NancysBlog Κοινωνικά, Σχέσεις, Μαμά & Παιδί
Σχετικά Άρθρα
Οι λέξεις ξεχύνονται στο χαρτί και τα φρένα σπάνε. Δεν βλέπει κανείς το ηφαίστειο που εκρήγνυται. Η λάβα χύνεται και τα συναισθήματα ξεσπάνε. Συναισθήματα κλειδωμένα στο συρτάρι. Τα έκρυψες μη τα δει κανείς. Έντυσες την ψυχή σου μη τη δει κανείς γυμνή. Μα τώρα της βγάζεις όλα τα πέπλα. Δεν σε νοιάζει να εκτεθείς. Δεν χωράει άλλος έρωτας στο συρτάρι.
Η κλειδαριά έσπασε και το κλειδί πετάχτηκε στο άπειρο
Πόσοι άνθρωποι πάνω στη γη τώρα πονάνε. Ένα όνομα θέλεις να φωνάξεις, να κραυγάσεις, να ακουστείς σε όλο τον πλανήτη. Θες να φωνάξεις «Σ’ αγαπώ… σ’ αγαπώ μικρέ μου και δεν το ξέρεις. Δεν ξέρεις πόσα βράδια ξενύχτησα περιμένοντας. Περιμένοντας να έρθει η επόμενη μέρα που ίσως μας φέρει λίγο πιο κοντά.» Μα αυτό το κοντά δεν ήρθε ποτέ.
Κάθε μέρα και πιο μακριά
Όλο απομακρύνομαι, κλείνω τα μάτια και τα αυτιά μου. Πνίγω αυτό το «σ’ αγαπώ» στο τσιγάρο και ανάβω ακόμα ένα να ξορκίσω τη δύναμή σου. Η δύναμή σου σβήνει στις στάχτες μου. Κάθε μέρα και πιο δυνατή. Αντέχω μακριά σου τόσα χρόνια και εσύ στέκεσαι απέναντι βουβός. Σαν να μην υπάρχουμε.
Δεν ξέρεις πόσο λαχταρώ να ακούσω τη φωνή σου που μου έχει λείψει τόσο…
Το κελάηδισμα. Ακούγεται αστείο, μα έτσι ηχεί στα αυτιά μου. Σαν γλυκόλαλο πουλί που κελαηδάει κλεισμένο στο κλουβί. Μα εγώ πλέον απελευθερώνομαι. Αφήνω τις λέξεις να ξεχύνονται στο χαρτί. Γράφω αυτό το γράμμα κι ας μην το στείλω ποτέ σε εσένα. Το στέλνω σε όλες τις ψυχές που πονάνε. Όχι άλλος πόνος.
Αυτός ο πόνος είναι πλέον η δύναμη μου
Δε με νοιάζουν τα χρόνια που πήγαν χαμένα, γιατί τουλάχιστον δεν ήμουν νεκρή από συναίσθημα. Αυτό τον πόνο τον έκανα ζωή, μια δύναμη γιγάντια. Απελευθερωτική και ξέρεις δεν μετανιώνω. Δεν περιμένω τίποτα πια. Έφτασα στο μηδέν και αρχίζω από την αρχή. Αρχίζω να βλέπω τη ζωή, δίχως το όνομά σου και να χαμογελώ, δίχως το δικό σου χαμόγελο. Κάνω νέα όνειρα και ας μην είσαι εσύ μέσα σε αυτά.
Ας πέρασαν τα χρόνια, χαλάλι. Έμαθα πολλά. Αλίμονο σε αυτούς που δεν αγάπησαν… που δε λαχτάρησαν.
Εγώ είμαι γεμάτη από λαχτάρα. Και τώρα λαχταρώ το οξυγόνο. Ας είσαι και εσύ καλά δεν πειράζει. Δεν φταις, γιατί δεν ξέρεις. Ίσως να είναι καλύτερα χώρια. Ίσως η ώρα μας, να μην ήρθε ακόμα. Και ας μην έρθει. Η ζωή είναι γλυκιά.
Είναι γλυκιά η ζωή, γιατί κάθε μέρα ξεκινάς και πάλι από την αρχή
Η ελπίδα δεν πεθαίνει
Η μοναξιά πλέον δεν με σκοτεινιάζει, μα με γεμίζει με φως. Ξέρεις, πάλεψα πολύ να βρω τον «ήλιο». Τον κυνήγησα πολύ και ας ξέφευγε. Τώρα πια, τον κρατώ αγκαλιά κάθε μέρα που ξημερώνει. Είμαστε παρέα, δεν είμαι μόνη. Συνεχίζουμε μαζί, αγκαλιά. Αγναντεύουμε το ουράνιο τόξο που βγήκε ύστερα από τη μπόρα, παρέα.
Πόσα χρώματα…! Αυτά τα χρώματα με μαγεύουν. Έτσι είναι η ζωή! Γεμάτη χρώματα! Ξέχνα το μαύρο, κάψε το! Όχι άλλο μαύρο στην ψυχή μου, δεν χωράει.
Μόνο φως τώρα. Εμείς οι δυο είμαστε το φως. Παλέψαμε, δεν μας χαρίστηκε. Μην σκύβεις άλλο. Σήκω και προχώρα.
Πάντα να προχωράς!
Σύνταξη & Επιμέλεια: Γεωργία Μαυρίδου
