NancysBlog Κοινωνικά, Σχέσεις, Μαμά & Παιδί
Σχετικά Άρθρα
Κάποτε όλα είχαν μέσα τους το πολύ….κάποτε! Τώρα όλα έχουν μέσα τους το λίγο…γιατί;
Φτάσαμε να συμβιβαζόμαστε με την ελάχιστη προσοχή του καθενός, το «στο βάθος πόρτα» συναίσθημα, να πιέζουμε τον άλλον να νιώσει, να το δείξει… Βρισκόμαστε σε μία διαρκή πάλη για το λίγο, για το ελάχιστο από αυτό που μας αξίζει.
Αξίζουμε πολλά περισσότερα από το λίγο του καθενός
Κι αυτό πρέπει να το καταλάβουμε πρώτοι εμείς, για να το καταλάβουν μετά και οι έχοντες το λίγο στην ψυχή τους.
Πάντοτε είμαι της άποψης ότι μας αξίζουν τα καλύτερα. Πάντα θα πιστεύω, ότι πρέπει να διεκδικούμε το κομμάτι ολόκληρο. Πρέπει να πάψουμε να «ψάχνουμε» για το άλλο μας μισό και να αρχίσουμε να αναζητάμε το άλλο μας «ολόκληρο».
Γιατί, λοιπόν, συμβιβαζόμαστε με κάτι μισό, όταν υπάρχει κάπου εκεί έξω το ολοκληρωμένο ον; Αυτό που ξέρει τί θέλει, τί έχει να δώσει, χωρίς μισόλογα και προβληματισμούς;
Άλλωστε, για να ολοκληρωθεί ένα παζλ πρέπει να τοποθετήσουμε το τελευταίο του «κομμάτι» στην ακέραιή του μορφή. Μήπως, λοιπόν, στο παζλ της ζωής μας λείπει αυτό το ένα κομμάτι και μένει πάντα κενό, γιατί τοποθετούμε το μισό αντί για το ακέραιο που θα το συμπληρώσει;
Ας διώξουμε το λίγο από την ζωή μας κι ας βάλουμε στόχο το πολύ!
Σύνταξη & Επιμέλεια: Νάνσυ Αβραμοπούλου
