Πάντα μας πονάει, αυτό το «γιατί».
«Γιατί;» Αυτήν την λέξη την έχουμε πει αμέτρητες φορές, όσοι έχουμε χάσει κάποιο δικό μας άνθρωπο. Ποτέ δεν θέλουμε να δούμε την πραγματικότητα. Την αρνούμαστε, την παραμερίζουμε. Γιατί να συμβεί, σε εμάς; Μα δεν σκεφτόμαστε, όμως με την λογική. Ο θάνατος είναι αναπόφευκτος.
Κάποιοι άνθρωποι, φεύγουν νωρίτερα, άλλοι πάλι φεύγουν αργότερα. Δεν υπάρχει άλλωστε, κατάλληλη χρονική στιγμή. Πάντοτε η θλίψη και ο πόνος είναι το ίδιο έντονα.
Τους θυμόμαστε, σε κάθε σημαντική στιγμή της ζωής μας.
Στην ευτυχία και στην θλίψη μας, είναι πάντα εκεί. Σωματικά έχουν φύγει, όχι πνευματικά. Στην ουσία, είναι δίπλα μας, κοντά μας, μας δίνουν δύναμη και μας προφυλάσσουν. Στις γιορτές, πάντα λείπει το χαμόγελό και η παρουσία τους. Λείπει, η αγκαλιά τους και η θέση τους στο γιορτινό τραπέζι.
Στις σπουδαίες και σημαντικές στιγμές μας, πάντα λείπει η παρουσία τους, Πλέον αυτή η παρουσία, είναι αναντικατάστατη. Είναι δυνατόν, να αντικατασταθεί ένα τόσο αγαπημένο πρόσωπο; Ένα δάκρυ πάντα κυλάει, δάκρυ που βγάζει παράπονο, θλίψη, νοσταλγία και απουσία. Ένα ανεκπλήρωτο κενό.
Όταν κοιτάζουμε τον ουρανό…
Κοιτάζουμε τον ουρανό επίμονα, με τόση προσμονή. Αναζητούμε κάποιο σημάδι, ότι μας βλέπουν και αυτοί, ότι είναι δίπλα μας. Αυτό θέλουμε να παρηγορηθούμε, να μας βλέπουν. Όταν ένα αστέρι πέφτει, κάνουμε ευχή. Η ευχή μας, είναι ίδια, αυτοί οι άγγελοι στον ουρανό, να μας προσέχουν.
Κάθε φορά που αγκαλιάζουμε ένα ρούχο τους, η μυρωδιά τους είναι έντονη. Εκείνη την στιγμή πολλές εικόνες περνούν από το μυαλό μας…Πάντα κάτι θα μας λείπει, κάποτε ήταν στην ζωή μας, τώρα είναι στον ουρανό, οι δικοί μας «φύλακες άγγελοι»!
Να αγκαλιάζετε τους δικούς σας ανθρώπους διπλά, να τους αγκαλιάζετε και για εμάς, που πλέον δεν μπορούμε!
Σύνταξη & Επιμέλεια: Χαρά Παναγιωτακοπούλου
Follow & Like: Nancy’s Blog & @nancysblogspot