Μάνα φεύγω, όχι γιατί το θέλω αλλά με διώχνει ο ίδιος μου ο τόπος.

Σχετικά Άρθρα

Ένα κορίτσι αποδρά από την κλειτοριδεκτομή – Αποφασίζει να ξεφύγει από τη σκληρή μοίρα του

2 εβδομάδες ago

Ποιοι άνθρωποι αυτοθυσιάστηκαν για το καλό και ποιοι για το κακό μας;

26 Αυγούστου 2024

Ο σεβασμός προς τους άλλους είναι ένδειξη αυτοσεβασμού

22 Απριλίου 2024

Μάνα ήρθε η ώρα. Έτοιμη η βαλίτσα. Έβαλα μέσα τα ρούχα μου, τα ξυριστικά μου, καθαριστικά, τα όνειρα και τις αναμνήσεις. Έλα μάνα, μην αρχίζεις τα κλάματα, φεύγω για ένα καλύτερο αύριο, όχι για τον πόλεμο. Δεν φταις εσύ. Εσύ έκανες ότι καλύτερο μπορούσες. Πρέπει να είσαι δυνατή. Βλέπεις δεν μας χωράει όλους αυτός ο τόπος.

Φεύγω μάνα!

Πάω να κυνηγήσω τα όνειρα μου και τις φιλοδοξίες μου. Έτσι δεν με έμαθες; Αυτός δεν ήταν ο καημός σου; Γι αυτό δεν με σπουδάσατε; Μην στεναχωριέσαι ρε μάνα. Τι θα προτιμούσες να με έχεις εδώ και να με βλέπεις να δυστυχώ; Μεγάλωσα μάνα, μεγάλωσα και ακόμα δεν κατάφερα να ανοίξω τα φτερά μου. Μου τα κρατούν δεμένα. Και ξέρεις ο χρόνος κυλάει σαν νερό. Στενεύουν τα περιθώρια.

Βλέπεις μάνα αποφασίσαν άλλοι για εμένα. Μέχρι σήμερα ήμουν καταδικασμένος να ζω με χαρτζιλίκι. Αν μείνω, θα καταδικαστώ να ζω με το αν θα έχω να φάω την επόμενη μέρα. Αν μείνω δεν θα καταφέρω να κάνω ποτέ τη δική μου οικογένεια. Αν μείνω δεν θα σας κάνω περήφανους.

Βλέπεις ρε μάνα, παίξαμε και λάθος.

Πήγατε με το σταυρό στο χέρι και έτσι μάθατε και εμένα. Μην υποχρεωθούμε σε κανέναν, μην βρούμε μέσον. Και εδώ ξέρεις πως μόνο έτσι προκόβεις τελικά. Όμως δεν θυμώνω γι αυτό. Αντιθέτως με χαροποιεί, πήρα τις σωστές αξίες σε έναν ανάξιο κόσμο.

Ναι, τον αγαπάω τον τόπο μου μάνα.

Αγαπάω την γειτονιά που μεγάλωσα, την πόλη, την χώρα. Μα αυτοί που την κυβερνάνε με διώχνουν. Εμένα και χιλιάδες άλλα παιδιά. Μας ξεριζώνουν. Αν θα είναι καλύτερα στο εξωτερικό; Δεν ξέρω ρε μάνα. Και δεν έχω και τέτοια απαίτηση. Από την ώρα που σε καταδικάζει η ίδια σου η “οικογένεια”, γιατί να έχω απαιτήσεις από τους ξένους;

Μείνε δυνατή!

Μείνε δυνατή γιατί κάποιοι θα με κατηγορήσουν. Εμένα και τα άλλα παιδιά που φεύγουμε. Θα μας θεωρήσουν προδότες, πως αφήνουμε την χώρα μας σε μια δύσκολη στιγμή. Δεν κοιτάνε βέβαια πως η χώρα μας διώχνει, με το να μας στερεί το δικαίωμα στην επιβίωση. Στη ζωή. Εσύ μην λυγίσεις, μην σπάσεις σε ότι και να ακούσεις. Να είσαι περήφανη. Δεν φταίνε αυτοί. Τέτοια πλύση εγκεφάλου τους έχει γίνει, αυτά λένε.

Βλέπεις η ιστορία έχει την τάση να επαναλαμβάνεται.

Έλαχε ξανά ο κόσμος να νιώσει την μετανάστευση, όπως το ΄60. Πάλι καλά, όμως πλέον είμαστε όλοι μία γειτονιά. Υπάρχουν τα γρήγορα μέσα και θα μπορείς να έρχεσαι να με βλέπεις όποτε θες όταν τακτοποιηθώ. Υπάρχουν τα κινητά, η βίντεοκλήσεις όπου μπορείς να με βλέπεις συνέχεια.

Να μην στεναχωριέσαι. Να χαίρεσαι. Ήρθε ο καιρός να απογαλακτιστώ, να πάω να κυνηγήσω τα όνειρα μου. Δεν στεναχωριέμαι τόσο εγώ, όσο με πιάνει το παράπονο. Το παράπονο να πρέπει να αφήσεις πίσω ότι αγαπάς για να ζήσεις. Τουλάχιστον, εκεί που θα πάω, θα έχω την δυνατότητα να προσφέρω κάπου, να νιώσω χρήσιμος και όχι δούλος. Να δημιουργήσω κάτι δικό μου, να αποκτήσει νόημα η μέχρι τώρα μίζερη ζωή.

 

Σύνταξη & Επιμέλεια: Γιάννης Παπαδόπουλος

Follow & Like Nancy’s Blog