Εδώ υπάρχει ένας σημαντικά μεγάλος διαχωρισμός. Δυο φιλοσοφίες ζωής που είναι αντίθετες μεταξύ τους!
Η διάκριση βρίσκεται μεταξύ σε αυτών που βρίσκονται «στο στίβο των ημερών» και σε αυτούς που θέλουν να φορέσουν τα αθλητικά και να διοχετεύσουν όλη τη φαιά ουσία για να αντιληφθούν εκ νέου το σύμπαν!
Η πρώτη κατηγορία ανθρώπων είναι αυτοί που προπονούνται από τα βρεφικά τους κιόλας χρόνια για να πάνε παρακάτω, στο επόμενο βήμα! Φαντάσου μια σκάλα που τα πλατύ-σκάλα γεννούν το ένα το άλλο και μέσα στη περατότητα αυτή γεννάται το άπειρο. Μια πραγματικότητα που ο νους αδυνατεί να κατανοήσει, μα ο καθείς επιμένει να την κάνει δική του με το να μην σταματήσει να σκαρφαλώνει!
Στην δεύτερη κατηγορία ανθρώπων είναι αυτοί που αφουγκράζονται τις ελλείψεις και τις αδυναμίες τους πάνω στις κοφτές ανάσες, μετά από ένα γρήγορο σπριντ, μέσα από εκείνη την απόλυτη απεραντοσύνη που στιγμιαία τους συμπαρασύρει!
Η αλήθεια είναι πως το τρέξιμο είναι υγιές, είτε με τον έναν τρόπο προσέγγισης, είτε με τον άλλον! Αν υπάρχει στη ζωή σου, τότε ξέρεις ότι κάτι κάνεις καλά, γιατί με κάποιον τρόπο προχωράς- βρίσκεσαι εν εξελίξει!
Στην παρακάτω παραπομπή, στο βιβλίο του Jeanniere, Abel , “Πλάτων – Η Ζωή Και Το Έργο Του” εκφέρεται και αναλύεται πως… «Η αλήθεια είναι μια παθιασμένη αναζήτηση, μια “αλη” (=περιπλάνηση) “θεία” (=θεϊκή). Όταν ο Πλάτων μιλά για την αλήθεια, θυμίζει το τρέξιμο των “μαινόμενων” Βακχίδων. Συμβολίζει την παθιασμένη πορεία του ανθρώπου προς την εκδήλωση του είναι, και αυτή η πορεία αποτελεί μια “θεϊκή περιπλάνηση”.»
Γιατί, τελικώς, αυτό που έχει σημασία δεν είναι πόσο γρήγορα μπορεί να τρέξει κανείς, αλλά να ξέρει το γιατί, ανακαλύπτοντας την δική του και μόνο δική του αλήθεια!
Σύνταξη: Ελευθερία Μαρίνου
Επιμέλεια: Κωνσταντίνος Γκούτης