Αγαπητέ 30άρη, θυμάσαι τα όνειρα που έκανες; Συνέχισε να τα κηνυγάς.

Σχετικά Άρθρα

Ποιοι άνθρωποι αυτοθυσιάστηκαν για το καλό και ποιοι για το κακό μας;

3 εβδομάδες ago

Ο σεβασμός προς τους άλλους είναι ένδειξη αυτοσεβασμού

22 Απριλίου 2024

Πάτρα: Η στιγμή που αστυνομικοί σώζουν 20 μηνών κοριτσάκι- ΒΙΝΤΕΟ

20 Δεκεμβρίου 2023

Θυμάσαι τα όνειρα που έκανες τελειώνοντας το σχολείο, καθώς ενηλικιωνόσουν; Που αυτό σήμαινε στο κεφάλι σου πως τα “δεσμά” των γονέων θα «έσπαγαν» και θα άρχιζε η πολυπόθητη ενήλικη ζωή, που κάνεις ό,τι θες όποτε το θες; 

Ονειρευόσουν την ημέρα που θα έμπαινες στο Πανεπιστήμιο, θα άρχιζαν τα ξενύχτια, οι έρωτες, τα μαζέματα στο σπίτι με φίλους. Μετά θα τελείωνες τις σπουδές σου, θα έβρισκες δουλειά και θα έβγαζες τα δικά σου χρήματα. Θα γινόσουν ανεξάρτητος, θα έπαιρνες ένα ωραίο αμάξι και θα ταξίδευες. Θα γνώριζες ανθρώπους και μέρη, μέχρι που θα γνώριζες τον άνθρωπό σου και θα δημιουργούσες την δική σου οικογένεια. Ονειρευόσουν. Και έτσι έπρεπε. Να ονειρεύεσαι!

Πολλές φορές, όμως, τα όνειρα παραμένουν όνειρα.

Δεν είναι που φταις εσύ. Έρχονται έτσι οι καταστάσεις και τα πράγματα δεν πήγαν όπως τα υπολόγιζες. Η ζωή δεν πάει πάντα όπως την ονειρευόμαστε. Μα είναι που σε πιάνει το παράπονο. Γιατί δεν είναι ότι ζήτησες το απόλυτο, αλλά μια απλή φυσιολογική ζωή.

Να που έφτασες στα 30 και κάνεις έναν απολογισμό βλέποντας τι κατάφερες και πως μπορείς να προχωρήσεις. Και κάπου εκεί, συνειδητοποιείς ότι το μόνο που πραγματοποιήθηκε είναι ίσως μια όμορφη φοιτητική ζωή.

Μετά από αυτή αρχίζει ο εφιάλτης.

Καταριέσαι την ώρα και την στιγμή που ήθελες να γίνεις ένας ενήλικας. Τί το ήθελες; Δουλειές ανύπαρκτες, μερικά μεροκάματα που δεν φτάνουν ούτε για τσιγάρα. Ποια ανεξαρτησία ονειρευόσουν; Ακόμα ζεις και βιοπορίζεσαι από τους γονείς σου. Ποια ταξίδια και ποια αμάξια. Τα χρήματα που έχεις πάνω σου με τα βίας σε φτάνουν για ένα καφέ στην γειτονιά.

Όσον αφορά τις σχέσεις; Από μακριά και αγαπημένοι. Όχι γιατί δεν θες ή δεν λαχταράς να είσαι με έναν άνθρωπο και να προχωρήσετε μαζί. Μα πως να υποστηρίξεις μία σχέση όταν δεν έχεις δουλειά, δεν έχεις τον δικό σου χώρο. Για αυτό και αποφεύγεις να μπλέξεις. Προτιμάς να μείνεις μόνος σου.

Και κάπως έτσι βλέπεις τα χρόνια να φεύγουν. 

Δεν σταματάς εννοείται να ελπίζεις. Θα συνεχίσεις να ονειρεύεσαι ότι θα τα καταφέρεις και θα τα καταφέρεις. Μα να, είναι που έχει χαθεί ήδη τα καλύτερα και πιο δημιουργικά χρόνια της ζωής σου. Έχει χαθεί χρόνος ευτυχίας και δεν είναι επειδή εσύ τον άφησες να περάσει έτσι. Δυστυχώς, άλλοι αποφάσισαν για εσένα.

Το μόνο που σε παρηγορεί, είναι πως δεν είσαι ο μόνος σε αυτή την κατάσταση. Δυστυχώς είναι πολλοί. Πάρα πολλοί.

Όλο αυτό, όμως, θα πρέπει να μας κάνει πιο δυνατούς. Τα όνειρα παραμένουν. Πρέπει να ονειρευόμαστε και να προσπαθούμε να υλοποιήσουμε τα όνειρά μας, αλλιώς πάμε χαμένοι. Και στο τέλος θα νικήσουμε. Στο τέλος θα ζήσουμε. Γιατί μπορούμε!

 

Σύνταξη & Επιμέλεια: Γιάννης Παπαδόπουλος

Follow & Like: Nancy’s Blog & @nancysblogspot