Στο διάβολο τα τέλεια δέντρα και οι τέλειες αποστάσεις. [Συγκλονιστικό email]

Σχετικά Άρθρα

Ποιοι άνθρωποι αυτοθυσιάστηκαν για το καλό και ποιοι για το κακό μας;

3 εβδομάδες ago

Ο σεβασμός προς τους άλλους είναι ένδειξη αυτοσεβασμού

22 Απριλίου 2024

Πάτρα: Η στιγμή που αστυνομικοί σώζουν 20 μηνών κοριτσάκι- ΒΙΝΤΕΟ

20 Δεκεμβρίου 2023

Έλαβα ένα e-mail από μια νεαρή κοπέλα, η οποία δεν έχει στολίσει ποτέ στη ζωή της Χριστουγεννιάτικο δέντρο και αυτό όχι γιατί δεν το ήθελε, αλλά γιατί της απαγορεύτηκε. Της επιτρεπόταν μόνο να το κοιτάει. Και αναρωτιέμαι ποιος γονιός μπορεί να κάνει τέτοιο κακό στο παιδί του;

Ακολουθεί το email, όπως ακριβώς το έλαβα.

Χριστούγεννα. Οι δρόμοι είναι στολισμένοι και οι άνθρωποι περπατούν για βόλτες και ψώνια. Γράμματα γράφονται για τον Άγιο Βασίλη από παιδάκια που δεν έχουν χάσει ακόμα την ελπίδα τους. Δεν θα ξεχνούσα τα δέντρα. Ποτέ δεν θα ξεχάσω τα δέντρα. Αυτό το email θα έπρεπε να τελειώνει εδώ, αλλά ποτέ δεν ήμουν τυχερή.

Τα φωτάκια με τυφλώνουν και τα γιορτινά γλυκά έχουν γεύση δηλητήριο.

Οι χειρότερες μέρες της ζωής μου ζωντανεύουν αυτήν την εποχή. Τα χριστουγεννιάτικα τραγούδια ήταν πάντα ένα πνιχτό κλάμα για το δέντρο που δεν στόλιζα, για την ελπίδα που είχα χάσει. Το χειρότερο ήταν πως είχαμε δέντρο. Μακάρι να μην είχαμε, να μην ήξερα καν πως υπάρχει. Κάθε Δεκέμβριο, όμως, ήταν εκεί για να μου υπενθυμίζει τι έχω και τι δεν έχω.

Κάθε χρόνο, η γυναίκα που με γέννησε μου έλεγε να στολίσουμε δέντρο και μου πήρε αρκετό καιρό να καταλάβω πως εγώ ποτέ δεν θα το στόλιζα.

«Είσαι άχρηστη, δεν κάνεις για τίποτα», «αυτό δεν πάει εκεί, άστο, φύγε.». Ξέρετε, αλήθεια προσπαθούσα. Κοιτούσα τα χρώματα και τις αποστάσεις. Έφτιαχνα νοητά ένα τέλειο δέντρο, μα ήταν μάταιο. Πάντα γύριζα στο δωμάτιο να κλάψω, με χρυσόσκονη στα χέρια, από κόκκινα, χρυσά στολίδια. Κάποια από αυτά τα είχα αγοράσει εγώ, από το παζάρι του σχολείου όταν ήμουν μικρή. Τώρα θέλω μόνο να τα ποδοπατήσω μέχρι να γίνουν θρύψαλα.

Αναρωτιέμαι αν θα ξεχάσω ποτέ το ηλίθιο δέντρο και τα χαζά στολίδια. Θα σταματήσω ποτέ να ακούω την φωνή εκείνης να μου λέει πως είμαι ανίκανη;

Πέρυσι, κάποιος μου πήρε ένα μικρό δεντράκι και στολίδια για να στολίσω το δικό μου Χριστουγεννιάτικο δέντρο. Φόρεσα ένα ψεύτικο χαμόγελο και ξεγέλασα μέχρι και τον εαυτό μου. Ήταν πολύ όμορφο, αλλά δεν έμοιαζε χαρούμενο. Δεν ήταν φτιαγμένο για να στολίζεται από ένα μόνο άνθρωπο. Ήθελε φωνές, χαρά, ανθρώπους, αγάπη.

Στο διάβολο τα τέλεια δέντρα και οι τέλειες αποστάσεις.

Όταν και αν κάνω δικά μου παιδιά, θα φτιάχνουμε το πιο άσχημο και κακόγουστο δέντρο. Πολύχρωμο, ακανόνιστο και χαζό. Θα είναι, όμως, το πιο χαρούμενο δέντρο όλου του κόσμου.

 

Ευχαριστώ θερμά την αναγνώστρια του Nancy’s Blog που μοιράστηκε μαζί μας ένα προσωπικό της βίωμα. Ίσως ο λόγος μου φανεί σκληρός, αλλά θα τολμήσω να πω δημοσίως ότι θεωρώ πως κάποιες γυναίκες δεν θα έπρεπε να γίνονται μητέρες.

 

Αν θες να μοιραστείς κι εσύ κάποια βιωματική σου ιστορία με τους αναγνώστες του Nancy’s Blog, θα χαρώ να λάβω email σου στο: nancyavramopoulou@gmail.com

 

Επιμέλεια: Νάνσυ Αβραμοπούλου

Follow & Like Nancy’s Blog & @nancysblogspot