Πως να αντιδράσεις αν το παιδί σου πει ότι είναι ομοφυλόφιλο

Nancy Avramopoulou 24 Οκτωβρίου 2019 Γονείς & Παιδιά, Κοινωνικά

Σχετικά Άρθρα

Μέχρι το 1981 η ομοφυλοφιλία θεωρούνταν ψυχική διαταραχή, μονάχα από τη στιγμή που το ίδιο το άτομο δεν ένοιωθε να αποδέχεται τον σεξουαλικό του προσανατολισμό. Μετά το 1981, η ομοφυλοφιλία έπαψε και επίσημα να θεωρείται διαταραχή.

Αυτό συνέβη, γιατί έρευνες έδειξαν, ότι η ομοφυλοφιλία από μόνη της δε δημιουργεί κάποιο πρόβλημα στο άτομο. Τα προβλήματα που αντιμετώπιζαν και αντιμετωπίζουν οι ομοφυλόφιλοι, έχουν να κάνουν με τις προκαταλήψεις και τα ταμπού της κοινωνίας μας. Ακόμη και τα άτομα που δήλωναν ότι θέλουν να αλλάξουν σεξουαλικό προσανατολισμό και να γίνουν ετεροφυλόφιλα, μετά έναν αριθμό θεραπευτικών συνεδριών, συνήθως διαπίστωναν, ότι ο λόγος που θέλουν να αλλάξουν είναι ο κοινωνικός ρατσισμός.

Πώς πρέπει να αντιδράσεις αν το παιδί σου δηλώσει πως είναι ομοφυλόφιλο;

Κάποιες φορές στο γραφείο μου, έχουν έρθει γονείς που θέλουν υποστήριξη για να μπορέσουν να αποδεχτούν τον σεξουαλικό προσανατολισμό του παιδιού τους, καθώς πολλοί έχουν μεγαλώσει θεωρώντας πως η ομοφυλοφιλία είναι μη φυσιολογική ή ντροπή ή ασθένεια ή οτιδήποτε δεν τους αφήνει απλά να κατανοήσουν ότι πρόκειται απλά για έναν σεξουαλικό προσανατολισμό και επιλογή.

Δυστυχώς, ακόμη και σήμερα που θεωρητικά υπάρχει ενημέρωση και γνώση πλέον και που έχουν περάσει τριάντα οχτώ χρόνια από τότε που η ομοφυλοφιλία επισήμως σταμάτησε να θεωρείται διαταραχή, παρουσιάζονται φαινόμενα ακραίου ρατσισμού.

Κάποιοι με ρωτούν «δηλαδή θα χαιρόσουν αν η κόρη σου, σου έλεγε ότι είναι ομοφυλόφιλη και θέλει να παντρευτεί με την κοπέλα της;» και απαντώ «δεν με ενδιαφέρει το φύλο του ατόμου που θα επιλέξει να κάνει σχέση ή να ζει, δεν με αφορά σε κανένα επίπεδο, με ενδιαφέρει η κόρη μου να είναι ευτυχισμένη. Αυτό και μόνο αυτό.»

Κάποιες φορές ακούω την άποψη: «Μα πώς θα είναι ευτυχισμένη-ος εάν έχει να αντιμετωπίσει τον ρατσισμό;» και απαντώ: «Μα πώς θα αλλάξει αυτό αν δεν αλλάξουμε πρώτα τον εαυτό μας και τη στάση μας;».

Μια συνηθισμένη αδυναμία των γονέων, είναι να βλέπουν τα παιδιά τους σαν δική τους συνέχεια και όχι σαν αυτόνομα πλάσματα που έχουν δικαίωμα στις δικές τους επιλογές. Όταν συζητάμε για τον σεξουαλικό προσανατολισμό, πολλοί αναφέρουν ότι νιώθουν ότι δεν πρόκειται για επιλογή αλλά για την αίσθηση ότι ακολουθούν απλά τη φύση τους.

Μακροχρόνιες έρευνες μας δείχνουν η σεξουαλική μας ταυτότητα είναι συνδυασμός γονιδίων αλλά και περιβάλλοντος. Στην κοινωνία μας, εκτός από το ένστικτο αναπαραγωγής, υπάρχουν πολλοί ακόμη παράγοντες, που καθορίζουν την σεξουαλική μας συμπεριφορά, όπως για παράδειγμα, η αναζήτηση απόλαυσης, ή και προσδιορισμού ταυτότητας. Ακόμη δηλαδή και στις ετεροφυλοφιλικές σχέσεις, η αναπαραγωγή, δεν είναι το μοναδικό κίνητρο για σεξουαλική επαφή. Από τη στιγμή που δεν υπάρχει το κίνητρο της αναπαραγωγής, ο άνθρωπος μέσω του σεξ, εκφράζει την ψυχική του κατάσταση.

Υπάρχουν κάποιες έννοιες που κάποιες φορές, κάποιοι ξεχνούν. Η έννοια της ελευθερίας, της αγάπης και του σεβασμού. Έννοιες που όλοι ασπαζόμαστε αλλά δυστυχώς δυσκολευόμαστε να υποστηρίξουμε στην ζωή μας.

Την επόμενη φορά λοιπόν που θα ακούσουμε το παιδί μας να διηγείται μια εμπειρία του, αντί να σπεύσουμε να το συμβουλεύουμε για να το «προστατέψουμε», ας ερευνήσουμε πως νιώθει, πως προσδιορίζει το ίδιο τον εαυτό του σε σχέση με τους άλλους.