NancysBlog Κοινωνικά, Σχέσεις, Μαμά & Παιδί
Σχετικά Άρθρα
Η ζωή παίζει τα πιο βρώμικα παιχνίδια. Σε πάει στον ουρανό και μετά σε πετάει ξανά στις λάσπες. Εγώ αυτό ένιωσα τότε, αυτό νιώθω ξανά τώρα, όμως στο διπλό!
Εκείνος ο μεγάλος έρωτας τότε…
Όταν τον αντίκρισα αισθάνθηκα ότι δεν θα την βγάλω καθαρή, ήταν από την αρχή πονεμένη ιστορία. Ήταν ένα παραμύθι με πολλούς δράκους, με πολλούς εχθρούς και στην μέση να είμαι εγώ.
Τότε έζησα όλα τα συναισθήματα μαζί… Τον έρωτα, την τρέλα, τον φόβο, αλλά και την αγάπη. Έψαχνα στα social media να δω πριν πόσες ώρες ήταν ενεργός, να σιγουρευτώ ότι είναι καλά, ότι δεν έχει συμβεί κάτι κακό.
Ήξερα τις ώρες της δουλειάς του και έμπαινα να ελέγξω αν είναι σπίτι, αν παραδόθηκε το μήνυμα και πολλά ακόμα «αν»…
Αυτό ήταν αγάπη, καθαρή και μονόπλευρη!
Ήθελα να είναι καλά, να είναι ευτυχισμένος και ας έσπαγα μέσα μου σε χίλια κομμάτια. Προσευχόμουν να πραγματοποιήσει τα όνειρά του, ενώ γνώριζα ότι μέσα σε αυτά δεν έχω θέση εγώ.
Άκουγα καθημερινά να του πασάρουν κοπέλες και αντί να εκραγώ και να αρχίζω να φωνάζω, εγώ έλεγα από μέσα μου: «εύχομαι να τον αγαπήσει κάποια έστω στο μισό από αυτό που τον αγαπώ εγώ».
Μου έδινε ένα και για εμένα ήταν σαν να μου δίνει δέκα!
Νόμιζα πως ποτέ δεν θα τον ξεπεράσω, μέχρι που ήρθε ο άλλος…
Θυμάμαι ακόμα εκείνη την νύχτα, ήταν καλοκαίρι και είχα βγει με την παρέα μου. Ξαφνικά τον αντικρίζω, έναν πολύ όμορφο άνθρωπο που είχε ένα μυστήριο, έκρυβε κάτι.
Η πρώτη ειδοποίηση έφτασε στο κινητό μου και μου άλλαξε τα δεδομένα μου, πάτησα τους όρκους μου, άλλα και το «εγώ μου», έγινα μια άλλη. Ναι μου άρεσε πολύ, αλλά αμέσως κατάλαβα από την συζήτησή μας ότι δεν θα βγει κάπου μακριά, δεν θα είναι σταθερό, δεν έχει ελπίδες.
Είχε μόνο τρέλα, ένταση και πολύ πάθος!
Κάθε του μήνυμα και μια αναστάτωση, με ξεκλείδωσε αυτός ο άνθρωπος, μου έβγαλε ότι πόθο είχα μέσα μου.
Για εμένα ήταν κάτι σωτήριο και τον ευγνωμονώ καθημερινά που ήρθε και μου άλλαξε την ζωή, που με έκανε να νιώσω τόσο πολλά. Με έκανε να μην μπορώ να συγκρατηθώ, εγώ που πάντα ήμουν κλειστή, σοβαρή και ζούσα με τα «πρέπει». Μαζί του τα ξέχασα όλα, κατάφερε κάτι που κανείς δεν είχε καταφέρει μέχρι τώρα.
Κι όμως με πλήγωσα ξανά, έφυγε και αυτός…
Από την πρώτη στιγμή είπα ότι θα το ζήσω, αλλά δεν θα ερωτευτώ ξανά. Ερωτεύτηκα όμως, όσο και αν δεν με άφηνα. Ερωτεύτηκα στο διπλό και με πλήγωσα ξανά ανεπανόρθωτα.
Ζω σε ένα συναισθηματικό κενό, σε ένα αδιέξοδο που μέσα κρύβει, πάθη, λάθη, έρωτα και πολλά ερωτήματα. Στο χείλος του γκρεμού με βλέπω πάλι και αυτήν την φορά το ξέρω και δεν δίνω το χέρι στον εαυτό μου να πιαστεί.
Βλέπω να με απορρίπτει, να παίζει μαζί μου και εγώ να τον θέλω ακόμα πιο πολύ. Διαπιστώνω ότι ήρθε στην ζωή μου για κάποιον λόγο, να μου δώσει ένα μάθημα. Νιώθω ότι δεν θα βγει εύκολα και ότι αυτό το «επικίνδυνο παιχνίδι» θα συνεχιστεί, με διαλείμματα, κενά και καθυστερήσεις. Αυτό με κάνει να τον ερωτεύομαι πιο πολύ, να είναι μέσα στο μυαλό μου, στις σκέψεις μου, στην καθημερινότητά μου. Αυτό θέλω να το ζήσω, το χρωστάω στον εαυτό μου!
«Δεν ξέρω αν ποτέ αυτός που θα αγαπήσω θα με αγαπήσει, ξέρω όμως ότι ποτέ δεν θα πάω εκεί που δεν αγαπώ εγώ!»
Ευχαριστούμε την αναγνώστρια που έκανε αυτή την κατάθεση ψυχής, μέσω του email που έστειλε στην σελίδα του Nancy’s Blog
Επιμέλεια: Χαρά Παναγιωτακοπούλου
