NancysBlog Κοινωνικά, Σχέσεις, Μαμά & Παιδί
Σχετικά Άρθρα
Βρε τί σου έχω πει, «οι άντρες δεν κλαίνε». Αυτή την φράση νομίζω ότι οι περισσότεροι άντρες θα την έχετε ακούσει τουλάχιστον μια φορά στην ζωή σας. Είτε ο μπαμπάς, είτε ο αγαπημένος θείος ή και κάποιος βαρύμαγκας περαστικός ενδέχεται να σας έχουν πει αυτή τη φράση και εσείς να έχετε σταματήσει ως δια μαγείας το κλάμα.
Ουσιαστικά μαθαίνουν σε ένα αγόρι και μετέπειτα άντρα, σύζυγο, πατέρα, υπάλληλο ή επιχειρηματία, ότι το συναίσθημα της θλίψης, της απογοήτευσης, της ήττας, της αδικίας, του παραπόνου, του πόνου, δεν μπορούν να
υφίστανται στο αρσενικό φύλο.Ένα παιδί μπορεί να κλάψει γιατί το κορόιδεψαν οι φίλοι του. Γιατί έχασε στο αγαπημένο του παιχνίδι. Γιατί χτύπησε. Γιατί έχασε την αγαπημένη του μπάλα. Γιατί νιώθει ότι δεν του αφιερώνουν χρόνο οι γονείς του.
Άρα, ο άντρας που έχει μια ηλικία και έχει φάει την ζωή με το κουτάλι, διδάσκει το μικρό αγόρι να μην κλαίει. Γιατί το κλάμα δεν είναι για τους άντρες, άρα θα σε πουν κορίτσι. Μάλιστα!
Και αυτό το παιδί που μεγαλώνει υπό αυτές τις νουθεσίες όταν μεγαλώσει και
- χωρίσει από την πρώτη του αγάπη
- δεν περάσει στις πανελλήνιες
- πέσει από το μηχανάκι και χτυπήσει
- απολυθεί από την δουλειά του
- χάσει αγαπημένα του πρόσωπα
- αποκτήσει ένα παιδί με σύνδρομο down
- του πάρουν οι τράπεζες το σπίτι
- φτάσει το δάκρυ στην βρύση του ματιού του
υπάρχει κάποιο εργαλείο να το σταματήσει;
Δηλαδή σαν να λέμε υπάρχει τρόπος να σταματήσεις το ποτάμι να ρέει;
Πώς μπορείς να ευνουχίζεις έτσι το παιδί σου; Σε ποια κόλαση το οδηγείς, ξέρεις; Πώς είναι εφικτό να μην αντιδρά σε όλα τα παραπάνω με τον πιο λυτρωτικό τρόπο, που δεν είναι άλλο από το κλάμα; Γιατί τον καταδικάζεις να δυστυχήσει και να ζει ενοχικά και καταθλιπτικά για το υπόλοιπο της ζωής του;
Γιατί, να ξέρεις πως ό, τι και να λες το δάκρυ θα έρθει και δεν θα σε ρωτήσει και το παιδί σου θα τρέξει να κρυφτεί σε μια γωνιά να κλάψει κρατώντας τους λυγμούς μην τυχόν και το ακούσεις και το κοροϊδέψεις.
Και έρχεται η μοιραία ημέρα που βρίσκεις ένα σημείωμα και το παιδί σου αναίσθητο. Και στη θέα του παιδιού σου που μοιάζει νεκρό κλαις απαρηγόρητα και φωνάζεις γιατί και καλείς σε βοήθεια και δεν σε νοιάζει αν θα σε δουν να κλαις γιατί το παιδί σου μετά βίας ανασαίνει.
Και τα δάκρυά σου γίνονται ποτάμι γιατί είναι τα δάκρυα που έπνιξες μέχρι τώρα στην δική σου ζωή και τα δάκρυα που δεν επέτρεψες να κυλήσουν από τα μάτια του παιδιού σου. Κλαις για να λυτρωθείς, μάταια
όμως. Το κακό που έκανες στο παιδί σου πάντα θα είναι εκεί να σου υπενθυμίζει ότι φίλε μου και οι άντρες κλαίνε!
Υ.Γ. Με αγάπη προς όλους τους άντρες.
Σύνταξη & Επιμέλεια: Νάνσυ Αβραμοπούλου
Follow & Like: Nancy’s Blog
