
Εγώ βγάζω ένα φύλλο χαρτί και αρχίζω να γράφω…
Εκείνη την στιγμή το βλέμμα του πέφτει πάνω μου και χαμογελάει. Το νιώθω, το αισθάνομαι, ότι με παρατηρεί, γιατί και εγώ κάθομαι μόνη μου. Μόνη, μέσα στο πλήθος της Αθήνας. Ο καφές του τελειώνει, τότε παραγγέλνει ένα ουζάκι. Ξέρει να ζήσει, σκέφτηκα. Απολαμβάνει την ζωή, είναι γνώστης των όμορφων στιγμών. Δεν τον νοιάζει η μοναξιά του, αφού έχει χορτάσει την ζωή του. Σκόρπιες σκέψεις περνάνε από το μυαλό μου. Συλλογίζομαι και συνάμα γράφω, για να μην χάσω κάποια λεπτομέρεια. Αναρωτιέμαι, πόσο δυνατά έχει αγαπήσει αυτός ο άνθρωπος; πληγώθηκε ή πλήγωσε;
Άραγε η ζωή σε διδάσκει να προτιμάς την μοναξιά;
Μια τόσο περίεργη λέξη η μοναξιά. Με πολλά συναισθήματα, απορίες και πολλά αναπάντητα ερωτήματα ζωής. Σαφώς, όμως, η λέξη αυτή είναι και όμορφη αν καθίσεις να την σκεφτείς με τη λογική. Η μοναξιά είναι ωραία, μέσα στην βαβούρα και μέσα στο ψεύτικο πλήθος της καθημερινότητας. Βρίσκεις τον εαυτό σου, όπως ο κύριος με την εφημερίδα. Φαινόταν γεμάτος, ευτυχισμένος και το βλέμμα του είχε σιγουριά. Σιγουριά για την επιλογή της μοναξιάς του. Σίγουρα, έχει αποκτήσει πολλές εμπειρίες από την ζωή του. Αυτές τον έκαναν να βαδίζει, στον δρόμο της γαλήνιας μοναξιάς.
Η ώρα πέρασε, το μεσημέρι έφτασε. Έριξε μια ματιά στον σερβιτόρο, πλήρωσε και σηκώθηκε να φύγει. Πριν φύγει, φόρεσε το καπέλο του, σηκώθηκε αθόρυβα, έριξε ένα βλέμμα στο τραπέζι του και αποχώρησε. Εγώ συνέχιζα να παρατηρώ τα βήματά του τώρα. Κάθε του βήμα, έδειχνε ότι έχει «περπατήσει» πολύ την ζωή του. Αυτοί οι άνθρωποι μου αρέσουν, οι αληθινοί ψιθύρισα στον εαυτό μου, εκείνοι που σέβονται τις επιλογές τους και τις κουβαλάνε μαζί μια ζωή με σεβασμό και σιωπή.
Σύνταξη & Επιμέλεια: Χαρά Παναγιωτακοπούλου
Follow & Like: Nancy’s Blog