Το άσπρο μαντήλι έλειπε να του κουνήσεις και το σκηνικό θα θύμιζε κάτι από ελληνική ταινία. Θεέ μου τί ήταν κι αυτό. Ο τύπος έφυγε χωρίς να δώσει καμία εξήγηση. Και τώρα μένεις με τις απορίες σου και προσπαθείς να μαζέψεις τα κομμάτια σου.
Αλήθεια, πόσος καιρός πάει από εκείνο το πρωινό;
Σφύριγμα ήταν αυτό ή αέρας; Καταλαβαίνω ότι το σοκ ήταν μεγάλο. Φαντάζομαι πόσους εφιάλτες έχεις δει να τον αγκαλιάζεις και να φεύγει σε διάφορες εκδοχές. Άτιμο πράγμα το υποσυνείδητο.
Ας το δούμε ρεαλιστικά. Κατ’ αρχάς ο τύπος δεν υπάρχει στην ζωή σου πια, κοινώς είναι απών. Εάν άξιζε να τον σκέφτεσαι δεν θα είχε φύγει ποτέ από κοντά σου. Αυτό το γιατί είναι που δεν σε αφήνει να ξεκολλήσεις και σαλτάρεις και θες να τον πάρεις τηλέφωνο, αλλά θυμάσαι την αξιοπρέπειά σου και αλλάζεις σενάριο. Και το τερματίζεις μιας και τώρα έχεις την φαεινή ιδέα να του την στήσεις έξω από το σπίτι του.
Πράγματι, ζεις για την στιγμή που θα τον ξαναδείς και ας μην σου μιλήσει.
Παρκάρεις διακριτικά έξω από το γκαράζ του σπιτιού του και η καρδιά σου πάει να «σπάσει». Τί το ήθελες κι εσύ; Ανοίγει η γκαραζόπορτα και πέφτεις πάνω στο φιλί του νέου ζευγαριού της πόλης. Ω ναι είναι γεγονός ο πρώην σου προχώρησε παρακάτω, ενώ εσύ ακόμα τον «κλαίς».
Αυτή την φορά τα κομμάτια σου μοιάζουν με ρινίσματα και δεν μαζεύονται. Χρειάζεσαι κάτι πιο άμεσο και πιο δραστικό. Ήρθε νομίζω η ώρα να βγεις από το σύννεφο της ελπίδας και να έρθεις στην γη της πραγματικότητας.
Ξεκίνησε να βγαίνεις με τις παρέες σου, διασκέδασε, κάνε ταξίδια, διάβασε βιβλία, κάνε ό,τι μπορείς ώστε να έχεις γεμάτη την μέρα σου και να περνάς όμορφα.
Δεν ξέρω αν το κατάλαβες, αλλά έχεις μάθει κάτι πολύ σημαντικό.
Πλέον ξέρεις να ξεχωρίζεις τους τύπους από τους τυπάκους!
Σύνταξη & Επιμέλεια: Νάνσυ Αβραμοπούλου
Follow & Like: Nancy’s Blog