NancysBlog Κοινωνικά, Σχέσεις, Μαμά & Παιδί
Σχετικά Άρθρα
Κανείς δε μου είπε πως όσα χιλιόμετρα και να φύγω μακριά σου, η ύπαρξή μου θα έρχεται όλο και πιο κοντά σου. Γιατί κάποιοι έρωτες όσα χρόνια κι αν περάσουν δεν ξεχνιούνται. Υπάρχεις μαζί μου και πριν ακόμα γεννηθώ… Υπήρχες μαζί μου και πριν σε γνωρίσω.
Για αυτό και το μυαλό δε μπορεί να σε αποχωριστεί και από την μέρα που μπήκες στη ζωή μου βασιλεύεις εκεί.
Για αυτό και υπάρχεις μόνο εσύ στην καρδιά μου. Ήρθες εσύ και διέγραψες όποιον υπήρχε εκεί μέσα και η πόρτα είναι κλειστή κι άλλος να μπει πια δε μπορεί.
Γιατί, πολλές φορές αναρωτιέμαι γιατί;
Γιατί τα μάτια σου δεν τα βρίσκω πουθενά. Αυτό το αθώο ολόγλυκό σου βλέμμα! Θα θελα να χάνομαι μέσα του ώρες ατελείωτες και κάθε που πονάω να το φέρνω στο νου μου και γαληνεύω. Πολλά μπορεί να βρω, αλλά αυτά τα μάτια πουθενά. Σαν το χαμόγελό σου που όμοιό του δεν υπάρχει.
Έχω πολλές φωτογραφίες στο άλμπουμ του μυαλού μου με τα χαμόγελά σου. Και μια τέτοια εικόνα είναι αρκετή για να με κάνει και εμένα ευτυχισμένη. Και η φωνούλα σου, αυτή μου λείπει περισσότερο απ’ όλα. Και αυτή δυστυχώς δυσκολεύομαι να τη φέρω στα αυτιά μου. Είναι τόσο μελωδική σχεδόν αγγελική.
Και όσο λοιπόν και αν φεύγω μακριά σου, φεύγω και από τον ίδιο μου τον εαυτό. Και όσο φτάνω κοντά σου πλησιάζω εμένα. Ξέρω πια πως μέσα μου σε κουβαλάω και δε μπορώ αλλιώς. Όσο και αν το προσπάθησα εσύ στέκεσαι ακόμα εκεί. Και πια δεν πονάω. Μια γλύκα στάζει στην ψυχή μου. Πόνος δεν υπάρχει πουθενά.
Και ας μην είσαι εδώ, η ζωή συνεχίζεται και είναι όμορφη.
Και ας μην ξυπνάμε μαζί, η χαρά βασιλεύει μέσα μου. Η καρδιά μου χαμογελάει σαν κάτι να θέλει να μου πει. Σαν κάτι να περιμένει. Κάτι όμορφο είναι στο δρόμο. Κάτι όμορφο έρχεται. Δεν έχει αργήσει. Θα έρθει στην ώρα του.
Και η καρδιά μου ξέρει να περιμένει… όσο κι αν χρειαστεί.
Σύνταξη: Γεωργία Μαυρίδου
Επιμέλεια: Νάνσυ Αβραμοπούλου
