
Η πλοκή της ταινίας είναι επηρεασμένη, ή μάλλον θα ήθελε να είναι επηρεασμένη, από την πραγματική υπόθεση της δίκης του Arne Cheyenne Johnson. Ήταν η πρώτη καταγεγραμμένη δικαστική υπόθεση όπου η υπεράσπιση του κατηγορουμένου επιχείρησε να αποδείξει την αθωότητα του με τον ισχυρισμό πως όταν έπραττε τις δολοφονίες βρισκόταν υπό τον έλεγχο ενός δαίμονα. Και σε αυτή την ταινία πρωταγωνιστικό ρόλο έχει το ζευγάρι των Warren (Ed και Lorraine), μέσα από τα μάτια των οποίων βλέπουμε μια ακόμα υπόθεση τους.
Η πλοκή
Η ταινία ξεκινάει in medias res, εν μέσω του εξορκισμού ενός 8χρονου αγοριού, τον David Glatzel, από τους Warren. Οι υπόλοιποι παρευρισκόμενοι ήταν οι γονείς του David, η αδερφή του, η Debbie, το αγόρι της ο Arne, καθώς και ο ιερέας Gordon. Ενώ ο εξορκισμός αποτυγχάνει, ο δαίμονας αλλάζει ξενιστή και βρίσκεται πλέον να ελλοχεύει στο σώμα του Arne μετά από μια αυτοθυσιαστική του προσπάθεια να σώσει τον David. Σε κατάσταση δαιμονισμού ο Arne σκοτώνει τον σπιτονοικοκύρη τους μαχαιρώνοντας τον 22 φορές και καθίσταται δικαζόμενος για τον φόνο. Όπως και στην υπόθεση του πραγματικού Arne, το δικαστήριο έρχεται αντιμέτωπο με το πρωτοφανές πρόσχημα περί δαιμονισμού ως τεκμήριο αθωότητας.
Εδώ η ταινία είχε την ευκαιρία να δώσει περισσότερη βάση στις δυο αντιμαχόμενες δυνάμεις, αυτή της πίστης και αυτής των τεκμηρίων, ώστε να δημιουργήσει και έναν βαθύτερο σκοπό στην ίδια, αντ’ αυτού επιλέγει να προσπεράσει γρήγορα το θέμα κάνοντας μονάχα μια ολιγόλεπτη μνεία. Δεν βλέπουμε ποτέ μια ολοκληρωμένη δίκη και περνάμε κατευθείαν στην ποινή χωρίς κάποια περαιτέρω εξήγηση.
Το ζεύγος Warren έχοντας βρει ένα μυστηριώδες τοτέμ κάτω από το σπίτι των Glatzel, πηγαίνει να γνωρίσει τον Kastner, έναν πρώην ιερέα, για να τους δώσει περισσότερες εξηγήσεις. Τους γνωστοποιεί πως πίσω από τον δαιμονισμό βρίσκεται μια μυστικίστρια και η κατάρα που έχει προκαλέσει. Ακολουθώντας ένα στοιχείο της αστυνομίας και έναν ντετέκτιβ καταφέρνουν να ανιχνεύσουν ένα ακόμα θύμα της ίδιας κατάρας που έφερε και αυτό 22 μαχαιριές και ένα παρόμοιο τοτέμ, την Katie Lincoln.
Επιστέφοντας στο σπίτι τους, στο Connecticut, με την αρωγή του βοηθού τους, Drew, ανακαλύπτουν πως για να σπάσει η κατάρα θα πρέπει να καταστραφεί ο βωμός στον οποίον δημιουργείται. Έχοντας τώρα βρει την αχίλλειο πτέρνα της μυστικίστριας η Lorraine επιστέφει στον Kastner για βοήθεια.
Ο χαρακτήρας του Kastner στην ταινία είναι αυτός του μπαλαντέρ, να βοηθάει όπου χρειάζεται τους ήρωες μας και να τους προσφέρει πληροφορίες που μόνο εκείνος γνωρίζει λόγο της μηδενικής εστίασης που έχει στην ιστορία. Ταινίες τέτοιου είδους είναι σχεδόν καθιερωμένο να έχουν έναν τέτοιο χαρακτήρα ώστε να γίνεται πιο εύκολα, αλλά και πιο άτσαλα μερικές φορές, η σύνδεση των κομματιών του παζλ της πλοκής.
Φτάνοντας εκεί η Lorraine, μετά από ένα αχρείαστο plot twist, ανακαλύπτει πως όλη αυτή την ώρα η μυστικίστρια βρισκόταν κάτω από την μύτη τους, στο υπόγειο του σπιτιού του Kastner. Η τελική μάχη ξεκινά και τότε καταφθάνει και ο Ed στο σημείο. Το ζευγάρι καταφέρνει να νικήσει την μυστικίστρια και να καταστρέψει τον βωμό της, κυριολεκτικά με την δύναμη της αγάπης μέσω της ανάμνησης της γνωριμίας τους. Κατά αυτό τον τρόπο επέρχεται ένα αίσιο τέλος.
Πίστευε, και μη ερεύνα
Ο Kastner στην πρώτη συνάντηση του με τους Warren, τους αναφέρει κάτι που μου έμεινε καθ’ όλη την ταινία, να μην ζητούν εξηγήσεις και να μην ρωτούν γιατί, μάλλον του ήταν δύσκολο στην παρούσα φάση να εξηγήσει τα πράγματα όπως είναι, έτσι και η ίδια η ταινία δυσκολεύεται να δώσει αίτια στα συμβάντα της και στο θεατή να καταλάβει τι πραγματικά γίνεται πίσω από τις πράξεις των χαρακτήρων της, έτσι έμμεσα και η ίδια μας λέει να μην ρωτάμε γιατί, απλά να καταπίνουμε αμάσητα αυτό που μας σερβίρει.
Αυτή η σειρά ταινιών για εμένα έχει καταντήσει σαν το ξανά ζεσταμένο φαγητό σε φούρνο μικροκυμάτων, που με κάθε νέα ταινία της γίνεται και ένα ακόμη ζέσταμα της ίδιας συνταγής. Στην αρχή αυτό δεν σε ενοχλεί, μετά από ένα σημείο όμως, το φαγητό καταντάει να μην είναι προς βρώση. Είναι σαν να θέλει επίτηδες να συμπεριλάβει όλα τα horror κλισέ μαζί, έτσι για να μην χαλάσει η συνήθεια, από μαύρες μουχλιασμένες τρύπες στους τοίχους, φιγούρες που πετάγονται «άξαφνα» και κάνουν εκκωφαντικό θόρυβο, μέχρι και μετακόμιση.
Για να μην είμαι εντελώς πεσιμιστής όμως, θα πρέπει να παραδεχτώ πως η ταινία διαθέτει επαρκή αξία παραγωγής και θα περάσει κανείς ευχάριστα την ώρα του βλέποντας την, αν φυσικά παραμελήσει τα σεναριακά λάθη. Επιτυγχάνεται ακόμη η παρουσίαση της στενής και συναισθηματικής σχέσης που έχουν μεταξύ τους ο Ed και η Lorraine, ένας λόγος για αυτό είναι η καλή χημεία των ηθοποιιών που τους υποδύονται.
Το The Conjuring 3 είναι μια ταινία που είχε προοπτικές λαμβάνοντας υπόψη και την θεματική που θα μπορούσε να έχει. Είχε σίγουρο κοινό που θα την έβλεπε είτε επειδή είναι θαυμαστές του francise είτε απλά από περιέργεια. Θα μπορούσαν λοιπόν να πάρουν τον χρόνο τους ώστε να προσφέρουν κάτι πραγματικά καλό και καινοτόμο, αντίθετα επέλεξαν την εύκολη οδό και αυτό είναι που τους οδήγησε προ της τελμάτωσης. Απομένει να δούμε πως θα χειριστούν τις επόμενες ταινίες της σειράς που ετοιμάζουν, ας έχουμε πίστη για κάτι καλύτερο αφού δεν έχουμε πειστήρια.
Σύνταξη & Επιμέλεια: Κωνσταντίνος Γκούτης