Το δύσκολο δεν είναι να φύγεις από μια χώρα σε μια άλλη, αλλά να ξεπεράσεις όλα αυτά που βίωσες μέχρι να φύγεις

Γεωργία Μαυρίδου 24 Απριλίου 2019 ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ

Σχετικά Άρθρα

Προσπαθώ να βάλω ένα τίτλο στις σκέψεις μου αλλά δεν καταφέρνω να βρω την κατάλληλη λέξη.Ίσως ξενιτιά… αλλαγές ή θυσίες. Όπως και να έχει πάντως πονάει και πονάει πολύ. Σίγουρα κάθε αλλαγή στη ζωή μας έχει επιπτώσεις και σε εμάς αλλά και στους ανθρώπους που είναι δίπλα μας. Στην οικογένειά μας, στα παιδιά μας, στο σύντροφό μας. Πόσο σίγουρος μπορεί να είναι κανείς, αν αυτή η κίνηση θα μας κάνει πιο ευτυχισμένους;

Ποιος δε φοβάται το άγνωστο;

Υπάρχει κάποιος που δε φοβάται το αύριο; Η ιδέα του αγνώστου στριφογύριζε πολλές φορές μέσα στις σκέψεις μου. Τι θα δω; Τι θα συναντήσω; Θα τα καταφέρω να πατήσω στα πόδια μου; Πώς; Πως θα αφήσω το παιδάκι μου εδώ και θα πάω στο εξωτερικό; Πως θα του εξηγήσω πως το κάνω για αυτό, για ένα καλύτερο αύριο; Πως θα χωρέσει στο παιδικό του μυαλουδάκι ένα τόσο μεγάλο για αυτό γεγονός;

Αυτές οι σκέψεις κάποια στιγμή έγιναν εφιάλτες.

Έπρεπε να αποφασίσω τι θα κάνω. Θα μείνω και θα το παλέψω όσο πάει ή θα προσπαθήσω να αλλάξω τη ζωή μου, για μένα, για το γάμο μου και κυρίως για το παιδί μου; Κανείς δεν μπορούσε να μου απαντήσει στην ερώτηση «πως θα αφήσω το σπλάχνο μου πίσω». Κάνεις δεν είχε την δύναμη να μου πει. Η μόνη απάντηση που έπαιρνα ήταν «είναι δύσκολο».

Θυμήθηκα όλα αυτά και τα γράφω μετά από μια ανάρτηση μιας κοπέλας που ρωτούσε πως θα αφήσει τα παιδιά της για λίγο καιρό μέχρι να βρει σπίτι και δουλειά σε μια άλλη χώρα.

Στην πραγματικότητα αυτό που έψαχνε και αυτή και εγώ ήταν λόγια παρηγοριάς. Λόγια που θα απαλύνουν τον πόνο της. Σκέψεις που να την κάνουν να πιστεύει ότι δεν είναι η μόνη που πήρε αυτή την απόφαση. Πλέον όλο και περισσότερα ζευγάρια φλερτάρουν με την ιδέα την μετανάστευσης. Δεν ξέρω τι φταίει και σίγουρα δεν είμαι αυτή που θα κρίνω τη χώρα που μεγάλωσα, τη χώρα που γεννήθηκα και πέρασα σχεδόν τη μισή ζωή μου εκεί. Αυτήν που πήγα σχολείο, σπούδασα, γνώρισα τον άνθρωπο της ζωής μου και έκανα το πλασματάκι μου.

Πάντα πονάω στο άκουσμά της, πάντα η καρδιά μου πονάει και θέλω τόσο πολύ να γυρίσω πίσω, όμως δεν μπορώ.

Έχω την οικογένειά μου εκεί. Τον μπαμπάκα μου που ακόμα και σήμερα κλαίει κάθε φόρα που τελειώνουν οι διακοπές και πρέπει να φύγω. Δεν θα το συνηθίσει ποτέ και μεταξύ μας ούτε και εγώ. Τη μανούλα μου, αχ μαμά πόσο δύσκολο είναι να είμαι μακριά σου. Όσο χρονών και να γίνω πάντα θα ζητάω την αγκαλιά της και τη μυρωδιά της. Τα αδέρφια μου, δεν χωρίσαμε ποτέ, πάντα οι τρεις μας μια γροθιά. Όπου γη και πατρίς μου είπαν, όμως πότε δεν έγινε αυτό και ούτε θέλω. Ανήκω εκεί που ανήκει και η καρδιά μου.

5 χρόνια μακριά από την πατρίδα μου. Χρόνια δύσκολα στην αρχή, όπως κάθε αρχή.

Έπεσα , σηκώθηκα και ξανά έπεσα και ξανά και ξανά και ξανά. Μια μάχη άνιση. Τι θα κερδίσει τελικά η ανάγκη μου για εσωτερική γαλήνη και ψωμί και τυρί στην χώρα μου, ή η λογική του σίγουρου για την οικογένεια μου. Δεν κατηγόρησα ποτέ τη χώρα που με δέχθηκε και πότε δε θα το κάνω, όμως και εγώ βίωσα ρατσισμό. Ένιωσα διαφορετική, αλλιώτικη από αυτούς σαν το μαύρο πρόβατο. Πάλεψα να με δεχτούν, να τους δείξω ότι δεν ήρθα να κλέψω αλλά να δουλέψω για να μπορέσω να μεγαλώσω τα παιδάκια μου. Ακόμα υπάρχουν φορές που νιώθω τα ίδιο συναίσθημα και δεν ξέρω αν θα αλλάξει και ποτέ.

Προσπαθώ να βρω λόγια να πω σε αυτή τη μάνα να μην σταματήσει να παλεύει, να μην νιώθει άσχημα αλλά δεν τα κατάφερα.

Λύγισα ακόμα μια φορά στην εικόνα που έχει χαραχτεί μέσα στη ψυχή μου. Την ημέρα που έφυγα από την Ελλάδα δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Ολόκληρη η οικογένεια μαζεμένη να μας χαιρετήσουν. Μάτια πονεμένα με την απορία του άγνωστου. Μάτια σφιχτά μην τυχόν και φύγει κανένα δάκρυ και λυγίσουν και το μετανιώσουν. Πρόσωπα με μάσκες και ένα χαμόγελο τόσο σφιχτό που δε μπορούν να κρύψουν την αγωνία και το φόβο. Αλλά αυτό που σημάδεψε τη ζωή μου ήταν το βλέμμα από το αγγελούδι μου. Δεν το χαιρέτησα, όχι δεν το έκανα. Δε μπόρεσα. Ένα φιλί στο κεφάλι του και δεν τον κοίταξα. Δεν είχα τη δύναμη. Μπήκαμε στο αμάξι και μέχρι που φτάσαμε στη Γερμανία δεν ανταλλάξαμε κουβέντα με τον άντρα μου.

Πόνεσα, ακόμα πονάω όταν τα θυμάμαι και για αυτό δεν θα απαντήσω στην κοπέλα.

Στη θέση της ήμουν κάποτε. Κάποια στιγμή μπορεί να είσαι και εσύ. Σεβάσου τον πόνο της και μην την κάνεις να νιώθει ακόμα πιο άσχημα. Θα της ευχηθώ καλή τύχη μέσα από την καρδιά μου. Οι θυσίες της θα ανταμειφθούν και όταν πάρει τα παιδάκια της κοντά δεν θα τα ξαναφήσει ποτέ.

Το δύσκολο δεν είναι να φύγεις από μια χώρα σε μια άλλη (δεν είναι εύκολο δεν λέω αυτό), αλλά να ξεπεράσεις όλα αυτά που βίωσες μέχρι να φύγεις.

Η ξενιτιά είναι δύσκολη. Θα υπάρξουν στιγμές που θα λυγίσεις, που θα βαρεθείς να προσπαθείς να αποδείξεις ότι δεν είσαι κακός αλλά λίγο διαφορετικός. Αλλά σε όλο αυτό το ταξίδι μην χάσεις τον εαυτό σου.

*Πρόσεξε μια κλωστή είναι για να φτάσεις στα μονοπάτια του σκότους και να φλερτάρεις με την κατάθλιψη.

Ξέφυγα! Οι λέξεις ξεπήδησαν σαν χείμαρρος και δεν μπόρεσα να τις συγκρατήσω.

Ρίσκαρε, αξίζει να δοκιμάσεις! Ό,τι πάρεις θα είναι μάθημα αρκεί να το πιστέψεις.

Σύνταξη: Μαίρη Ντίρλα

Επιμέλεια: Γεωργία Μαυρίδου