Στα δάκρυα αυτά, δεν μπορεί να μην λυγίσει κανείς!
Βλέπεις μια γυναίκα να κλαίει, να πονάει και να θρηνεί και την ρωτάς: «γιατί κλαις;» και αυτή σου απαντάει: «έχασα το παιδί μου». Σε αυτήν την μητέρα τι θα πεις, μπορείς να την παρηγορήσεις; Υπάρχουν λόγια;
Ούτε στην σκέψη δεν μπορεί να το διανοηθεί κανείς, ούτε στον πιο σκληρό εφιάλτη. Όταν κλαίει μια γυναίκα που έχασε το παιδί της, κλαίει και ο θεός μαζί και ολόκληρη η πλάση. Να βλέπεις το παιδί σου νεκρό και εσύ να ζεις, είναι σαν να θέλει κάποιος να σε εκδικηθεί, να σε σκοτώνει καθημερινά και εσύ να είσαι ακόμη ζωντανή. Να πονάς και να μην υπάρχει φάρμακο, κάθε μέρα να τρέμει η ψυχή σου και να μην μπορείς να την βοηθήσεις!
Η μέρα ξημερώνει και η μάνα αργοπεθαίνει…
Αυτή η γυναίκα δεν ζει, παρά μόνο υπάρχει. Υπάρχει γιατί ίσως έχει κι άλλα παιδιά πίσω που την χρειάζονται. Ζει σαν ρομπότ, απλά κινείται γιατί πρέπει, περπατάει γιατί έτσι έχει συνηθίσει να κάνει. Σηκώνεται κάθε πρωί με δάκρυα στα μάτια. Πηγαίνει στο δωμάτιο του παιδιού της και είναι άδειο, αγκαλιάζει το μαξιλάρι του για να το νιώσει κοντά της, μα το παιδί της δεν είναι εκεί, είναι ψηλά. Λείπει το σπλάχνο της!
«Έφυγε» το παιδί της και η ζωή τελείωσε για αυτήν.
Κάθε μητέρα ζει με το όνειρο να μεγαλώσει το παιδί της, να το καμαρώσει, να περάσουν χρόνο μαζί, να το δει να κάνει την δική του οικογένεια και αυτή να το βοηθάει όσο μπορεί. Κάποιες γυναίκες όμως, δεν έχουν αυτήν την πολυτέλεια, δεν θα ζήσουν ποτέ αυτό το όνειρο..Είναι εκείνες οι μητέρες που δεν προλαβαίνουν να χορτάσουν το παιδί τους. Η ζωή παίζει για αυτές το χειρότερο παιχνίδι…
Καλύτερα να μην το γένναγε καθόλου, παρά να το δει νεκρό!
Είναι προτιμότερο να μην γίνεις μάνα καθόλου, παρά να γίνεις και μετά να δεις το παιδί σου να φεύγει. Να θες να το βοηθήσεις και να μην μπορείς. Να σου λένε οι γιατροί ότι έρχεται το τέλος του. Ποιο τέλος; Εκείνη την στιγμή τελειώνει όλη σου ζωή, εκείνη την ώρα θα ήθελες να μην είχες γεννηθεί ποτέ, να μην ήσουν γυναίκα, να μην γινόσουν μάνα. Μπορείς να φανταστείς ότι δεν θα ξανά δεις το παιδί σου; Ότι θα ανάβεις το καντήλι του παιδιού σου;
Καλύτερα να πεθάνεις και εσύ ένα λεπτό πριν πεθάνει αυτό!
Η απώλεια του παιδιού για την μάνα δεν ξεπερνιέται ποτέ, κάθε μέρα είναι μεγαλύτερο το κενό, κάθε δευτερόλεπτο η σκέψη της είναι στο παιδί της. Αυτή η απώλεια δεν συγκρίνεται με καμία άλλη!
Εύχομαι να μην αξιωθεί καμία μάνα να δει το παιδί της να «φεύγει»…
Σύνταξη & Επιμέλεια: Χαρά Παναγιωτακοπούλου
Like us on Facebook & Follow us on Instagram