουν ένα μαχαίρι που τους έδωσε η μάγισσα της θάλασσας με αντάλλαγμα τα μακριά, όμορφα μαλλιά τους. Αν η Μικρή Γοργόνα σκοτώσει τον πρίγκιπα και το αίμα του τρέξει στα πόδια της, θα γίνει ξανά γοργόνα, όλη της η ταλαιπωρία θα λάβει τέλος, και θα ζήσει όλη της τη ζωή στον ωκεανό με την οικογένειά της.
Πάντως, η Μικρή Γοργόνα δεν καταφέρνει να σκοτώσει τον κοιμισμένο πρίγκιπα δίπλα στην καινούργια του νύφη, και πέφτει από το πλοίο στη θάλασσα μαζί με το μαχαίρι τη στιγμή που ξεσπά η αυγή. Το σώμα της διαλύεται σε αφρό, αλλά αντί να σταματήσει η ύπαρξή της, αισθάνεται το ζεστό ήλιο και ανακαλύπτει ότι μεταμορφώθηκε σε ένα λαμπρό και αιθέριο πνεύμα, στη θυγατέρα του αέρα.
Ενώ η Μικρή Γοργόνα ανεβαίνει στην ατμόσφαιρα, χαιρετιέται από άλλες θυγατέρες που της λένε ότι έγινε σαν μια από αυτές, διότι προσπάθησε με όλη της την καρδιά να αποκτήσει μια αθάνατη ψυχή. Λόγω της ανιδιοτέλειάς της, της δίνεται η ευκαιρία να αποκτήσει τη δική της ψυχή με το να κάνει καλές πράξεις για την ανθρωπότητα για 300 χρόνια και μια μέρα θα ανέβει στη Βασιλεία του Θεού.
Έκδοση
“Η Μικρή Γοργόνα” γράφτηκε το 1836 και πρωτο-εκδόθηκε από τον C.A. Reitzel στην Κοπεγχάγη στις 7 Απριλίου 1837 στο Eventyr, fortalte for Børn. Første Samling. Tredie Hefte. 1837 (Παραμύθια που Λέγονται για τα Παιδιά. Πρώτη Συλλογή. 1837). Η ιστορία επανεκδόθηκε στις 18 Δεκεμβρίου 1849 ως μέρος του Eventyr. 1850 (Παραμύθια. 1837) και ξανά το Δεκέμβριο του 1862 ως μέρος του Eventyr og Historier. Første Bind. 1862 (Παραμύθια και Ιστορίες. Πρώτο Μέρος. 1862).
Συζήτηση για το τέλος
Κάποιοι ακαδημαϊκοί θεωρούν ότι η τελευταία ακολουθία με το ευτυχισμένο τέλος της είναι αφύσικη προσθήκη. Ο Γιάκομπ Μπόγκλιντ και η Περνίλε Χέεγκαρντ τονίζουν: “Μία από τις κρίσιμες πτυχές που πρέπει να αντιμετωπίσει κάθε αντίληψη είναι η τελευταία ακολουθία της ιστορίας, στην οποία η μικρή γοργόνα, ενάντια σε όλες τις πιθανότητες, λυτρώνεται από μια άμεση καταδίκη και γίνεται αποδεκτή στην πνευματική σφαίρα, όπου “οι θυγατέρες του αέρα” παρευρίσκονται.
Σε αυτήν, προφανώς υποσχέθηκε την “αθάνατη ζωή”, που ήταν το κύριο κίνητρό της να αποκτήσει — μαζί με τον πρίγκιπα φυσικά. Αυτό το τέλος έχει μπερδέψει τους κριτικούς επειδή η αφήγηση που προηγείται δείχνει μάλλον ένα τραγικό συμπέρασμα παρά ευτυχισμένο”.
Ο αρχικός τίτλος κατά τη συγγραφή της ιστορίας ήταν “Οι Θυγατέρες του Αέρα”, πνεύματα που ο Άντερσεν τα θεωρούσε ότι μάζευαν ψυχές κάνοντας για τριακόσια χρόνια καλές πράξεις. Μια από τις “θυγατέρες του αέρα” του Άντερσεν εξηγεί στη μικρή γοργόνα ότι “μια γοργόνα δεν έχει αθάνατη ψυχή, ούτε μπορεί να αποκτήσει, εκτός κι αν κερδίσει την αγάπη ενός ανθρώπου. Στη δύναμη του άλλου στηρίζεται η δική της αιώνια μοίρα.
Αλλά οι θυγατέρες του αέρα, παρόλο που δεν έχουν αθάνατη ψυχή, μπορούν, από τις δικές τους καλές πράξεις, να προμηθευτούν μια για τον εαυτόν τους. Πετάμε σε θερμές χώρες, και δροσίζουμε τον αποπνικτικό αέρα που καταστρέφει το ανθρώπινο είδος με το λοιμό. Διατηρούμε το άρωμα των λουλουδιών, για να διαδίδουμε υγεία και αποκατάσταση.
Αφότου έχουμε κοπιάσει για τριακόσια χρόνια κάνοντας καλές πράξεις, λαμβάνουμε αθάνατη ψυχή και παίρνουμε μέρος στην ευτυχία της ανθρωπότητας. Εσύ, φτωχή μικρή γοργόνα, έχεις προσπαθήσει με όλη σου την καρδιά να κάνεις αυτό που εμείς κάναμε: έχεις υποφέρει και υπέμενες και σήκωσες τον εαυτόν σου στον κόσμο του πνεύματος από τις καλές σου πράξεις: και τώρα, με το να κοπιάσεις για τριακόσια χρόνια με τον ίδιο τρόπο, μπορεί να αποκτήσεις αθάνατη ψυχή”.
Αυτός ο επίλογος επικρίθηκε από κάποιους ακαδημαϊκούς και κριτικούς. Η Πάμελα Λύντον Τράβερς, συγγραφέας του βιβλίου Μαίρη Πόππινς και διακεκριμένη σχολιαστής λαογραφίας, έγραψε: “Αυτό το τελευταίο μήνυμα είναι πιο τρομακτικό από οποιοδήποτε άλλο που παρουσιάζεται στην ιστορία.
Η ιστορία προέρχεται από βικτοριανές ηθικές ιστορίες που γράφτηκαν για να τρομάξουν τα παιδιά, για να έχουν καλύτερη συμπεριφορά… ένας χρόνος αφαιρείται όταν ένα παιδί κάθεται φρόνιμο και ένα δάκρυ κυλάει και μια μέρα προστίθεται όταν ένα παιδί είναι άτακτο; Άντερσεν, αυτό είναι εκβιασμός. Και τα παιδιά το ξέρουν και δε λένε τίποτα. Υπάρχει μεγαλοψυχία για εσένα”.
Ο Άντερσεν, πάντως, ένιωσε ότι ο διορθωμένος του επίλογος στον οποίο η γοργόνα ενδυναμώνεται, για να κατορθώσει να αποκτήσει αθάνατη ψυχή μέσα από τη δική της αποστολή, ήταν μια αδιαμφισβήτητα καλυτέρευση από το αρχικό τέλος, το οποίο ολοκληρωνόταν στη διάλυση της γοργόνας σε αφρό.
Το 1837, ο Άντερσεν έγραψε σε ένα φίλο του: “Δεν έχω επιστρέψει στη γοργόνα να αποκτήσει αθάνατη ψυχή η οποία θα εξαρτάται από ένα εξωγήινο πλάσμα, από τον έρωτα ενός ανθρώπου, όπως ο ντε λα Μοτ Φοκέ στην Ούντινε. Είμαι σίγουρος ότι είναι λάθος! Δε θα εξαρτιόταν περισσότερο από τύχη; Δε θα αποδεχτώ κάτι τέτοιο σε αυτόν τον κόσμο. Έχω επιτρέψει στη γοργόνα μου να ακολουθήσει έναν πιο φυσικό, ένα πιο θείο μονοπάτι”.
Πηγή: catisart.gr
