
Πολλές φορές, τα μέσα που διαθέτουν οι άνθρωποι μπορεί να παρέχουν λύσεις εύκολα και γρήγορα σε προβλήματα που ειδάλλως μοιάζουν να είναι άλυτα, μα με το πάτημα ενός κουμπιού αυτή η στασιμότητα μπορεί να αποτελέσει παρελθόν. Ταυτόχρονα όμως, υπάρχουν και καταστάσεις που δεν μπορείς να επέμβεις γιατί δεν πρέπει.
Η τεχνολογία δεν μπορεί πάντα να επέμβει και να γεφυρώσει το χάσμα μεταξύ της υπομονής, της επιμονής και της προσωπικής καταβολής. Έρχονται στιγμές που πρέπει να μείνεις σιωπηλός, βουτηγμένος στην παρατήρηση και να περιμένεις.
Πρέπει να περιμένεις να αλλάξει ο καιρός…
Την υπομονή, αν την πετύχεις, είναι σαν να κάνεις σερφ στην ράχη των κυμάτων. Είναι το επίτευγμα του πως ένα κομμάτι σανίδας μπορεί να σε φέρει στην επιφάνεια ολόκληρο, ακόμα και αν το ύψος του κύματος έρχεται πεισματικά να σε κουκουλώσει. Ακόμα και αν έρχεται για να σβήσει τον ορίζοντα που κρέμασες στα δυο σου μάτια- αλλά εσύ πέτυχες να τον βάλεις ακόμα πιο ψηλά.
Κι ο άνεμος, σαν τη πιο προηγμένη μηχανή, σου δίνει τα κυβικά που ποτέ δε θα μπορούσες να αποκτήσεις, γιατί τα πανιά αρκούν. Αρκούν οι ροπές- ο ασκός του Αιόλου που κατά βούληση και όχι από περιέργεια θα ανοιχτεί και θα σε κινήσει κάποια μίλια παρακάτω.
Ένα ταξίδι που θα επιμηκυνθεί για να σε πάει πιο κοντά στους φάρους, πιο μακριά από την ομίχλη, πιο κοντά σε όσα τείνουν να σε μάθουν πως από τα βήματα περνάμε στα άλματα. Τόσα και άλλα τόσα μέσα από προκλήσεις που άλλο δεν ζητούν από απαντήσεις.
Πόσα είσαι διατεθειμένος να ρισκάρεις;
Πόσα βρίσκεις σε αυτά που συναντάς και πόσα αφήνεις με το πέρασμα τους;
Και αν χάσεις πιο πολλά από όσα αντέχεις και ο χορός γίνει λίγο πιο μοναχικός, και οι φορεσιές χρειαστούν τόσα μπαλώματα που πλέον δε θυμίζουν την αρχική, τότε ξέρεις πως ο καιρός έχει αλλάξει, και μαζί με αυτόν και εσύ!
Σύνταξη & Επιμέλεια: Ελευθερία Μαρίνου