Και ποιός δεν έχει αδικηθεί

Και ποιός άνθρωπος δεν έχει αδικηθεί στην ζωή του;

Nancy Avramopoulou 12 Μαρτίου 2018 ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ

Σχετικά Άρθρα

Πολλοί άνθρωποι έχουν αδικηθεί, χωρίς ίχνος υπερβολής, από το πρώτο τους κλάμα. Αρκεί να σκεφτείς πόσα μωρά έχουν γεννηθεί με σύνδρομο down ή με μόνιμες εγκεφαλικές βλάβες.

Έπειτα, το bullying δεν είναι μια μορφή επιτηδευμένης αδικίας;

Πόσα παιδιά στο σχολείο έχουν περιθωριοποιηθεί από τους συμμαθητές τους επειδή:

έχουν μια διακριτική προσωπικότητα,
είναι άριστοι μαθητές,
το ύψος ή το βάρος τους είναι δυσανάλογο με την ηλικία τους.

Η αδικία επεκτείνεται και στην αντιμετώπιση των δασκάλων απέναντι στους μαθητές τους.

Ακόμα θα θυμάσαι τον καθηγητή που:

σε αδίκησε στην βαθμολογία,
σου έδωσε αποβολή, γιατί βρισκόσουν στο παρεάκι που δεν του άρεσε,
ευνοούσε τα παιδιά των συναδέλφων του, ενώ δεν το άξιζαν.

Και φτάνοντας στα φοιτητικά χρόνια πόσες αδικίες έχεις δεχτεί και ακόμα θυμάσαι;

Να έρχεται η καθηγήτρια ντυμένη με τις πιο ακριβές μάρκες, το Botox να ξεχειλίζει από τα μάγουλά της και να κάνει μάθημα με την πρώτη σειρά που είναι παιδιά της αντίστοιχης τσέπης. Και εσύ να κάθεσαι κάπου στην μέση και να σκέφτεσαι: «τί βαθμό μπορεί να βάλει σε μένα που το πιο ακριβό που φορώ είναι τα all star μου»!

Και ύστερα βγαίνεις στην αγορά εργασίας να διεκδικήσεις το μερίδιο που σου αναλογεί και στην πρώτη συνέντευξη σε ρωτάει αν έχεις προϋπηρεσία. Hello, σου λέω είμαι 24αρων… ότι πήρα το πτυχίο μου! Και σε απορρίπτει γιατί θέλει τουλάχιστον 2 χρόνια προϋπηρεσία στον κλάδο.

Τί να κάνεις, σκέφτεσαι ότι καλή είναι και η καφετέρια, αλλά, ουπς, δεν έχεις ιδέα από καφέ ούτε από δίσκο. Παρ’ όλα αυτά, δεν πτοείσαι, πας στη συνέντευξη και στη σχετική ερώτηση απαντάς, « όχι δεν έχω φτιάξει ποτέ στην ζωή μου Freddo cappuccino, αλλά θέλω πολύ να μου μάθετε» και το χαμόγελο παγώνει, γιατί κανείς δεν έχει χρόνο να σε εκπαιδεύσει!

Η αδικία σε ακολουθεί και στον έγγαμο βίο σου.

Καθώς, μια μέρα, ξυπνάς, πιάνεις το κεφάλι σου και συνειδητοποιείς ότι το «στεφάνι» σου σε έχει κάνει τάρανδο. Κλαις, ωρύεσαι, μάταια, όμως, το κακό έγινε. Βιώνεις την ύψιστη προδοσία και αδικία από τον άνθρωπο που εμπιστεύτηκες την ζωή σου.

Και φτάνεις στα γεράματα, όπου χρειάζεσαι ένα χέρι βοήθειας και φυσικά ελπίζεις ότι το παιδί σου θα σε φροντίσει, γιατί το έχεις μεγαλώσει με πολύ αγάπη. Και ξαφνικά βρίσκεσαι σε ένα γηροκομείο και σε επισκέπτεται, όποτε μπορεί, σαν να είσαι κάποιος ξένος.

Κάπου εκεί, κοντά στην ολοκλήρωση του κύκλου της ζωής σου συνειδητοποιείς ότι, η αδικία δεν έχει ηλικία, κοινωνική τάξη, βαθμό συγγένειας, χρώμα, φύλο.

Με αυτή γεννιόμαστε και με αυτή πεθαίνουμε.

Σύνταξη & Επιμέλεια: Νάνσυ Αβραμοπούλου

Follow & Like: Nancy’s Blog