NancysBlog Κοινωνικά, Σχέσεις, Ψυχολογία, Μαμά&Παιδί, Αρετουσάριστες Αλήθειες, Υγεία, Εκπαίδευση, Μαγειρική
Σχετικά Άρθρα
Κάποιοι άντρες είναι γεννημένοι για να γίνουν γονείς και όταν έρχεται η στιγμή να υπερασπιστούν το ρόλο τους, το κάνουν επάξια. Η ζωή είναι απρόβλεπτη για όλους. Σήμερα παντρεύεσαι, κάνεις παιδιά και αύριο, μια τραγική είδηση επισκιάζει την οικογενειακή γαλήνη και ευτυχία. Ο ξαφνικός θάνατος ενός γονιού που αφήνει πίσω του παιδιά ανήλικα είναι ό,τι πιο άσχημο μπορεί να συμβεί στα παιδιά και στον γονιό που μένει πίσω μαζί τους. Τι γίνεται όταν πεθαίνει η μητέρα και αυτός που μένει πίσω με 2 ανήλικα παιδιά είναι ο μπαμπάς; Τις απαντήσεις θα μας τις δώσει ένας πατέρας, ο οποίος δυστυχώς βίωσε τον θάνατο της γυναίκας του και μεγαλώνει μόνος του τα δυο ανήλικα παιδιά του.
Τι ηλικίες είχαν τα παιδιά σας όταν έφυγε η γυναίκα σας έφυγε από τη ζωή;
«Ο μεγάλος μου γιος ήταν οκτώ χρονών πήγαινε Τρίτη δημοτικού και η κόρη μου ήταν τεσσάρων χρόνων. Πολύ τρυφερές ηλικίες, αλλά και δύσκολες.»
Υπήρχε χρόνος προετοιμασίας των παιδιών; Πώς το διαχειριστήκατε;
«Η σύζυγός μου πέθανε από καρκίνο. Όταν το ανακαλύψαμε, δεν υπήρχε χρόνος ζωής, το πολύ έξι μήνες. Έχασα την γη κάτω από τα πόδια μου. Η πρώτη μου σκέψη, πως θα το πω στα παιδιά! Μια μέρα, λοιπόν, τα πήγα μια βόλτα παίξαμε, φάγαμε και τους λέω: « Η μαμά είναι άρρωστη, για να μην πονάει είναι καλύτερα ο Θεούλης να την πάρει στον ουρανό και να μας βλέπει από εκεί ..» Μετά παύση, σιωπή, σιγή, μόνο κοιταζόμασταν.. Κενό, απέραντο κενό.»
Ποιες ήταν οι πρώτες σκέψεις και κινήσεις την επόμενη μέρα;
«Η μέρα ξημέρωσε, λέω: «Παναγία μου, δώσε μου δύναμη!». Τους είπα: «Σήμερα είναι Δευτέρα, θα κάνουμε ό,τι και κάθε Δευτέρα (μόνοι μας τώρα, χωρίς την μαμά). Τα πήγα σχολείο και επέστρεψα στο άδειο σπίτι, χωρίς να έχω συνειδητοποιήσει τι συμβαίνει ακριβώς…»
Είχατε κάποια βοήθεια στο μεγάλωμα των παιδιών σας;
«Η βοήθεια ήταν μόνο τυπική από τους συγγενείς και τους φίλους, ποτέ ουσιαστική και ολοκληρωμένη. Με ρωτούσαν αν χρειάζομαι κάτι. Κάτι; Εδώ γελάμε! Εγώ άρχιζα από το μηδέν, χρειαζόμουν τα πάντα!»
Πόσο εύκολο είναι να μεγαλώνετε ένα κορίτσι, το οποίο έχει ανάγκη από την γυναικεία συμβουλή της μαμάς;
«Πολύ δύσκολο είναι, χρειάζεται τρόπος και διακριτικότητα, άλλο εγώ και άλλο η μάνα! Ποτέ δεν θα την φτάσω, προσπαθώ μόνο να αγγίξω ένα μικρό ποσοστό! Είμαι, όμως, ευχαριστημένος και ευτυχισμένος που η κόρη μου με βλέπει σαν φίλο και σαν μπαμπά. Με εμπιστεύεται, μου ανοίγεται και δέχεται τις συμβουλές μου.»
Ποια ήταν η πιο δύσκολη στιγμή που έχετε βιώσει με τα παιδιά σας, ύστερα από το θάνατο της μητέρας τους;
«Δεν θα ξεχάσω ποτέ, ένα βράδυ πολύ αργά, να έχω αποκοιμηθεί με το κεφάλι επάνω στο τραπέζι της κουζίνας από την κούραση. Έρχεται η κόρη μου, με ξυπνάει και βάζω τα κλάματα, ξέσπασε ο πόνος και η κούραση όλων των μηνών της απώλειας!»
Καθώς είστε ένας νέος άνθρωπος, έχετε σκεφτεί να ξαναφτιάξετε, κάποια στιγμή, τη ζωή σας; Πώς πιστεύετε ότι θα αντιδρούσαν τα παιδιά σας σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο;
«Το μόνο που με νοιάζει είναι να τα μεγαλώσω σωστά, με αξίες και ήθος! Ο γιος μου, μου πρότεινε να βρω μια γυναίκα, να έρθει σπίτι, να μας προσέχει και αν είναι καλή να την παντρευτώ κάποτε. Αλλά πάντα σκέφτομαι το ίδιο πράγμα: «αυτή η ξένη γυναίκα, θα προσέχει τα δικά μου παιδιά; Θα τα αγαπήσει;»
Τι έχετε να πείτε σε έναν πατέρα που έχασε τη σύζυγό του και ζει το δικό του δράμα;
«Σε όλους εσάς που βιώνετε κάτι τέτοιο, να θυμάστε ότι ο Θεός, όταν παραδινόμαστε και φτάνουμε στο Αμήν, μας δίνει το χέρι του, μας σηκώνει! Η ζωή είναι δύσκολη, αλλά πρέπει να την πιάνουμε από τα μαλλιά, πρώτα για τα παιδιά μας και μετά για εμάς. Να σκέφτεστε ότι η γυναίκα σας έχει πάει ένα ταξίδι και μέχρι να επιστρέψει, αναλαμβάνουμε εμείς οι μπαμπάδες!»
Ευχαριστούμε θερμά για αυτή την κατάθεση ψυχής που μόλις κάνατε στο Nancy’s Blog, γιατί θα βοηθήσετε και άλλους συζύγους- μπαμπάδες, οι οποίοι βρέθηκαν ξαφνικά στη δική σας θέση. Είστε υπόδειγμα πατέρα, τιμή μας που σας γνωρίσαμε!
Συνέντευξη & Σύνταξη: Χαρά Παναγιωτακοπούλου
Επιμέλεια: Νάνσυ Αβραμοπούλου
Follow & Like Nancy’s Blog
