Αλήθεια τώρα; Ποιους μεγάλους έρωτες, ποιες αγάπες;
Ακόμα και αυτοί που έχουν υμνήσει τον έρωτα, οι περισσότεροι είναι από αυτούς που αλλάζουν συντρόφους σαν τα πουκάμισα. Βαριούνται εύκολα και βρίσκουν αλλού ενδιαφέρον. Όχι πως είναι κακό ή κατακριτέο. Ο καθένας επιλέγει να ζήσει όπως επιθυμεί. Απλά μιλάμε για αλήθειες. Δεν γίνεται να είναι κάτι αληθινό, όταν είναι πρόσκαιρο και χάνεται εν μία νυκτί.
Μία ματιά να ρίξουμε στον περίγυρό μας και θα διαπιστώσουμε πραγματικά τι συμβαίνει. Σχέσεις βασισμένες στο ψέμα, στην απάτη. Σχέσεις που αντικειμενικά δεν ξεκίνησαν γιατί ερωτεύτηκαν και οι δύο ο ένας τον άλλον. Συνήθως ο έρωτας είναι μονόπλευρος. Κάποιος μπορεί να είναι με τον άλλον για πολλούς λόγους και για πολλά συμφέροντα. Για οικονομική ασφάλεια, για να ξεπεράσει προηγούμενες καταστάσεις. Για να φύγει από ένα τοξικό περιβάλλον, για τα μάτια απλά του κόσμου, για την εξωτερική εμφάνιση, ακόμα και για εκδίκηση.
Έστω ότι ο έρωτας υφίσταται.
Ας πούμε ότι ο έρωτας υπάρχει σε αυτές τις στιγμές πάθους, στους πρώτους μήνες του ενθουσιασμού. Η αληθινή αγάπη ακόμα δεν έχει δημιουργηθεί. Και δεν μιλάμε για αγάπη τύπου οικογενειακή, όπως νιώθεις για την μάνα σου ή τον πατέρα σου. Δεν λέω πως δεν υπάρχουν σε καμία περίπτωση, απλά σπανίζουν. Πρέπει να έρθουν έτσι οι συγκυρίες για να υπάρξει ένας μεγάλος έρωτας που θα εξελιχθεί σε αληθινή αγάπη. Και όχι. Ούτε στα παλιά χρόνια υπήρχε η αμοιβαία αγάπη, που ήταν πιο ηθικά τα πράγματα. Καταρχάς στα παλιά τα χρόνια τα ζευγάρια παντρευόντουσαν καταναγκαστικά στις περισσότερες περιπτώσεις. Έμεναν σε δυστυχισμένους γάμους γιατί υπήρχε η κοινωνική κατακραυγή. Ο έρωτας φιμωνόταν. Βέβαια και τώρα που ο έρωτας είναι απενοχοποιημένος, οι άνθρωποι δεν τον προτιμούν.
Μεγαλώνοντας βλέπω, πως όπως ο Άγιος Βασίλης είναι ένας Χριστουγεννιάτικος μύθος, το ίδιο συμβαίνει και με τους μεγάλους έρωτες και την αληθινή αγάπη. Αποτελούν έναν μύθο. Ή έστω μια πραγματικότητα για λιγοστούς.
Σύνταξη & Επιμέλεια: Γιάννης Παπαδόπουλος
Follow & Like: Nancy’s Blog