The Shadows That Run Alongside Our Car: Το τέλος του κόσμου είναι κοντά.

Κωνσταντίνος Γκούτης 4 Ιανουαρίου 2019 ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ

Σχετικά Άρθρα

Όλοι μας κάποια στιγμή έχουμε σκεφτεί το τέλος του κόσμου. Μαζί με αυτό και άλλες σκέψεις αστραπιαία έχουν φωτίσει το μυαλό μας, σαν κεραυνός στο νυχτερινό ουρανό πριν τον καταπιεί και πάλι το σκοτάδι. Το πως θα ήταν. Το τι θα κάναμε και αν θα μπορούσαμε να βρούμε έναν τρόπο να επιβιώσουμε. Το τι θα απογίνουν τα κοντινά μας άτομα. Θα σκεφτόμασταν πως έχει εξελιχθεί η ζωή μας μέχρι τώρα, μπορεί να πέρναγε μπροστά από τα ματιά μας, όπως συμβαίνει στις ταινίες. Ίσως να ήμασταν ευχαριστημένοι με το πως έχουν κυλήσει τα πράγματα μέχρι ώρας ή ίσως πάλι να θέλαμε να είχαν γίνει όλα διαφορετικά.

Η ζωή, όμως, δεν είναι σαν τις ταινίες. Θα πρέπει λοιπόν να αφήσουμε στην άκρη τους κινηματογραφικούς ηρωισμούς και να κοιτάξουμε ένα επερχόμενο τέλος του κόσμου από μια πιο ρεαλιστική σκοπιά. Αυτή είναι και η βασική ιστορία του παιχνιδιού «The Shadows That Run Alongside Our Car» από την εταιρία «Lox Rain.»

Θέλησαν να δείξουν πως θα ήταν μια ρεαλιστική αποκάλυψη ζόμπι για τους κοινούς ανθρώπους. Δίχως την φιγούρα του αλτρουιστή πολεμιστή που θα έδινε την ζωή του μαχόμενος για να σώσει την ανθρωπότητα.

Η ιστορία δυο αγνώστων.

Η πλοκή του παιχνιδιού ξεκινά στηριζόμενη σε αυτή την ρεαλιστική εκδοχή γνωρίζοντας μας τους δυο πρωταγωνιστές. Την Shelby και τον Dustin, δυο παντελώς άγνωστοι μεταξύ τους ανθρώπους, αλλά και άγνωστοι προς τον παίκτη, να κάθονται ο ένας διπλά στον άλλον σε ένα κινούμενο αυτοκίνητο με συντροφιά μονάχα ο ένας τον άλλον και τις σκέψεις τους.

Στην συνέχεια του παιχνιδιού κάνοντας και οι δυο δειλά και μικρά βήματα αρχίζουν να γνωρίζονται και να αποκαλύπτουν πτυχές του εαυτού τους και για τις προηγούμενες ζωές τους πριν την επικείμενη καταστροφή. Μέσα από αυτή την γνωριμία είναι τρομακτικό το πως ο καθένας από εμάς θα μπορούσε να ταυτιστεί με έναν εκ των δυο πρωταγωνιστών, οι οποίοι φαίνονται φοβισμένοι, γεμάτοι πάθη και ανήσυχοι για το μέλλον.

Η Shelby ζει μια ζωή παρόμοια με πολλούς ανθρώπους, όσους είναι δέσμιοι στη «λούπα» της ρουτίνας και της καθημερινότητας. Μια ζωή κατά την οποία ζουν για να δουλεύουν έχοντας ξεχάσει κάθε προσωπική ευτυχία. Ενώ οι διακοπές και τα σαββατοκύριακα μοιάζουν με όαση στα μάτια τους.

Ο Dustin από την άλλη ομοιάζει και αυτός με μεγάλη μερίδα ανθρώπων. Αντικατοπτρίζει τους ανθρώπους που περιπλανώνται τον περισσότερο καιρό μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας, ψάχνοντας το που ανήκουν, ποιοι είναι πραγματικά και ποιος είναι ο σκοπός τους στη ζωή.

Μια βόλτα γεμάτη ανακαλύψεις.

Καθώς η πορεία τους συνεχίζεται χωρίς κάποιον συγκεκριμένο προορισμό και με το μέλλον τους να φαντάζει δυσοίωνο, βρίσκουν τον εαυτό τους να χαίρεται με μικρά πράγματα, όπως η μουσική και ο φωτεινός ουρανός. Αρχίζουν να αναρωτιούνται αν η ζωή που έζησαν μέχρι ώρας ήταν αυτή που ήθελαν. Αν θα έπρεπε να είχαν πάρει διαφορετικές αποφάσεις. Η ετυμηγορία και των δυο είναι η ίδια, θα ήθελαν να αλλάξουν πολλά. Ίσως να ζούσαν σαν ζόμπι πολύ πριν αρχίσουν όλα αυτά. Όλη αυτή την ώρα, κατά την διάρκεια της γνωριμίας τους και της κατάθεσης ψυχής που γινόμαστε μάρτυρες, στο πίσω τζάμι του αμαξιού μπορούμε να διακρίνουμε κάποιες σκιές, των ζόμπι ίσως, που περιμένουν καρτερικά μια λάθος κίνηση.

Καθ’ όλη την ζωή μας, είμαστε και εμείς στην ίδια κατάσταση, περιτριγυρισμένοι από τις σκιές που αδημονούν σαν πτωματοφάγα όρνια να μας κατασπαράξουν. Κάθε άνθρωπος έχει τις δικές τους σκιές από τις οποίες προσπαθεί να ξεφύγει. Ο θάνατος είναι μια σκιά κοινή για όλους. Είναι εύλογο λοιπόν να αναρωτηθούμε αν είμαστε πραγματικά ευτυχισμένοι με την ζωή που ζούμε και αν όχι γιατί δεν κάνουμε κάτι ώστε να την αλλάξουμε;

Όπως έλεγε και ο Καζαντζάκης: «Μια αστραπή η ζωή μας… μα προλαβαίνουμε.»

Θα πρέπει λοιπόν και εμείς να κάνουμε αυτή την αστραπή όσο πιο φωτεινή γίνεται ώστε να απωθήσουμε τις σκιές. Πρέπει να κάνουμε πράγματα που κάνουν εμάς τους ιδίους χαρούμενους. Να εξωτερικεύουμε πιο συχνά τα συναισθήματά μας προς τους άλλους ανθρώπους πριν μετατραπούν σε απωθημένα και ενοχές.

Να ζεις μια ζωή για την οποία θα είσαι περήφανος αύριο.

Σύνταξη: Κωνσταντίνος Γκούτης

Επιμέλεια: Νάνσυ Αβραμοπούλου

Follow & Like Nancy’s Blog & @nancysblogspot