NancysBlog Κοινωνικά, Σχέσεις, Μαμά & Παιδί
Σχετικά Άρθρα
Λίγα πράγματα σε αυτή τη ζωή δεν έχεις τη δύναμη και τις ικανότητες, να ελέγξεις. Έρχεσαι χωρίς να σε ρωτήσουν, χωρίς να μπορείς να επιλέξεις γονείς, τόπο, οικονομική άνεση, φύλο, ιδιότητα, χαρακτηριστικά. Φεύγεις πάλι χωρίς να το περιμένεις και σίγουρα χωρίς να το θες. Αν το καλοσκεφτείς έρχεσαι μόνος και η ζωή σου αρχίζει με ένα κλάμα. Και φεύγεις μόνος και η ζωή σου τελειώνει με ένα κλάμα. Σωστά; Μην το πολύ σκέφτεσαι. Έτσι είναι. Και εκεί που είσαι πέντε ετών και τρέχεις πάνω κάτω επί 10 ώρες χωρίς σταματημό και λες «ουάου, έχω χρόνια μπροστά μου να γίνω μεγάλος», εκεί γίνεσαι ξαφνικά σαράντα.
Ανεβαίνεις μια σκάλα με τρεις στάσεις, ναι, ναι, τρεις στάσεις, ξέρω τι λέω, και μέσα σε μερικά λεπτά γίνεσαι εξήντα και βλέπεις ότι τελικά δεν ήταν και τόσα πολλά τα χρόνια. Έχεις διανύσει τη μισή ζωή και ίσως λίγο παραπάνω. Λες και κάποιος από τα πέντε σου σε έβαλε ξαφνικά στα εξήντα. Και κάπου εκεί αρχίζουν όλα και κυλάνε τόσο γρήγορα που πια δεν τα προλαβαίνεις.
Φίλε μου η ζωή είναι μικρή. Πολύ μικρή.
Τρέχει με ταχύτητα φωτός και κάτι λίγο παραπάνω. Μην την κάνεις ακόμα μικρότερη με την μιζέρια σου. Μην την κάνεις φθηνή με την γκρίνια σου. Μην αναβάλλεις για μετά το να πεις σ’ αγαπώ. Μην αφήνεις για αύριο το να πετάξεις τα σκουπίδια έξω από τη ζωή σου. Το αύριο δεν έχει έρθει ακόμα. Και μεταξύ μας; Κανείς δεν ξέρει αν θα έρθει. Και μην παρεξηγείς αυτά που λέω. Κανείς δεν ξέρει. Ελπίζουμε ναι. Περιμένουμε ναι. Υποθέτουμε, ναι. Ξέρουμε, όχι. Ζήσε! Σήμερα, τώρα. Όλα γίνονται. Κάνε το αδύνατο, δυνατό. Το απίθανο, πιθανό. Βγάλε το α’ το στερητικό από την ζωή σου. Βγάλε γενικά έξω από τη ζωή σου κάθε τι αρνητικό. Λέξεις, σκέψεις, ανθρώπους.
Στο λέω εγώ που πέρασα (και έχασα) πολύ χρόνο στη ζωή μου και από τη ζωή μου γεμάτη θυμό, νεύρα (καλά αυτά τα έχω ακόμα, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας τώρα) ανασφάλειες και πολλά πολλά άλλα. Έφθασα πενήντα, παρά ένα, και τελικά είδα ότι το μόνο που κατάφερα, ήταν να πληγώνω εμένα και κατ’ επέκταση και όσους αγαπούσα.
Έρχεσαι μόνος και φεύγεις μόνος, χωρίς να το ορίζεις εσύ. Όλη την υπόλοιπη ζωή σου, όμως, την ορίζεις.
Έρχεσαι με κλάμα και φεύγεις με κλάμα. Είναι κρίμα να περάσεις τη ζωή σου κλαίγοντας. Δώσε της την αξία που πρέπει να έχει. Όρισε τις παραμέτρους σου. Και γίνε ο άνθρωπος που θα ήθελες να έχεις σαν φίλο, σύντροφο, παιδί, γονιό κλπ. Το ποτήρι μπορεί να είναι μισό άδειο, μπορεί όμως, να είναι και μισογεμάτο. Σωστά; Το ίδιο πράγμα είναι, απλά το λες με διαφορετικό τρόπο. Για αρχή λοιπόν, ξεκίνησε έτσι, με το πώς βλέπεις το ποτήρι. Τα άλλα σιγά σιγά θα κάνουν την εμφάνισή τους.
Δώσε αξία στη ζωή σου. Δώσε ζωή στην καθημερινότητά σου.
Μικρές ανάσες, μεγάλες αποφάσεις.
Σταμάτα να σπαταλάς χρόνο. Σταμάτα να χαλάς στιγμές, ώρες, μέρες, χρόνια. Δεν γυρίζουν πίσω. Απλά ζήσε. Και όπως είπε ο Γιώργος Καπουτζίδης, δια στόματος της τηλεοπτικής γιαγιάς του στο σίριαλ Παρά Πέντε «Τι θες; Να κερδίσω τον θάνατο; Αυτόν δεν τον κέρδισε ποτέ κανείς. Το θέμα είναι να κερδίσεις την ζωή». Γιατί σε πείσμα πολλών και σε αντίθεση με αυτούς, πάντα πίστευα ότι δεν ζεις μόνο μια φορά, όπως λένε. Μια φορά πεθαίνεις. Ζεις όμως κάθε μέρα. Ε….κάνε το να αξίζει τουλάχιστον. Αγάπα τώρα. Γέλα τώρα. Παίξε τώρα. Τραγούδησε τώρα.
Ζήσε τώρα… γιατί η ζωή είναι πολύχρωμη και πολύμορφη.
Σύνταξη: Μαριλού Λεονάρδου
Επιμέλεια: Κωνσταντίνος Γκούτης
