NancysBlog Κοινωνικά, Σχέσεις, Μαμά & Παιδί
Σχετικά Άρθρα
Τα παλιά τα χρόνια, όλα λειτουργούσαν διαφορετικά. Τα πάντα είχαν αγνό σκοπό, αληθινό και ειλικρινή. Η αγάπη άνθιζε και έδινε καρπούς, έτσι απλά, χωρίς παρεμβάσεις και αλλοιώσεις. Αυτά τα χρόνια λείπουν, αυτά τα χρόνια διδάσκουν την ουσία και όχι την επιφάνεια.
Τότε που το «σ’αγαπώ» είχε αξία…
Εκείνα τα χρόνια ήταν αληθινά, ήταν απλά και πολύ όμορφα. Όταν δυο άνθρωποι αντάμωναν, ένα βλέμμα και μια ξηγημένη κουβέντα ήταν αρκετά. Αυτά αρκούσαν για να δημιουργήσουν μια όμορφη αρχή.
Την αρχή την είχαν στον μυαλό τους, χωρίς ημερομηνία λήξης. Το «σ’ αγαπώ» το έλεγαν μόνο εάν το πίστευαν και μόνο αν το ένιωθαν βαθιά και αληθινά. Αυτή η λέξη, είχε μέσα μέλλον και συνοδευόταν από πράξεις.
Το ρομάντζο, δεν έλλειπε ποτέ εκείνες τις παλιές εποχές. Δεν είχε βέβαια μέσα του στοιχεία χλιδής, ούτε κεράκια και ροδοπέταλα. Είχε μόνο δυο ανθρώπους με βαθιά και ειλικρινή συναισθήματα. Με αμοιβαία αγάπη, εμπιστοσύνη και σεβασμό. Μια βόλτα στην θάλασσα και ένα λουλούδι, ήταν αρκετά για να δημιουργηθεί η πιο ξεχωριστή βραδιά. Μια βραδιά, που δυο ψυχές με δυο ενωμένες καρδιές, έκαναν όνειρα κοινά για το μέλλον τους.
Όταν κάτι χάλαγε, το έφτιαχναν δεν το πετούσαν.
Πάντα υπήρχαν οι δυσκολίες και τα προβλήματα. Τα παλιά τα χρόνια, όμως, σε κάθε πρόβλημα γινόντουσαν μια γροθιά, δεν έφευγαν. Αντιμετώπιζαν κάθε εμπόδιο με αγάπη και απόλυτη συνεννόηση. Η αγάπη άντεχε στον χρόνο και πορευόταν σε κοινή τροχιά.
Δημιουργούσαν οικογένειες με λίγα χρήματα και πολλή αγάπη. Η γυναίκα είχε μάτια μόνο για τον άνθρωπό της και ο άντρας στο πρόσωπο αυτής την γυναίκας έβλεπε την μητέρα των παιδιών του. Τα αισθήματά τους ήταν αθώα και πολύ δυνατά. Άντεχαν στον χρόνο, πάλευαν για να κρατήσουν δυνατή την αγάπη τους. Συμβιβαζόντουσαν, όχι μόνο γιατί έπρεπε, αλλά γιατί το ήθελαν.
Η αγάπη τους, «σκότωνε» τον εγωισμό τους.
Η αγάπη τους λειτουργούσε ως όπλο. Παραμέριζαν τον εγωισμό τους, την ζήλια, την έπαρση, αλλά και τις παγίδες της καθημερινότητας. Μπροστά στην ανιδιοτελή τους αγάπη δεν έβαζαν τίποτα και κανέναν.
Ήταν δύο σταγόνες βροχής, που μπορούσαν να γεμίσουν μια ολόκληρη θάλασσα. Είχαν πάντα οδηγό τον ουρανό, τον έρωτα, αλλά και την αγάπη τους. Τότε, όλα λειτουργούσαν σωστά, γιατί οι άνθρωποι ήξεραν να παλεύουν, δεν παρατούσαν τίποτα που γέμιζε την καρδιά τους.
Είναι αυτά τα ηλικιωμένα ζευγάρια, που βλέπουμε να περπατούν στον δρόμο χέρι- χέρι. Είναι εκείνα που γέρασαν μαζί και λέει ο ένας στον άλλον, «τα καταφέραμε!».
Σύνταξη & Επιμέλεια: Χαρά Παναγιωτακοπούλου
Follow & Like: Nancy’s Blog
