Κι όταν θα ερχόταν η ώρα να χωρίσουμε θα σου έλεγα πόσο σ’ αγαπώ!
Αλλά δεν έγινε ποτέ και μετά από τόσο καιρό το μετανιώνω που πέρναγαν οι ώρες έτσι. Πιστεύοντας πώς θα έχουμε όλη τη ζωή μπροστά μας. ‘Οσο περνάει ο καιρός το πρόσωπο σου ξεθωριάζει δεν θυμάμαι το γέλιο σου, την φωνή σου. Συγχώρα με που ξέχασα την γεύση των χειλιών σου.
Τα μάτια σου ήταν αυτά που αγαπούσα περισσότερο.
Αλλά με τον καιρό γίνονται όλο και πιο θολά, κοντεύω να τα ξεχάσω. Προσπαθώ να πιέσω την μνήμη μου να θυμηθεί, αλλά μάταια. Όποτε θέλει θυμάται κι όποτε θέλει ξεχνά. Μόνο μια φωτογραφία σου, έχω ένα κομμάτι χαρτί. Χωρίς να υπάρχει αληθινή επαφή. Επτά μήνες έχουμε να μιλήσουμε, θα ήθελα τόσα να σου πω.
Η μόνη μου διέξοδος η γραφή, χαρτιά γεμάτο λέξεις.
Λέξεις φυλακισμένες στο μυαλό, που αν μπουν στη σειρά θα σου πουν όλες τις αλήθειες μου. Θέλω να επικοινωνήσω μαζί σου και δεν μπορώ. Όλα αυτά που δεν σου έχω πει με πνίγουν. Είναι τόσο δυνατές οι λέξεις που θέλω να σου πω, που δεν χωράνε πουθενά μπροστά σ’αυτό που νιώθω για σένα. Θα σε περιμένω…
Μπορεί να έχει περάσει καιρός όταν ξαναβρεθούμε και να έχεις αλλάξει.
Ίσως να έχεις βρει άλλη αγάπη κι μένα η δική μου καρδιά να ανήκει σε κάποιον άλλον κι όλα να έχουν πάρει την σειρά τους. Αυτό που ξέρω σίγουρα είναι ότι στον άνθρωπο αλλάζουν τα πάντα, εκτός από τα μάτια. Κι εγώ αυτά θέλω να τα ξαναδώ, να δω αυτή την σπίθα, την χαρά και την καλοσύνη που είχαν. Να σε κοιτάξω και να σου πω «πάμε πάλι απ’την αρχή;». Να θυμάσαι ότι όταν κάποιος “γράφει για σένα μένεις αθάνατος” και η αληθινή αγάπη δεν έχει ευτυχισμένο τέλος… Γιατί η αληθινή αγάπη απλά δεν έχει τέλος!!!
Σύνταξη: Ευαγγελία Κλώνη
Follow & Like Nancy’s Blog