
Στην συνέχεια βέβαια περιπλέκεται και μας τυλίγει σαν ναυτικός κόμπος που φαντάζει ακατόρθωτο το να λυθεί. Με τον σωστό χειρισμό, όμως, αποδεικνύεται το αντίθετο. Στη μεταγενέστερες στιγμές της ζωή μας, ο φόβος καταλαμβάνει περισσότερες θέσεις στη καθημερινότητά μας αφού και η καθημερινότητα μας έχει περισσότερες πτυχές. Τότε, ο φόβος μας παίρνει διάφορα προσωπεία σε διάφορες καταστάσεις.
Στον κοινωνικό τομέα υπάρχει ο φόβος της απόρριψης. Ο φόβος πως δεν είμαστε αρκετά καλοί για τον άλλον άνθρωπο. Πως ό,τι και να κάνουμε δεν θα είμαστε ποτέ αρκετοί. Παράλληλα με αυτό υπάρχει και ο φόβος της μοναξιάς που σαν αποτρόπαιο στοιχειό μας κατατρομάζει στη σκέψη πως θα μας στοιχειώσει για την υπόλοιπη ζωή μας.
Σε προσωπικό επίπεδο υπάρχει ο φόβος για την υγειά, για εμάς αλλά και για τα κοντινά μας άτομα. Υπάρχει επίσης ο φόβος για το αν θα μπορέσουμε να ανταπεξέλθουμε στα επαγγελματικά ή οικογενειακά μας καθήκοντα. Η λίστα με τις διάφορες φοβίες είναι ατέλειωτη. Είναι τόσες όσοι και οι άνθρωποι, αφού κάθε άνθρωπος παλεύει καθημερινά με τον δικό του ιδιαίτερο φόβο.
Ο φόβος μπορεί να είναι θεμιτός.
Όπως προαναφέρθηκε και παραπάνω, όμως, όλα έχουν να κάνουν με το πως τον διαχειρίζεσαι. Από την μια μπορεί να είναι μια κινούμενη άμμος που συνεχώς σε καταπίνει και σε τραβάει όλο και βαθύτερα ενώ εσύ προσπαθείς με όλες σου τις δυνάμεις να της ξεφύγεις, κάτι που είναι μάταιο. Από την άλλη μεριά, όμως, και με τον κατάλληλο χειρισμό, ο φόβος μπορεί να μεταμορφωθεί σε ένα συνοδοιπόρο που βαδίζοντας μαζί του χέρι-χέρι μπορεί να σε κάνει καλύτερο άνθρωπο.
Με την βοήθεια του φόβου μπορεί κανείς να συλλέξει στοιχεία για τον τομέα στον οποίο υστερεί. Είτε αυτός είναι σε κοινωνικό επίπεδο, είτε σε προσωπικό και να ξεκινήσει την αυτοβελτίωση. Παραδείγματος χάριν, αν έχεις τον φόβο της απόρριψης θα πρέπει να το δουλέψεις με τον εαυτό σου. Ουσιαστικά ο φόβος σε βοηθάει στο να θέσεις τους επόμενους σου στόχους.
Ο Αριστοτέλης μιλάει για το αίσθημα του φόβου.
Ο Αριστοτέλης μιλώντας για την ηδονή και το πως γίνεται συγκεκριμένα να προσλαμβάνουμε την ηδονή μέσα από αρνητικά πράγματα όπως πχ από τις τραγωδίες. Το θέμα των τραγωδιών ήταν δραματικό και εμπεριείχε πολλές συναισθηματικές διακυμάνσεις για τον θεατή. Ανάλογα το έργο ένας θεατής θα μπορούσε να αισθανθεί λύπη, οργή και φόβο. Για τον Αριστοτέλη ένας άνθρωπος θα έπρεπε να νιώσει αυτά τα συναισθήματα ώστε έπειτα αφού αυτά παρέλθουν να οδηγηθεί στην συναισθηματική κάθαρση. Στο τέλος δηλαδή της τραγωδίας αφού ο θεατής θα έχει νιώσει αυτά τα οδυνηρά συναισθήματα, το αίσθημα της χαράς θα είναι πολύ πιο έντονο.
Όπως έλεγε και ο Αριστοτέλης η ηδονή είναι «μια κίνηση της ψυχής».
Αυτή η θεωρία έχει αντίκρισμα και στη σημερινή εποχή αφού κάποιος για να γίνει θαρραλέος θα πρέπει πρώτα να περάσει από το στάδιο του φόβου. Έχουμε ανάγκη τα δυσάρεστα συναισθήματα ώστε να προσδίδουμε αξία και να εκτιμούμε περισσότερο τα θετικά τα οποία θα βιώνουμε ακόμα πιο έντονα αφού έχει γίνει αυτή η «κίνηση» από το δυσάρεστο στο ευχάριστο.
Ανεξάρτητα από το πως διαχειρίζεται ο καθένας τον φόβο του, δεν παύει να είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι του χαρακτήρα μας. Ακόμα και αν μας καταστρέφει, την ίδια στιγμή μας κάνει πιο ανθρώπινους.
Σύνταξη: Κωνσταντίνος Γκούτης
Επιμέλεια: Γιάννης Παπαδόπουλος