Η Πολυξένη είναι ένα κοριτσάκι με ξανθιές κοτσίδες και ένα τριαντάφυλλο στο μάγουλο. Όταν είναι χαρούμενη το τριαντάφυλλο ανθίζει, μα όταν είναι λυπημένη στη θέση του τριαντάφυλλου υπάρχει μια μωβ μελανιά. Της αρέσει να μιλάει στα πουλιά στα δέντρα και έχει πολλούς φανταστικούς φίλους που γλυκαίνουν τη μοναξιά της. Μα όταν βρίσκεται μπροστά στον κόσμο είναι πολύ ντροπαλή, κλείνεται στον εαυτό της και σπάνια μιλάει. Κι αν κάποιος της απευθύνει το λόγο κομπιάζει και με δυσκολία μιλάει.
Στην αρχή όλοι ήταν υπομονετικοί μαζί της, μα στην πορεία η Πολυξένη βρέθηκε στο περιθώριο και απ’ τη δασκάλα της και απ’ τους συμμαθητές της. Και η μοναξιά της μεγάλωνε και το όμορφο μωβ λουλούδι έμενε μαραμένο.
Μέχρι που ήρθε στην τάξη μια καινούργια δασκάλα.
Όταν της απεύθυνε τον λόγο, η Πολυξένη βρήκε τη δύναμη και εξέφρασε τον εαυτό της μέσα από το τραγούδι που αγαπούσε τόσο και η γλώσσα της πήγαινε ροδάνι.
Όταν, λοιπόν, ρωτήθηκε από τη δασκάλα της ποια είναι αυτή σηκώθηκε και τραγούδησε με την μελωδική φωνή της και άρχισε να υφαίνει ένα πανέμορφο ποίημα. Δεν ξέρουμε τι έγινε μετά. Το σημαντικό όμως ήταν πως η Πολυξένη άδραξε την ευκαιρία και βγήκε έστω και για μια στιγμή απ’ το περιθώριο.
Ίσως κάποιοι συγκινήθηκαν, κάποιοι να τη ζήλεψαν, άλλοι να την κορόιδεψαν.
Ίσως από εκείνη την ημέρα να μην την άφησαν ποτέ ξανά μόνη.
Η εικονογράφηση είναι από την Πέρσα Ζαχαρία.
Λιτή, με παστέλ αποχρώσεις συνοδεύει αρμονικά το κείμενο και αναδεικνύει την ευαισθησία του και τη γλυκιά μελαγχολία που το διακρίνει. Ένα κείμενο που περνάει έμεσα μηνύματα για το bulling χωρίς διδακτισμούς.
Καταδύεται βαθιά στην ψυχή και στο μυαλό των παιδιών που βιώνουν τη περιθωριοποίηση εξαιτίας κάποιας ιδιαιτερότητας τους. Κλείνει με ένα πολύ δυνατό μήνυμα πως κάθε παιδί μπορεί να ξεπεράσει την ντροπή του, τις αναστολές του, να εκφράσει τον εαυτό του και να βγει απ’ το περιθώριο.
Σύνταξη: Γεωργία Μαυρίδου
Επιμέλεια: Γιάννης Παπαδόπουλος
Follow & Like Nancy’s Blog & @nancysblogspot