Όσα χαμόγελα και να θελήσουν να σου στερήσουν μεγαλώνοντας, μην ξεχάσεις ποτέ το παιδί που ήσουν κάποτε

Όσα χαμόγελα και να θελήσουν να σου στερήσουν, μην ξεχάσεις ποτέ το παιδί που έχεις μέσα σου!

Μαργαρίτα Ντεβεντζή 16 Σεπτεμβρίου 2019 ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ

Σχετικά Άρθρα

Από μικρή είχα την αίσθηση πως δεν άνηκα σε αυτόν τον κόσμο που ζούμε σήμερα, τον τόσο άδικο και επιφανειακό, πως είχα ξεχαστεί εδώ από κάποιο παραμύθι. Η ζωή, όπως την ζούσα, μου φαινόταν μίζερη και ανούσια. Τα προβλήματα μεγάλα και οι λύσεις πουθενά ή έστω πολύ καλά κρυμμένες. Και ο πρίγκιπας με το άσπρο του άλογο δεν έλεγε να έρθει να με «σώσει».

«Δύσκολος καιρός για πρίγκιπες», όπως λέει και το άσμα, αλλά ίσως για έναν πρίγκιπα να μην είναι και τόσο αδύνατον τελικά!

Αποφάσισα, λοιπόν, να φτιάξω τον δικό μου κόσμο… τον κόσμο των ονείρων μου! Εκεί, το καλό πάντα νικούσε και η αγάπη θριάμβευε. Αυτό ήταν το κλειδί που είχα βρει για να ξεκλειδώνω, κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ, την πόρτα για το δικό μου παραμύθι ή καλύτερα για τη δική μου αλήθεια, που φάνταζε πολύ πιο αληθινή από την ψευτιά που αναδύεται καθημερινά στον κατά τα άλλα πραγματικό μας κόσμο.

Την αλήθεια όσο κι αν προσπαθήσεις να την κρύψεις, θα βρει τον τρόπο να αναδυθεί στην επιφάνεια.

Όταν η νύχτα, λοιπόν, σκέπαζε με τον μπλε μανδύα της ολόκληρη την πλάση και τα πάντα σιγά σιγά ησύχαζαν, ξάπλωνα στο μικρό παιδικό μου κρεβάτι και χαζεύοντας τα φωσφοριζέ αστεράκια που με πείσμα είχα στερεώσει στο ταβάνι του δωματίου μου, ξανά έφερνα στο νου μου τη μέρα που μόλις είχε περάσει και με σχολαστική λεπτομέρεια καθόμουν και “διόρθωνα” περίτεχνα κάθε άσχημη στιγμή της, κάνοντάς την υπέροχη.

Σαν φρεσκολαδωμένη ραπτομηχανή, έκοβα κι έραβα τα πάντα πάνω στα δικά μου μέτρα και σταθμά.

Οι ήρωες ήταν πάντα καλοί και ευγενικοί και ακόμη και οι πιο δύσκολες καταστάσεις έληγαν έχοντας ένα «happy end» για όλους. Και με ένα μαγικό τρόπο, όπως σε όλα τα παραμύθια φυσικά. Το μυαλό μου γέμιζε όμορφες εικόνες, η καρδιά μου ρυθμιζόταν σαν καλοκουρδισμένο ρολόι και ένα αχνό χαμόγελο ζωγραφιζόταν στα χείλη μου. Έτσι αποκοιμιόμουν πάντα ανακουφισμένη και ήρεμη.

Τα πιο όμορφα όνειρα τα κάνουμε με ανοιχτά τα μάτια.

Όπως όλα τα όνειρα, όμως, έτσι και αυτό δεν διαρκούσε για πολύ. Η πραγματικότητα, πάντα διέφερε κατά πολύ και γκρέμιζε μονομιάς μέσα μου, ότι χτιζόταν με τόσο κόπο το βράδυ. Όλη αυτή η αντίθεση με γέμιζε απορίες και μην έχοντας κανένα να μου τις λύσει,άρχισα επιμελώς να παρατηρώ τους ανθρώπους γύρω μου, προσπαθούσα να μαντέψω πως ζούσαν ήταν άραγε ευτυχισμένοι; είχαν παιδιά; Άραγε τι δουλειά να έκαναν; Ποιες να ήταν οι συνήθειες τους; Γιατί γκρίνιαζαν με το παραμικρό και ήταν μόνιμα οι περισσότεροι κατσουφιασμενοί; Αχ! Πως μπορεί κάποιος μια τόσο ηλιόλουστη μέρα να μη χαμόγελα;

Ακόμη και την πιο δύσκολη μέρα, πρέπει να βρίσκουμε αφορμές για να είμαστε χαρούμενοι και όχι αιτίες για το αντίθετο

Τώρα πια μεγάλωσα..

Η αλήθεια είναι πως προσπάθησαν πολύ να με εντάξουν στον κόσμο τους.Ήταν τόσες οι δοκιμασίες που υπέστησα που μπορεί να αντιστάθηκα σθεναρά και να γλίτωσα τις «ρίζες» μου, όμως, τα «κλαδιά» μου τραυματίστηκαν βαριά σαν να πέρασε μεγάλη ανεμοθύελλα. Είχα βρει κάτι τόσο υπέροχο, μα δεν είχα κάποιον να το μοιραστώ και χαρά που δεν μοιράζεται δεν είναι χαρά… Και με ποιον να το μοιραστείς ένα τέτοιο μυστικό; Οτιδήποτε διαφορετικό είναι πάντα και μη αποδεκτό άλλωστε. Έτσι τον κάνατε τον κόσμο σας. Όμως, χρειάζεται έστω και μόνο ένα ακόμη άτομο που θα βλέπει τον κόσμο μέσα από τα δικά σου μάτια για να γίνουν όλα αληθινά. Και ναι ίσως υπάρχουν ακόμη πρίγκιπες.

Όσο ονειρευόμαστε, υπάρχει ακόμη ελπίδα για εκείνο το παιδί που ήμασταν κάποτε.

Τώρα μεγάλωσα και δεν έχω αστεράκια στο ταβάνι μου ούτε χρόνο κάθε βράδυ να ονειρεύομαι. Όμως, πεισματικά δεν έχω σταματήσει να ξεκινώ την κάθε μέρα μου με ένα χαμόγελο, τι και αν έξω αύριο βρέξει, εγώ πάλι θα χαμογελώ..

Χαμογέλα!!!

Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να ξεκινήσεις την μέρα σου!

Σύνταξη: Μαργαρίτα Ντεβεντζή

Επιμέλεια: Κωνσταντίνος Γκούτης