Η ψυχή που βλέπει τον βόθρο σαν ανθόκηπο, πλανάται οικτρά..

Nancy Avramopoulou 25 Ιουνίου 2018 ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ

Σχετικά Άρθρα

Έχεις αναρωτηθεί ποτέ, γιατί η ψυχή σου κάποιες φορές είναι βαριά κι άλλες είναι ανάλαφρη σαν βαμβάκι; Γιατί άλλοτε βγάζει μια δυσωδία και άλλοτε μοσχοβολάει σαν το γιασεμί;

Όταν η ψυχή μοσχοβολάει προφανώς χρειάζεται συντήρηση για να συνεχίσει να μοιάζει με ανθισμένο κήπο.

Τί γίνεται, όμως, όταν από την ψυχή βγαίνει δυσωδία;

Τί έχει συμβεί σε αυτή την ψυχή και τί πρέπει να κάνεις για να την αλαφρύνεις λιγάκι;

Αρχικά, πέταξε τα καμουφλαρισμένα ψέματα στον κάδο των αχρήστων, βγάλε τα κοστούμια και χαλάρωσε φορώντας άνετες φόρμες. Ύστερα, βγάλε τα 15ποντα για λίγο από την καθημερινότητά σου και προσγειώσου στο ύψος σου για μια φορά.

Πάτα γη και σταμάτα να σκέφτεσαι τα ευρώ.

Σκέψου λιγάκι τον άνθρωπο, τον συνάνθρωπο, τον μεροκαματιάρη, τον άστεγο, τον ασθενή.. Άσε το υφάκι και μην σηκώνεις άλλο τη μύτη, πού θα φτάσει αυτός ο εγωισμός σου πια; Κι εσύ που δεν έκανες ποτέ παρέα με λαϊκούς τί κατάλαβες από τα κολεγιόπαιδα που κάνουν φιγούρα με τα λεφτά του μπαμπά; Μήπως δούλεψαν ποτέ για να δουν πώς βγαίνουν τα ευρώ; Έλα τώρα μην θίγεσαι, αφού κι εσύ τα έχεις δει, τα έχεις ζήσει.. ή μήπως τα ακούς από μένα πρώτη φορά; Αυτό που θέλω να σου πω με όλα αυτά είναι κάτι απλό, αλλά τόσο σπάνιο πια.

Δώσε βάση στο περιεχόμενο του καθενός και όχι στο περιτύλιγμα.

Εξωτερικά, όλοι ωραίοι είμαστε: λίγο το μακιγιάζ, λίγο οι κρέμες, τα μπότοξ, τα κέντρα αισθητικής, τα κομμωτήρια.. Εσωτερικά, όμως, είμαστε εξίσου όμορφοι και λαμπεροί;

Η ψυχή μας,

λάμπει όπως το λευκό χαμόγελό μας;
ακούει όπως τα αυτιά μας;
Βλέπει αρκετά μακριά ή περιορίζεται στις κοντινές αποστάσεις;

Αλλά ποιός δίνει στην εποχή του, «ό,τι πάρω καλό είναι», σημασία για το βάθος; Καλή σου λέει είναι και η επιφάνεια, γιατί να παιδεύομαι;

Κι έρχεται η μέρα που κάτι συνταρακτικό συμβαίνει στη ζωή σου και είναι σαν να «έφαγες» 3 σκαμπίλια απανωτά, είδες αστεράκια, ίσιωσες το σαγόνι σου, που από τα κρακ-κρουκ για μια στιγμή σκέφτηκες ότι μπορεί να ξεκόλλησε η γνάθος σου και ύστερα προσγειώνεσαι θες δεν θες στη γη.

«Από που κατέβηκα εγώ, σε ποιόν κόσμο ζούσα έως τώρα; Ήμουν μέσα σε ένα βόθρο και νόμιζα ότι φορώντας το πανάκριβο άρωμά μου θα έκανα τη δυσωδία να μυρίζει γιασεμί. Και τώρα που προσγειώθηκα πάνω σε γιασεμιά και νυχτολούλουδα αναζητώ το βόθρο, γιατί συνήθισα τη δυσωδία και δεν μου αρέσει η μοσχοβολιά. Μάταιος ο κόσμος τούτος!», σκέφτεσαι για μια στιγμή, θέλοντας να επιστρέψεις στον άλλον που ήσουν, όπου διασκέδαζες με την επιφάνεια. Παρ’ όλο που μαζί τους ήσουν στην αφάνεια δεν σε ένοιαζε, σου αρκούσε που ήσουν κοντά τους, γιατί ένιωθαν εκείνοι- ένιωθες κι εσύ ότι κάποιος ήσουν.

Η ουσία!

Και τώρα που προσγειώθηκες στον κόσμο της ουσίας, βλέπεις δίπλα σου να περνούν, πρεζόνια, κλέφτες, πουτάνες, νταβατζήδες, δολοφόνοι, κακοποιοί και δεν νιώθεις φόβο.. είναι σαν να τους γνωρίζεις. Βλέπεις την ουσία τους και συνάμα τη δική σου και εύκολα διαπιστώνεις ότι μοιάζουν τόσο πολύ…

Τελικά δεν διαφέρεις επί της ουσίας σε τίποτα από όλους αυτούς. Μόνο το περιτύλιγμά σου ξεγελούσε, κατά τ’ άλλα ήσουν ένας από αυτούς στην ψυχή. Μια καμουφλαρισμένη λέρα που μύριζε σαν βόθρος και νόμιζε ότι μοσχοβολάει. Μια κολασμένη ψυχή που μύριζε το νυχτολούλουδο και αναζητούσε τη δυσωδία. Αυτή είναι η ανθρώπινη πλάνη, η πτώση μέσω του θεαθήναι.

Στέλνεις στον γκρεμό την ψυχή για ένα μόνο βράδυ, για μια μόνο στιγμή, για ένα άτομο, για μια καριέρα, για ένα πουλημένο κορμί..

Αυτή είναι η επιφάνεια στην οποία βασίζουμε το είναι μας και καταλήγουμε στο βόθρο της ουσίας μας.

Σύνταξη: Νάνσυ Αβραμοπούλου